SlideShare una empresa de Scribd logo
1 de 36
Descargar para leer sin conexión
1
1- 2 -
ΠΟΝΤΙΑΚΗ-ΛΕΛΑΠΑ
2017
Δίστιχα που γράφω στα
δίκτυα κοινωνικής
δικτύωσης
Ποντιακά Δίστιχα
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης ¨Χαρίτον¨
Π Ο Ν Τ Ο Σ Σ Ο Υ Ρ Μ Ε Ν Α - Τ Σ Ι Τ Α – Μ Α Τ Σ Ο Υ Κ Α - Κ Ο Σ Μ Α – Φ Α Τ Σ Α
- 3 -
Επαρακάλ'να, με την καρδία μ',
νισσάν 'κι επαίρ'να, έναν τζοάπιν,
Παρακαλούσα, με την καρδιά μου,
σημάδι δεν έπαιρνα, μια απόκριση,
./.
Τ' άστριαν κι' ο φέγγον φώταξαν, τ' οπρόσωπο σ' 'κι εχάθεν,
ας σ' εσον το παρλάεμαν, η νύχταν εμαράθεν,
Τα άστρα και το φεγγάρι φώτισαν, το πρόσωπό σου όμως δεν χάθηκε,
στο δικό σου το λάμψιμο, η νύχτα μαράθηκε,
./.
Πίζηλαν και κοντζολόζοι, με τα κέτζας μαγαρίζ'νε,
έρχουν δώδεκα ημέρας, ους τα Φώταν θα γαΐζ'νε,
Οι καλικάντζαροι, με τις βρωμιές τους μολύνουν,
έρχονται δώδεκα μέρες, και μέχρι τα Φώτα θα ουρλιάζουν,
./.
Κανείς εμουν μανάχος, να μ' εν' αΐκα ημέρας,
'ς σο στόλ' έναν σκαμνόπον, ούλ' ν' έχ'ν ένα φα(γ)όπον,
Κανείς μας μόνος, να μην είναι τέτοιες ημέρες,
στο τραπέζι ένα σκαμνάκι, όλοι να έχουν ένα φαγάκι,
./.
Άφ'σον μ' είναν αραμάδαν, μονοπάτιν ανοιχτόν,
να κοιμούμαι 'ς σην εγκάλεα σ', κι' ανασμαίνω ους να μερών,
Άφησε με μια χαραμάδα, ένα ελεύθερο μονοπάτι,
να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου, και να αναπνέω μέχρι το πρωΐ,
./.
Ποίος γνεφίζ' ας σο πουρνόν, φλόγισμαν έχ' πολλά τρανόν,
'ς σο ψόπον αγωνίαν, κι' αγαλένιγον καρδίαν,
Όποιος ξυπνά πολύ πρωΐ, βάσανο έχει μεγάλο,
στην ψυχούλα του στεναχώρια, και ανησυχία στην καρδιά,
./.
Θα χτίζω με τον νούνιγμα μ', αργέρον μονοπάτιν,
π' αραθυμούν να κλώσκουνταν, πλερών'ν το θελεμάτιν,
Θα χτίσω με την σκέψη μου, φωτεινό μονοπάτι,
αυτοί που νοσταλγούν να γυρίσουν, και να εκπληρώσουν την επιθυμία,
./.
- 4 -
Εχόρτασαμ' γεράδας, βάσαναν με τ' οκάδας,
πρίγκοιλοι και παχυμέν', ους τ' οστούδε μουν θρεμέν',
Χορτάσαμε πληγές, βάσανα με τις οκάδες,
παχουλοί με πρισμένες κοιλιές, μέχρι τα κόκαλα θρεμένοι,
./.
Άγνεφος στέκω, δείσαν ελέπω,
κι' απές 'ς σ' αχούλι μ', κάτ' λαλεί,
Ξύπνιος στέκομαι, βλέπω σκοτάδι,
και μέσα στο μυαλό μου, κάτι μιλά,
./.
Ούλ' έχ'νε χρόνεαν δίσεχταν, κι' αργεράν 'ς σα χαρτίαν,
κανείς αϊκον γενεάν, κι' αϊκον ιστορίαν,
Όλοι έχουν δύσκολα, και χρόνια ευημερίας γραμμένα στα βιβλία,
όμως κανείς τέτοιους προγόνους, και τέτοια ιστορία,
./.
Γάρναν το στόμα σ' τζούρωσον, μ' έβγαλτ'ς άλλον λαλίαν,
η καλατζή σ' καλά 'κι εβγαίν', φαρμακών' την καρδία μ',
Σώπα κλείστο το στόμα σου, μην βγάλεις τσιμουδιά,
η μιλιά σου πριν ακόμα ακουστεί, φαρμακώνει την καρδιά μου,
./.
Χάραξεν Ανατολήν, Φώταν έρθαν Φωτισμοί,
χάρουνταν τα αγιοκέρεαν, σαν αθίσκουνταν 'ς σα χέρεαν,
Ήρθε η Ανατολή, ήρθαν τα Φώτα και οι Φωτισμοί,
χαίρονται τα κεριά τα αγιασμένα από τους Αγίους Τόπους,
καθώς ανθίζουνε στα χέρια,
./.
Ποδεδίζω σεν Θεέ μ', άκ'σον μίαν και τ' εμέν,
άμον ντο χλοίζ' το φύλλον, γιάτρεψον την ψή μ' ολίον,
Σε παρακαλώ Θεέ μου,άκουσε μια φορά και εμένα,
όπως πρασινίζει το φύλλο, γιάτρεψε λιγάκι και την ψυχή μου,
./.
Όντες τ' αντζία μ' 'κι επορούν, τα χέρεα σ' βοηθούνε,
κι' ας μ' έν' τα ψήα σ' σπλαχνικάν, τ' εμά 'σεν αγαπούνε,
Όταν τα πόδια μου δεν αντέχουν, τα χέρια σου βοηθάν,
και ας μην με συμπαραστέκεσαι, η ψυχή μου σε αγαπά,
./.
- 5 -
Άρνοπο μ' τ' αρρωστικά μ', όντες στέκ'ς 'ς σ' εμον το γιάν,
εν' μανάχον το φιλίν, το γλυκίν η καλατζήν,
Αγαπημένη μου αυτά που αν και άρρωστος με ευχαριστούνε,
όταν βρίσκεσαι κοντά μου, είναι μόνο το φιλί, και η γλυκιά σου η
κουβέντα,
./.
Έναν γοσεάν 'σέρεψα 'σεν, με φώσεαν τ' ουρανού,
μικρίκαν ρουτζακόπαν, σκοτίας τα πουλόπαν,
Μια χούφτα (με ενωμένα τα χέρια) σου μάζεψα,
τα φώτα του ουρανού, μικρά κοχυλάκια, της νύχτας τα πουλάκια,
./.
Πως να χλοίζ'νε τα ραχιά, ν' ανθίζ'νε τα γιαζίαν,
να σκουττουλίζ'ν ας σα μακράν, ατο τ' αραθυμίαν,
Πως να πρασινίσουν τα βουνά, να ανθίσουν οι κάμποι,
και να ευωδιάσουν από μακρυά, αυτήν την νοσταλγία,
./.
Κι έναν ημέραν θα γνεφίεις, θα κατενίεις τ' ομμάτεαν,
κι' ατα ντ' εθάρ'νες πως κρατούν, θα εν' χίλεαν κομμάτεαν,
Και μια μέρα θα ξυπνήσεις, θα καθαρίσεις τα μάτια σου,
και αυτά που θεωρούσες δεδομένα, θα είναι πλέον χίλια κομμάτια,
./.
Το χιόν' έφαεν τον ήλον, τον φέγγον και τ' αστρίαν,
'ς σα ψήαν έγκεν χειμωγκόν, το κρύον 'ς σην καρδίαν,
Το χιόνι έφαγε τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια,
στις ψυχές έφερε τον χειμώνα, το κρύο στην καρδιά,
./.
Αρνί μ' εγρέθα, ας σην καρδία σ',
είπα να φεύω, και 'κι επορώ,
Αγαπημένη μου αγριεύτηκα, από την καρδιά σου,
είπα να φύγω, αλλά δεν μπορώ,
./.
Άτζαπ' ντο σύρ'νε οι αθρώπ', 'ς σο κρύον την σκοτίαν,
ταγιάντσαν θέ μ' 'ς σο θύροπο σ', γιατ' εθέλ'ναν ερίαν,
Άραγε τι να τραβάν οι άνθρωποι, στο κρύο το σκοτάδι,
έφτασαν Θεέ μου ως την πόρτα σου, γιατί ήθελαν την προστασία σου,
./.
- 6 -
Εχιονατεύτεν το στεγάδ', και το δρανίν μανίεν,
κι' ατο τ' εσόν το μονοπάτ', αρνί μ' επατουλίεν,
Χιονίστηκε η στέγη, και η καπνοδόχος κάπνισε,
και αυτό το μονοπάτι σου, αγαπημένη μου σκεπάστηκε με χιόνι,
./.
Ο ουρανόν ετζίπρωσεν, έφαεν το λεμόνιν,
κι' αλλομίαν το γέλος ατ', εποίκεν ατο χιόνιν,
Ο ουρανός μούτρωσε, έφαγε το λεμόνι,
και για μια ακόμα φορά το γέλιο του, το έκανε χιόνι,
./.
Το ψόπο μ' εκαντούρεψες, κι' εποίκεν συφωνίαν,
να μ' άγαπας και ν' αγαπώ, εγώ με την καρδία μ',
Έπεισες την ψυχούλα μου, και έκανε συμφωνία,
να μην με αγαπάς αλλά να σε αγαπώ, εγώ με την καρδιά μου,
./.
Φωτάζ' η εγάπ' το μονοπάτ', τη ζωής τα σκαλίαν,
ατα ντο χτίζ'νε για τ' εσέν, η ψή μ' και η καρδία μ',
Η αγάπη φωτίζει το μονοπάτι, της ζωής τα σκαλοπάτια,
αυτά που χτίζουν για σένα, η ψυχή και η καρδιά μου,
./.
Κροστάλιδ' άμον το νερόν , κι' άμον το χιον άσπρεσσαν,
τ' εμον τ' αρνίν τζανάρ'κον εν', κι' απές 'ς σην ψήν αγνέσσαν,
Κρύσταλο σαν το νερό, και άσπρη σαν το χιόνι,
η αγαπημένη μου είναι χαϊδεμένη, και στην ψυχή αγνή,
./.
Εμέτρεσαν τα χέροπα μ', τη ψής ιμ' τα τρυπίαν,
ντ' εποίκες με τ' αχάντοπα σ', τ' αθέωταν καρφίαν,
Μέτρησα με τα χεράκια μου, της ψυχής μου τις οπές,
τι έκανες με τα αγκάθια σου, τα χωρίς οίκτο καρφιά σου,
./.
Κλαδί μ' να μ' άντιφερκεσαι, και χολιάεις την καρδία μ',
άκ'σον να ποδεδίζω σεν, μ' εγάπ' τη δεαρμενεία μ',
Παιδί μου μην εναντιώνεσαι, και στενοχωρείς την καρδιά μου,
άκουσε να σε χαρώ, με αγάπη την συμβουλή μου,
./.
- 7 -
Ελάχμαξεν τ' εμόν η ψήν, εσκώθεν το τιρλούχι μ',
'ς σο λαϊστόν πορπάτεμα σ', εκόπεν το σολούχι μ',
Λαχάνιασε η ψυχή μου, αναστατώθηκα,
στο κουνιστό σου περπάτημα, μου κόπηκε η ανάσα μου,
./.
Εμέν ποπάς εδεάσκεψεν, να μ' αγαπώ καμμίαν,
γιατί εγροίκ'σεν πως πονώ, κολλίζω την καρδία μ',
Εμένα με συμβούλεψε παπάς, ποτέ να μην αγαπώ,
γιατί κατάλαβε πως πονώ, και καίω την καρδιά μου,
./.
ην ψή μ' εδέκα κέρασμαν, 'ς σα δάχτυλα σ' τα δέκα,
εκές ντ' εντούν'νεν κάποτες, η κάρδιαν ντ' εφέκα,
Έδωσα την ψυχή μου κέρασμα, στα δέκα σου τα δάχτυλα,
εκεί που κάποτε χτυπούσε, η καρδιά που άφησα,
./.
Τα ομνέματα σ' πολλά, 'κι εν' τα λόγια σ' κατενάν,
ξιχειλίζ' ποθίκα μ' ψέμμαν, ας σα ≤είλοπα σ' τα ξέναν,
Οι όρκοι σου πολλοί, οι κουβέντες σου δεν είναι καθαρές,
ξεχειλίζει αλεπού μου το ψέμα, από τα άγνωστα πια χείλη σου,
./.
Η μανα≤ίαν δεν 'κι πρέπ', 'ς σ' εσεν αρνί μ' τα ξέναν,
'ς σ' εσέν τα ≤έρâν τη εγάπ'ς, πρέπ'νε τα μεταξένâν,
Η μοναξιά δεν σου αξίζει, αγαπημένη μου η ξενιτιά,
σε εσένα τα χέρια της αγάπης, σου αξίζουν τα απαλά,
./.
Αναμένω σεν τζανäρ'κο μ', τρακα τρουκ εφτάει η καρδία μ',
άμον ντο φορείς τα νάλâ σ', 'ς σ' εσον την πορπατεσίαν,
Σε περιμένω χαϊδεμένη μου, τράκα τρουκ κάνει η καρδιά μου,
σαν τα τσόκαρα που φοράς, όταν περπατάς,
./.
Τ' οπρόσωπο σ' ανάσπαλτον, τ' ομμάτâ σ' χαραγμέναν,
μάρκαν απές 'ς σο κάρδοπο μ', με το φωτίν ραμμέναν,
Το πρόσωπό σου αξέχαστο, τα μάτια σου χαραγμένα,
σαν τα αρχικά τα γράμματα στην καρδούλα μου, με την φωτιά ραμμένα,
./.
- 8 -
Τα ρίζας θέλ'νε την εγάπ', νίασμ' ας σα καρδίας,
για να κρατούν ανέβζηγαν, τ’ έρ’μαν τ' αραθυμίας,
Οι ρίζες θέλουν την αγάπη, λίπασμα από τις καρδιές,
για να κρατήσουν άσβεστες, τις έρημες τις νοσταλγίες,
./.
Γουρεμέναν λυκοχάντζâν, με ποράνâν και χαλάζâν,
τη καρδίας ισ' τα στόλâν, και τη _ής ισ' τα αλώνâν,
Στρωμένα κακοκαιρίες, με μπόρες και χαλάζι,
της καρδιά σου τα τραπέζια, και της ψυχής σου τα αλώνια,
./.
Τη κηφαλί μ' το χρωστεμάτ', τ' αραίαν τα μαλλία μ',
περπέρι μ' θα πλερώνω σεν, τα τζούφâν τα καντζία μ',
Το κεφαλιού μου το χρωστούμενο, τα αραιά τα μαλλιά μου,
κουρέα μου θα σε πληρώσω, τα κούφια τα καρύδια μου,
./.
Αρνί μ' π' έφεκες τ' ανοιγάρ', ν' ανοίγω την καρδία σ',
τσετίν'κον εν' τ' αράεμα'τ', 'ς σ' αγούτα τα σερίας,
Που το άφησες το κλειδί, να ανοίξω την καρδιά σου,
το ψάξιμό του δύσκολο, σε τούτες τις σκιές,
./.
Το όρωμα σ' με τ' όρωμα μ', ας απαντούνταν μίαν,
να εφίλ'ν σεν κι' ας μ' έτονε, αρνόπο μ' αληθείαν,
Το όνειρό σου με το όνειρό μου, ας συναντιόντουσαν μια φορά,
να σε φιλούσα και ας μην ήταν, αγαπημένη μου αλήθεια,
./.
Πνοήν ας σον παράδεισον, σκουττούλαν ας σ' αθίαν,
εσέν εποίκεν ο Θεόν, χωριστόν ζωγραφίαν,
Ανάσα από τον παράδεισο, ευωδιά από τα λουλούδια,
εσένα έκανε ο Θεός, ξεχωριστή ζωγραφιά,
./.
Εσάγκωσα το κάρδοπο μ', σιδέρâσα το _öπο μ',
να μ' επορεί το σεβνταλούχ, γιανασεύ' 'ς σο κορμόπο μ',
Ασφάλισα την καρδούλα μου, αλυσόδεσα την ψυχούλα μου,
για να μην μπορεί ο έρωτας, να πλησιάσει στο κορμάκι μου,
./.
- 9 -
Ελέπω σεν 'ς σα όνερα μ', και μαναχός γνεφίζω,
'ς σο μαξιλάρ' τυλίγουμαι, εγκαλäσκουμες νουνίζω,
σε βλέπω στα όνειρά μου, και μόνος μου ξυπνώ,
στο μαξιλάρι τυλίγομαι, και σκέφτομαι πως αγκαλιαζόμαστε,
./.
Εχ! Και τ' εμόν το ανεφόρ', πογάζâν και καγκέλâν,
'κι εβρέθεν ≤έρ' να εφτάει γιαρτίμ', όλâ έτον μα≤αίρâν,
Η δική μου η ανηφόρα, στενωποί και στροφές,
δεν βρέθηκε χέρι να βοηθά, ήταν όλα τους μαχαίρια,
./.
Φώταξον Θέ μ' αγούτον γην, και τσάντσον την σκοτίαν,
η δείσαν θρέφ' την καμονήν, κι’ αρτουρεύ’ τ’ αγωνίαν,
Φώτισε Θεέ μου αυτήν την γη, και σκόρπισε το σκοτάδι,
η ομίχλη τρέφει τον καημό, και αυξάνει την στενοχώρια,
./.
Ξίμυτον το μα≤αιρόπο σ', το _öπο σ' και το καρδόπο σ',
γούρπαν ίνουμ' για τ' εσέναν, ντός 'ς σα _ήα μ' τα καμμέναν,
Δίκοπο το μαχαιράκι σου, η ψυχούλα σου και η καρδούλα σου,
θυσιάζομαι για εσένα, χτύπα στην ψυχή μου την καμμένη,
./.
Άσπλαχνον εν' το φέρσιμο σ', και τ' εσον η συντζίαν,
τα λόγια σ' καίγ'νε την εγάπ', και ®κίζ'νε την καρδία μ',
Άσπλαχνο το φέρσιμό σου, και η ομιλία σου,
τα λόγια σου καίν την αγάπη, και σκίζουν την καρδιά μου
./.
'ς σα ≤έροπα μ' αφόραχταν, αρνί μ' δύο αστρόπαν,
έτονε δάρ' τση θάλασσας, τ' εσά τα ρουτζακόπαν,
Απροσδόκητα στα χεράκια μου, αγαπημένη μου δύο αστεράκια,
ήταν προσφορά της θάλασσας, τα δικά σου κοχυλάκια,
./.
Τα τσöπâς ιμ' ανώχαλαν, παράδας 'κι κρατούνε,
μίαν ας έτον γεσιαλίν, και να χαμογελούνε,
Οι τσέπες μου αδύναμες, δεν μπορούν να κρατήσουν χρήματα,
ας ήταν μια φορά καλοταϊσμένες, και να χαμογελούν,
./.
- 10 -
Όντες τ' ομμάτâ σ' θα τσαμούνταν, τ' εμα θα συφωτάζ'νε,
εσέν θα εριάζ'νε, 'ς σα κάλâ σ' θα μονάζ'νε,
Όταν θα κλείσουν τα μάτια σου, τα δικά μου θα ξενυχτήσουν,
εσένα θα προσέχουν, στις ομορφιές σου θα φιλοξενούνται,
./.
Εγνέφ'σαμ' κι' εγκαλιάσκουμες, κι' άμον το κορδιλόπον,
δύο _öπαν εντάμαν είν, και χτίζ'νε είναν κορμόπον,
Ξυπνήσαμε και αγκαλιαζόμαστε, είμαστε σαν ένας κόμπος,
δύο ψυχούλες μαζί, για να δημιουργήσουν ένα κορμάκι,
./.
Κάθαν ημέραν Κέρεκην, χαρεντερίεις το _öπο μ',
άμον τον ήλ' μεσουρανίεις, φωτάεις το καρδόπο μ',
Κάθε ημέρα Κυριακή, κάνεις και χαίρεται η ψυχούλα μου,
σαν τον ήλιο στέκεσαι μεσούρανα, και φωτίζεις την καρδούλα μου,
./.
Μάννα μ' εσύ 'κι απέθανες, έχω σεν 'ς σην καρδία μ',
πάντα θα ζείς όσον θα ζω, να δίεις μεν την ερίαν,
Μητέρα μου εσύ δεν πέθανες, σε έχω στην καρδιά μου,
πάντα θα ζεις όσο θα ζω, για να με προσέχεις,
./.
Πως να τερώ το γέλος ισ', τ'ομμάτâ μ' χαντυλäζ'νε,
άλλον 'κι ελέπ'νε κατενάν, τ' έμορφα σ' να χορτάζ'νε,
Πως να κοιτάξω το γέλιο σου, τα μάτια μου θολώνουν,
δεν βλέπουν άλλο καθαρά, και από τις ομορφιές σου να χορτάσουν,
./.
Δύο καρδίας συμπλεγμέναν,ας σην σεβντάνιν κυκλωμέναν,
άμον τραντάφυλλαν αθίζ'νε, Απρίλ' αέραν ®κουττουλίζ'νε,
Δυο καρδιές πλεγμένες, από τον έρωτα περικυκλωμένες,
σαν τριαντάφυλλα ανθίζουν, ευωδιάζουν αέρα Απριλίου
./.
Όλεα αραεύν'νε την εγάπ', 'ς σο _öπον την θεκλείαν,
να πέρ' η ζήσην νόημαν, ανάσμâν η ερημίαν,
Όλα αναζητούνε την αγάπη, στην ψυχούλα το χάϊδεμα,
για να πάρει νόημα η ζωή, ανάσα η ερημιά,
./.
- 11 -
Άγνεφα στεκ' τ' εμον η _ήν, εντάμαν με τ' αστρίαν,
και 'κι φυλλών'νε όνεραν, 'ς ση κάρδιας τα κλαδίαν,
Ξύπνια στέκεται η ψυχή μου, μαζί με τα αστέρια,
και δεν βγάζουν φύλλα τα όνειρα, στης καρδιάς τα κλαδιά,
./.
Τα ≤είλεα σ' λέγ'νε φίλεμαν θέλ'νε, κόκκιναν κι' άμον το χασχάς,
την κάρδια μ' παίρ'νε μεθύν'νε καίγ'νε, μέρωμαν έρ'τεν και χαράζ',
Τα χείλια σου λένε πως θέλουν φιλί, κόκκινα και σαν την παπαρούνα,
την καρδιά μου συνεπαίρνουν μεθούν και καίνε,
σαν να ξημρρώνει και να ανατέλει ο ήλιος
./.
Ήλε μ' δός μ' ας σο φώταγμα σ', 'ς σην μαύρον την καρδία μ',
εκές ντο έτον μέρωμαν, ατώρα εν' σκοτίαν,
Ήλιε μου δώσε μου από το φώς σου, στην μαύρη την καρδιά μου,
εκεί που κάποτε ήταν ημέρα, τώρα είναι σκοτάδι,
./.
Θεέ μ' δός μα θαρρέματαν, καρδίας τα τακάτâν,
ν' απιδεαβαίνω τα ρα≤äν, τη ζήσης τα τουζάχâν,
Δώσε μου Θεέ μου θάρρος, δύναμη καρδιάς,
να ξεπεράσω τα βουνά, της ζωής τις παγίδες,
./.
Το ≤έρ' ντο εν' αποσουμά σ', να μ' ανασπάλτ'ς καμμίαν,
πως έτον πάντα άμον τ®αρτάχ', 'ς σην έρμον την καρδία σ',
Το χέρι που είναι κοντά σου, να μην ξεχνάς ποτέ,
πως ήταν σαν σκέπαστρο, στην έρημη την καρδιά σου,
./.
Ούλ' έχ'ν απ' έναν θέλεμαν, 'ς σην _ήν ατουν κρυμμένον,
τον Θεόν ποδεδίζ'ν ατον, να μ' απομέν' θαμμένον,
Όλοι έχουν μια επιθυμία, στην ψυχή τους κρυμμένη,
παρακαλούν τον Θεό, να μην απομείνει θαμμένη,
./.
Αρνί μ' τρυπούν τ' απάχαντα σ', πονούνε τα καρφία σ',
το _öπο μ' δεν 'κι γουρταρεύ', αγούτο η παρ'γορία σ',
Αγαπημένη μου τρυπάνε τα αγκάθια σου, πονάνε τα καρφιά σου,
δεν σώζει την ψυχούλα μου, αυτή η παρηγοριά σου,
./.
- 12 -
Μανάχον το χαμόελο σ', χλοΐζ' τα ξερασίας,
κι' εκές ντο 'κι έτονε ζωήν, ποτίζ' ατο η καρδία σ',
Μόνο με το χαμόγελό σου, πρασινίζουν τα άγονα μέρη,
και εκεί που δεν υπήρχε ζωή, τα ποτίζει η καρδιά σου,
./.
Μέρκεκα εν' το τ®αρ®ήν, να παίρω δυο καρδίας,
μίαν να σύρ' την πεισμονή σ', τ' άλλον την τυρεαννία σ’,
Πού ακριβώς είναι η αγορά, να αγοράσω δυο καρδιές,
μία να αντέχει το πείσμα σου, και την άλλη την τυραννία σου,
./.
Τ' ήλôνος την ανατολήν, θα αποχαιρετίζω,
κι' άμον το αναξαμτ®ιτ®έκ, 'ς σην νύχταν θα ανθίζω,
Του ήλιου την ανατολή, θα αποχαιρετίσω,
και σαν το νυχτολούλουδο, στη νύχτα θα ανθίσω,
./.
Τζαραμπούλα μ' έλα έλα, φώταξον μεν την σκοτίαν,
έλα άψον τα ομούτâ μ', να σταλίσκετ' η καρδία μ',
Πυγολαμπίδα μου έλα έλα, φώτισέ μου το σκοτάδι,
άναψέ μου τις ελπίδες, για να στηριχτεί εκεί η καρδιά μου,
./.
Αρνόπο μ' ας σα ≤έροπα μ', με εγάπ' παραδομέναν,
το _öπο μ' και το κάρδοπο μ', 'ς σ' άντζοπα σ' θεκμέναν,
Αγαπημένη μου στα χεράκια σου, με αγάπη παραδομένα,
την ψυχούλα και την καρδούλα μου, στα πόδια σου βαλμένα,
./.
Ν' ας εμ'νε 'ς σο χορτάρ' καικά, άμον το τσαουλόπον,
να παρ'γορεύ' μ' η Άνοιξην, πως τ®ιτ®ακών το _öπο μ',
Ας ήμουν εκεί κάτω στο χρορτάρι, σαν το χαλικάκι,
να με παραμυθιάσει η Άνοιξη, πως ανθίζει και η δική μου η ψυχή,
./.
Όσα είν' τα φουρούτζιας ιμ', τα σίγνâς 'ς σα κατζία μ',
ατόσα είν' τα βάσαναν, ντ' επότσαν την καρδία μ',
Όσες είναι οι ρυτίδες μου, τα σημάδια στο πρόσωπό μου,
τόσα είναι τα βάσανά μου, που πότισαν την καρδιά μου,
./.
- 13 -
Πόσον ζυάζ' το φίλεμα σ', και πόσον η καρδία σ',
να σελεκουμ' ατα 'ς σην ψή μ', να πέρ' ατα 'ς σ' ωμία μ',
Πόσο ζυγίζει το φιλί σου, και πόσο η καρδιά σου,
να τα φορτωθώ στην ψυχή μου, να τα πάρω στους ώμους μου,
./.
≤ίλεα πατμάνâν 'κι επορούν, ν' εφτάγ'νε λογαρίαν,
τη σέβνταν ντ' έχω για τ' εσέν, αρνόπο μ' 'ς σην καρδία μ',
Χίλια αντίβαρα δεν μπορούν, να μετρήσουν,
τον έρωτά που έχω για σένα, αγαπημένη μου στην καρδιά μου,
./.
Και με τα χρωστεμάτâς ιμ', εχάσα και τ' ημέραν,
έτονε Τρίτ' εθάρ'ν ατο, αρ' έτον η Δευτέραν,
Και με αυτά που χρωστώ, έχασα και την ημέρα,
νόμιζα πως ήταν Τρίτη , αλλά ήταν η Δευτέρα,
./.
Έκ'σα πως έρθεν το παϊτόν, αφ'κάκες 'ς σο μεϊτάνιν,
επούλ'νεν τζάμπαν είπαν 'μεν, τη κάρδιας το βοτάνιν,
Άκουσα πως ήρθε ο αραμπάς, κάτω στην πλατεία,
πουλούσε τζάμπα μου είπαν, της καρδιάς το γιατρικό,
./.
Τουλτούλα λές με ψέμματαν, κι' έπεγι τριχαλίζ'νε,
όσον ουζατουρεύ'ς ατα, μαλλών'νε και τσαϊζ'νε,
Ανόητή μου λές ψέμματα, και μεγαλώνουν αρκετά σαν τρίχα,
όσο τα μακρυγορείς, βγάζουν μαλλιά και κραυγάζουν ότι είναι ψέμματα,
./.
Θεέ μ' ντ' εποίκες μ' αητέν', κι' επέρες την φωλέα μ',
ζεντζίρâν έχ'νε τα φτερά μ', τα όρâ μ' η ιδέα μ',
Θεέ μου γιατί με έκανε αετό, και μου πήρες την φωλιά μου,
αλυσίδες έχουν τα φτερά μου, και η σκέψη μου τα βουνά μου,
./.
Άφ'σον τα πρέπ' και τα γιατί, μίαν μανάχον η ζωήν,
άετς δεν 'κι χλοΐζ' το φύλλον, 'κι κοκκινίζ' το μήλον,
Άσε τα πρέπει και τα γιατί, μία μόνο είναι η ζωή,
έτσι δεν πρασινίζει το φύλλο, δεν κοκκινίζει το μήλο,
./.
- 14 -
Έναν έναν τα ρα≤ία σ', για τ'εσεν απιδεαβαίνω,
και θρουμούλâ ας σην εγάπη σ', ντο τσâνίζ' 'ς σ' εμεν σερεύω,
Ένα ένα τα βουνά σου, για σένα ξεπερνώ,
και ψίχουλα από την αγάπη σου, που σκορπάς προς εμένα μαζεύω,
./.
≤ίλεα κουρφίαν για τ' εσεν, κανέναν για τ' εμέναν,
αρνόπο μ' 'κι εν' τραέλεμαν, ντο λέω σεν 'κι εν' ψέμμαν,
Χίλιους επαίνους για σένα, κανένα για μένα,
αγαπημένη μου δεν είναι καλόπιασμα, ότι σου λέω δεν είναι ψέμμα,
./.
Όσον εμέν τογράευεν, τ' εσόν η 'περ'φανίαν,
'ς σα γέλ'ταν εξεράχουσ'νε, με τ' όλιον την καρδίαν,
Όσο με κομμάτιαζε, η περιφρόνησή σου,
εσύ ξεσκιζώσουν στα γέλια, με όλη σου την καρδιά,
./.
Αδέρφâ ζουν 'ς σ' ανατολής, τ'έρ'μαν τ' επεκειμέρâν,
'ς σα _ήαν κρύφτ'νε τον Χριστόν,'κι φόουνταν μα≤αίρεαν,
Αδέρφια ζουν στης ανατολής, 'ς στα απέναντι έρημα τα μέρη,
κρύβουν στις ψυχές τον Χριστό, δεν φοβούνται τα μαχαίρια,
./.
Ποίος 'κι θέλ' έναν ζωήν, απές 'ς σα ευκολίας,
με την παράν να ξιχειλίζ', άμον τα χαλαρδίας,
Και ποιος δεν επιθυμεί μια ζωή, άνετη,
με τα χρήματα να ξεχιλείζουν, σαν τις πλημμύρες,
./.
Ας σα στομολοέματα σ', εκάεν η καρδία μ',
εθάρ'να έσ'νε η ζωή μ', κι' έσ'νε η συλλιβία μ',
Από τα λόγια φθόνου σου, κάηκε η καρδιά μου,
νόμιζα ήσουν η ζωή μου, και ήσουν το σκοτάδι μου,
./.
Επότ'σες τ' έμον την πνοήν, κι' εέντονε τουφάνιν,
κατακλημίδιν δέντροπον, κλαδίν κι' είναν ταλγάνιν,
Μου πότισες την ανάσα μου, και έγινε ανεμοστρόβιλος,
κατάφορτο δεντράκι, σε κάθε κλαδί και μια φουρτούνα
./.
- 15 -
Τ' εμά τα _ήαν κιλιντζεύ', τογράμμâν δεκατρίαν,
τ' αγνόν αρνί μ' το φέρσιμο σ', τ' άσπλαχνον η καρδίαν,
Την ψυχή μου σπάει σαν κλαδί, δεκατρία κομμάτια,
το περίεργό σου φέρσιμο, η άσπλαχνη καρδιά σου,
./.
Εξαθίζ'νε τα ιδέας, και τα γνωστικάν τ' α≤ίλεαν,
την πατρίδα μουν κυκλών'νε, τα δικέφαλα τ' οφίδâν,
Ωχριάζουν οι σκέψεις, και τα μυαλά τα γνωστικά,
περικυκλώνουν την πατρίδα μας, πονηροί ραδιούργοι άνθρωποι,
./.
Πέα 'ς σον ήλεν να μ' αργεύ', να βζήγουνταν 'ς σ' αστρίαν,
η νύχταν να απιδâβαίν, κι' ε≤' κ' έρ'τεν η καρδία μ',
Πες στον ήλιο να μην αργήσει, πες στα αστέρια να σβήσουν,
για να φύγει η νύχτα, και έρθει η αγαπημένη μου,
./.
Άλλ' χορεύν'νε και γελούν, κι' εβρήκ'νε ησυχασίαν,
κι' αλλοι δακρολυγίσκουνταν, απές 'ς σην αγωνίαν,
Άλλοι χορεύουν και γελούν, και βρήσκουν την γαλήνη,
και άλλοι λιώνουν από τα δάκρυα, μέσα στην στενοχώρια,
./.
Τόρâν σύρω 'ς σον γιαλόν, να πιά®κετ' η τριγόνα μ',
απάν 'ς σο κύμαν κολυμπά, αμόντο την γοργόναν,
Δίχτυα ρίχνω στον γιαλό, για να πιαστεί η αγαπημένη μου,
πάνω στο κύμα κολυμπά, σαν την γοργόνα,
./.
Βαθυβολίεν το παπόρ, τ' όνερο μ' επατεύτεν,
ανεμοσκόρπιν η ζωή μ', η γέρα μ' 'κι εγιατρεύτεν,
Βυθίστηκε το πλοίο, πάτωσεν το όνειρό μου,
ναυάγισε η ζωή μου, δεν γιατρεύτηκε η πληγή μου,
./.
Τ' οπρόσωπο σ' 'κι ελέπ' ατο, τσαμπλίζ'νε τ' ομματόπα μ',
αστράφτ' αρνί μ' άμον τον ήλ', και τ' όλâν τα αστρόπαν,
Δεν μπορώ να κοιτάξω το πρόσωπό σου, ανοιγοκλείνουν τα μάτια μου,
αστράφτει σαν τον ήλιο, και όλα τα αστεράκια,
./.
- 16 -
Αλλόμιαν θα χτίζ' ατο, τ' αδύναμον καρδία μ',
θα σύρω οκάδας το τ®αλίκ', σίδερον και φωτίαν,
Θα την χτίσω ξανά, την αδύναμη καρδιά μου,
θα ρίξω τόνους το ατσάλι, μαζί με σίδερο και τη φωτιά,
./.
Νουνί(γ)ματαν θελέματαν, κι' απλέρωταν μουράτâν,
τση κάρδιας ιμ' η καμονήν, εποίκ' ατα κομμάτâν
Σκέψεις επιθυμίες, ανεκπλήρωτα πάθη,
της καρδιάς μου ο καημός, τα έκανε κομμάτια,
./.
Το κεμερόπο μ' πούζ'κον εν', θεριεύ' τα σταλαγμίτας,
και ≤ôνατεύ' τριπίθαμον, το ≤ôν τα χασχασίτας,
Η καμαρούλα μου παγωμένη είναι, θεριεύει τους σταλαγμίτες,
και σκεπάζει με τρεις πιθαμές χιονιού, τις παπαρούνες(τη ζωή),
./.
Ήλε μ' μ' έβρηκ'ς τη μαχανάν, 'κι έτον η συφωνίαν,
να λες πως εν' τα λίβιαν, για τ' εμον τη σερίαν,
Ήλιε μου μην βρίσκεις πρόφαση, δεν ήταν αυτή η συμφωνία,
να λες πως φταίνε τα σύννεφα, για την σκιά μου,
./.
Πολλά τα ≤έρâν τοι κοσμοί, κι' ογώ αραεύω δύο,
τ' εμα τα χέρεαν να κρατούν, να μ' εγροικούνε κρύον,
Πολλά τα χέρια του κόσμου, αλλά εγώ ψάχνω δύο,
τα χέρια μου να κρατήσουν, και να μην καταλαβαίνουν από κρύο,
./.
Τα μερμηκόπαν να ζελεύ'ς, με την πολυ≤ερίαν,
εντάμαν σύρ'νε την ταλγάν', και την αγρεανεμίαν,
Τα μυρμηγκάκια να ζηλεύεις, που μπορούν και συνεργάζονται,
μαζί αντέχουν τις φουρτούνες, μαζί και τις θύελες,
./.
Με τη εγάπ'ς το φίλεμαν, φώταζ'νε τα σκοτίας,
θάλυν' αρνί μ' τ' εμον η _ή, χλόϊζ'νε τα γυρίας,
Με της αγάπης το φιλί, φωτίζουν τα σκοτάδια,
βγάζει βλαστούς και φύλλα η ψυχή μου, και όλα γύρω πρασινίζουν,
./.
- 17 -
Πολλά πασκίζω για τοι δύς, σύρ' ατα με τ' οκάδας,
όσα θεριεύ' η καλατζή σ', ίνουναντε γεράδας,
Προσπαθώ πολύ για τους δυο, αντέχω πάρα πολλά,
όσα θεριεύει η κουβέντα σου, γίνονται πληγές,
./.
Δεσποίνη μ' χτίσον μονοπάτ', να κλώσκετ' ας σα ξέναν,
'ς σην χώρα μ' ντ' εροθύμεσα, κι' εγέννεσεν εμέναν,
Παναγιά μου Δέσποινα χτίσε μονοπάτι, να γυρίζει από την ξενιτιά,
στην χώρα μου που νοστάλγησα, και με γέννησε,
./.
'Σ ση μαναχού το γνέφιγμαν, τη ≤ειμωγκού τα δάκρâν,
σταλάζ'ν απές 'ς σα όνερα'τ', κι' εξάνοιγ'νε τ' ομμάτâ'τ',
Στο ξύπνημα του μοναχού, τα δάκρυα του χειμώνα,
στάζουν μέσα στα όνειρα του, και κάνουν τα μάτια του να ανοίξουν,
./.
Φραντάλα μ' 'ς σα στομάγλοπα σ', τρικάντηλος ο ήλεν,
για δός μα ας σο καντήλεμα'τ', φιλίν φιλίν 'ς σα ≤είλâ μ',
Γυναίκα μου πρόσχαρη στα μάγουλα και στο στόμα σου,
η ήλιος πολύ λαμπερός, έλα δώσε μου από το πύρωμά του, φιλί φιλί
στα χείλια μου,
./.
Τη θάλασσας μερτζάνâν, Θεούν τα αρμαγάδâν,
τ'ομμάτâ σ' τ' ομματόκλαδα σ', τη χρά σ' τ' αναλλαγάδâν,
Της θάλασσας κορράλια, του Θεού τα δώρα, τα μάτια σου οι
βλεφαρίδες σου, της όψης σου τα στολίδια
./.
Τα ≤είλεα σ' τριαντάφυλλαν, φιλέματα σ' καρφίαν,
τρυπούνε τα απάχαντα σ', πονούνε την καρδία μ',
Τα χείλη σου σαν τριαντάφυλλα, τα φιλιά σου σαν καρφιά,
τρυπάνε τα αγκάθια σου, πονάνε την καρδιά μου,
./.
'Κι θα εφτάς με πάγγελον, νε περιγελαστέαν,
εμέν ντ' εχόρτασεν η _ή μ', πόνâν με τη χερέαν,
Δεν θα με εμπαίξεις εμένα, εσύ περιγελαστή,
εμένα που έχω χορτάσει στην ζωή μου, πόνο με την χούφτα,
./.
- 18 -
Καλούρανε μ' για πέει και 'μεν, μέρκαικα η καρδία σ',
τα δάκρâ μ' 'κι έτον για τ'εσέν, κι' έθρεψαν τα λιβία σ',
Καλέ μου ουρανέ για πές μου και εμένα, που ακριβώς είναι η καρδιά σου,
τα δάκρυά μου δεν ήταν για σένα, αλλά έθρεψαν τα σύννεφά σου,
./.
Πόσα παράδας εθαρείς, θελ' η καλολοΐαν,
κι' ολίγο ας σο φιλότιμον, ν' αγγεύ'ς τα μαύρα _ήα μ',
Πόσα χρήματα νομίζεις, θέλει ο καλός ο λόγος,
και λίγο από το φιλότιμο, για να αγγίξεις την στενάχωρη ψυχή μου,
./.
Τα χρόνâν 'κι εν' παντοτινάν, κάποτε ταμαμεύν'νε,
και τη ζωής το μονοπάτ', βαθέαν απογριζεύν'νε,
Δεν είναι τα χρόνια παντοτινά, κάποτε συμπληρώνονται,
και το μονοπάτι της ζωής, το εκχερσώνουν εκ βαθέων,
./.
Τα ρα≤ίαν 'κι φοούμαι, έχ'νε είναν ανεφόρ',
κάποτε ατο τελείτε, και ελέπ'ς το κατεφόρ',
Δεν φοβάμαι τις δυσκολίες, έχουν μία ανηφόρα,
κάποια στιγμή αυτή τελειώνει, και βλέπεις μετά την κατηφόρα,
./.
Να μ' άραευ'ς εμπάλωμαν, απές 'ς σ' εμά τα ≤έρâν,
εσύ _ή μ' έεις το χαρπούζ', εσύ και τα μα≤αίρεαν,
Μην αναζητείς λύση, στα δικά μου χέρια,
εσύ ψυχή μου έχεις το καρπούζι, εσύ και τα μαχαίρια,
./.
Η τζίχναν είναν πιθαμήν, και το μανίν ≤ερέαν,
μεθύν' η κόρ' με το κρασίν, τερεί τ' άνθεν μερέαν,
Η τσίκνα μια πιθαμή, και ο καπνός χούφτα,
μεθά η κόρη με το κρασί, κοιτά και προς τα επάνω,
./.
'Σ σ' εμέν 'κι εφέκες την χαράν, ντ' εδέκες με το ζόριν,
σκοτίαν 'ς σο κουντούρ' τ' εμόν, κι' η στράτα μ' ανεφόριν,
Δεν μου άφησες χαρά, ότι μου έδωσες ήταν με το στανιό,
σκοτάδι να με ακολουθεί, ο δρόμος μου ανηφόρα,
./.
- 19 -
Εσέν κι' η γην εζέλεψεν, ντο ®ορ®ορίεις ®ορ®ότα μ',
πως 'κι μαραίνταν τ' άθιαν, ντ' εφέκα σεν 'ς σην φόταν,
Σε ζήλεψε και η γη, όπως είσαι έτσι ζωηρή και ζωντανή,
πως δεν μαραίνονται τα λουλούδια, που σου άφησα στην ποδιά σου,
./.
Τ' απάν αφκά θα σύρ' ατα, κι' έρχουμ' απόψ' 'ς σ' αυλία σ',
μ' έναν γοσεάν τραντάφυλλαν, π' ιεύν'νε 'ς σην καρδία σ',
Θα φέρω τα πάνω κάτω, και θα έρθω στην αυλή σου απόψε,
όσα τριαντάφυλλα χωρούν στις δυο μου χούφτες, που ταιριάζουν
στην καρδιά σου,
./.
Αλισφερίς' 'κι εφτάγ' ατο, τη _ής ιμ' την πατρίδαν,
ατε τίκια κατακρατεί, το νού μ' και την ελπίδα μ',
Δεν την έχω για συναλλαγή, της ψυχής μου την πατρίδα,
αυτή κρατά όρθιο, το μυαλό και την ελπίδα μου,
./.
Δύο ημέρας τρία νύχτας, άγνεφα στέκ'νε τ' ομμάτâ μ',
λίβιαν με το πατμάνιν, και μ' οκάν τ' εμα τα δάκρâν,
Δυο ημέρες τρεις νύχτες, ξύπνια μένουν τα μάτια μου,
σύννεφα έχουν με το ζύγι, και με την οκά τα δάκρυά μου,
./.
Σουτζούκâν κοδεσποινιακάν, επρέστεν ο γουλέας,
κι' ο τεϊνέκης λέει νεστεύ, και 'κι σαρεύ' το στέας,
Με τις νοικοκυράς τα σουτζούκια, πρίστηκε ο λαίμαργος,
και ο αδύνατος λέει νηστεύει, και ότι δεν του αρέσει το λίπος,
./.
Σ σα πέντε στράτας το κλαδί μ', γιαβρί μ' ξενιτεμένον,
'κι επόρ'νεν να ριζών 'ς σην γην, ντο έτον γεννεμένον,
Στους πέντε δρόμους το παιδί μου, μωρό μου ξενιτεμένο,
δεν μπόρεσε να ριζώσει στην γη, που ήταν γεννημένο,
./.
Όλâ τα _öπαν Θέ μ' πονούν, στόματαν 'κι γελούνε,
'κι έτον η τύχην σπλαχνικόν, για την ζωήν ντο ζούμε,
Όλες οι ψυχούλες πονούν, τα στόματα έπαψαν να γελούν,
η τύχη δεν ήταν συμπαραστάτης, στην ζωή που ζούμε,
./.
- 20 -
Αρνί μ' τ' αστρίτζεα σ' πη ελέπ', νυχτερεύ 'ς σην σκοτίαν,
να θρέφ' θελ' με το φώταγμα σ', τη μαύρον ατ' καρδίαν,
Αγαπημένη μου τα αστεράκια σου όποιος βλέπει,
ξενυχτά στο σκοτάδι, θέλει να θρέψει με το φώς σου, την μαύρη του καρδιά,
./.
Τα χαρισμάτâ σ' είν' πολλά, αρνί μ' δός μα το έναν,
ατό ντο κρύφ'ς 'ς σα μυστικά σ', 'ς σα ≤είλεα σ' τα δακμέναν,
Τα χαρίσματά σου είναι πολλά, δώσε αγαπημένη μου σε μένα το ένα,
αυτό που κρύβεις στα μυστικά σου, στα δαγκωμένα χείλια σου,
./.
Τ' ομμάτâ σ' λέγ'νε, _ή μ' λαχουσεύν'νε,
ντο σύρ' η καρδία σ', λόγιαν τογρίαν,
Τα μάτια σου μιλούν, ψυχή μου ψυθιρίζουν,
τι περνά η καρδιά σου, λόγια αληθινά,
./.
Ούλ' κουβαλούν έναν σταυρόν, 'ς σο _öπον ατς κρυμμένον,
πάντα θ' ελέπ'ς χαμοελούν, όσον κι' αν εν' καμμένον,
Όλοι έχουν τον προσωπικό τους γολγοθά, στην ψυχούλα τους κρυμμένο,
θα τους δεις πάντα να χαμογελούν, όσο και αν βασανίζεται,
./.
Αστ' εγεννέθα ουρανέ μ', 'κι είδα σεν γερανέον,
μανάχον άμον το μελάν, μαύρον το υστερναίο μ',
Από όταν γεννήθηκα ουρανέ μου, δεν σε είδα γαλάζιο,
σε είδα μόνο σαν το μελάνι, το μαύρο και το τελευταίο μου
(στον θάνατο)
./.
'Σ ση καπνού το τίζεμαν, έκλαιγαμε ούλ' εντάμαν,
'ς σο μακρύν την καϊτέν, ντ' έσυρ'νεν η καλομάννα μ',
Κατά την διαδικασία του ραψίματος του καπνού, κλαίγαμε όλοι μαζί,
όταν τη μακρόσυρτη μελωδία, τραγουδούσε η γιαγιά μου,
./.
Φραντάλα μ' πάντα συνορθäεις, και κατενίεις τ' οσπίτι σ',
εμείς κοιμούμες έρκιανταν, κι' εσύ 'κι βγάλτ'ς το τσίτι σ',
Πρόσχαρη μου γυναίκα πάντα τακτοποιείς, και καθαρίζεις το σπίτι σου,
εμείς κοιμόμαστε νωρίς,
και εσύ συνεχίζεις χωρίς να βγάλεις το κάλυμμα του κεφαλιού σου,
./.
- 21 -
Καινουρόραφτον εμπάλι μ', έεις είναν ιστορίαν,
σίγνâν είσαι 'ς σο κορμόπο μ', μάρκαν άπαν 'ς σην καρδία μ',
Καινούριο μπάλωμα μου, έχεις μια ιστορία,
μελανό σημάδι στο κορμάκι μου, δυο αρχικά γράμματα ονόματος στην καρδιά μου,
./.
Σύρον φορ' τη λαιμονήτρα σ', να μη ερ'γωνίεσαι,
κι' άμον το λεμόν' τα μάγλα σ', άρνι μ' πιχλομίεσαι,
Φόρεσε το μάλλινο το κασκόλ σου, για να μην κρυώνεις,
και σαν το λεμόνι γίνουν τα μάγουλά σου, αγαπημένη μου και χλωμιάσεις,
./.
Αν έρθα έρθα κι' έφυα, εκλώστα οπίς κι' εχάθα,
εσεν καλά 'κι εγνώρτ'σα σεν, κι' ας σο κιτί®' πικράθα,
Αν ήρθα ήρθα και έφυγα, γύρισα πίσω και χάθηκα,
εσένα ακόμα δεν σε γνώρισα καλά, και από την συμπεριφορά πικράθηκα,
./.
Τα ρά≤ιαν φίλους έχ' ατα, τ' ορμάνâν τα γιαζίαν,
γιατί κιρπίτâν 'κι κρατούν, τζιδών'ν εμεν φωτίαν,
Έχω για φίλους τα βουνά, τα δάση και τους κάμπους,
γιατί δεν κρατούν σπίρτα, να μου ανάψουνε φωτιά,
./.
Τ' ομμάτâ μ' απές έχ'ν ατο, τη _ής ιμ' το εφκιάριν,
σπίγγ' κι' άμον φούρκαν ίνεται, 'ς σην γούλα μ' το ζωνάριν,
Τα μάτια μου το έχουν μέσα τους, την μελαγχολία της ψυχής μου,
σφίγγει και γίνεται θηλειά, στον λαιμό μου η ζώνη,
./.
Ο ήλεν πάντα βασιλεύ', 'κι χαράζ' για τ'εμέναν,
σαχτάρâν θρέφ'κεται η _ή μ', κι' η κάρδια μ' τα καμμέναν,
Ο ήλιος πάντα δύει, δεν ανατέλει όμως για μένα,
στάχτες τρέφεται η ψυχή μου, και η καρδιά μου τα καμμένα,
./.
Τα σετεφένâν ≤έροπα σ', τ' άγγεμα σ' 'ς σα μαλλία μ',
όντες ≤öνάτευ' ο ≤ειμόν, χούλεναν την καρδια μ',
Τα σεντεφένια χεράκια σου, το άγγιγμά σου στα μαλλιά μου,
όταν έριχνε χιόνι ο χειμώνας, ζέστεναν την καρδιά μου,
./.
Εσύ ντ' έποικες για τ' εμέν, έτον με ζορ' χτισμένον,
γιατί απές 'ς σα κόφλâς ισ', η κάρδια σ' έτον ξένον,
Εσύ ότι έκανες για μένα, ήταν με το ζόρι,
γιατί μέσα στα στήθη σου, η καρδιά σου ήταν ξένη,
- 22 -
./.
Τ' εμα τα τέρτâν σείουνε, και τ' αψηλάν ρα≤ίαν,
την _ή μ' εφτάγ'ν ατεν θρουμούλ', τσαούλιν την καρδία μ',
Οι καημοί μου κινούν, και τα ψηλά βουνά,
κάνουν ψίχουλο την ψυχή μου, χαλικάκι την καρδιά μου,
./.
Και 'ς ση τ®ôπάν το παθενίν, ελείψασεν τ' α≤ύριν,
τα χτήνâ θ' άμον λείμψαναν, 'φαΐσκουν το ζεχίριν,
Και στου βοσκού το παχνί, λιγόστεψε το άχυρο,
οι αγελάδες του σαν πεθαμένες, τρέφονται με δηλητήριο,
./.
Επέπλωσον τα φτέροπα σ', Δεσποίνη μ' Παναΐαν,
ποίσον φωλέαν το δεντρί σ', κι' εγκάλâν τα κλαδία σ',
Άπλωσε τα φτερά σου, Δέσποινα Παναγιά μου,
κάμε φωλιά το δέντρο σου, και αγκαλιά τα κλαδιά σου,
./.
Αν αραεύ'ς εν' όρωμαν, πρεπ' να τζαμμών'ς τ' ομμάτâ σ',
και ν' ανασπάλτ'ς τα βάσαναν, κι' όλâ τα χρωστεμάτâ σ',
Αν ψάχνεις ένα όνειρο, πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου,
και να ξεχάσεις τα βάσανα, και όλα τα χρωστούμενά σου,
./.
Πέα 'ς σον ήλ' άλλον μ' αργεύ', ν' αληγορεί 'ς σον φέγγον,
θαλύν 'ς σην _ή μ' ο ≤ειμωγκόν, ντο πολαεύ' κι' οφέτο,
Πες στον ήλιο να μην αργεί, να βιαστεί στο φεγγάρι,
ανθίζει στην ψυχή μου ο χειμώνας, που περισσεύει και φέτος,
./.
Μ' είναν κρομμύδ' κι' εφτά φτεράν, κρεμάνουμ' άν τον κουκαράν,
εφτά βδομάδας να κρατεί, ώσπουτα έρ'τεν η Λαμπρήν,
Με ένα κρεμμύδι και εφτά φτερά, κρεμάμε ψηλά τον κουκαρά σαν
φόβητρο υπανθύμιση της σαρακοστής,
εφτά εβφομάδες θα υπάρχει, μέχρι να έρθει το Πάσχα,
./.
Έφαεν κι' εσπάναξεν, τη πρίγκοιλα η κοιλίαν,
λυγίστεν το περόν αθε, κι' εν' ας σην συφαγίαν,
Έφαγε και έσκασε, το ευτραφή η κοιλιά,
έλιωσε το πηρούνι του, από την λαιμαργία,
./.
- 23 -
Έθελ'ν ατο το κάρδοπο σ', και το δεξέν το χέριν,
'ς σο εφτωχόν 'κι δίεις ατο, είπες με 'κι συμφέρει,
Ήθελα την καρδούλα σου, και το δεξί το χέρι,
στον φτωχό δεν το δίνεις, είπες οτι δεν συμφέρει,
./.
Κι' εσύ κλαδόπο μ' πράσινον, κλαδόπο μ' φυλλωμένον,
τραγώδ' να σύρκουμ' βάσαναν, και να λαρούν' τα πόνâν,
Και εσύ κλαδάκι μου πράσινο, κλαδάκι μου ανθισμένο,
τραγούδησε να αντέξουμε τα βάσανα, και να γιατρευτούν οι πόνοι,
./.
Γιαβρόπο μ' μεταξόπλαστον, γλυκομελιτωμένον,
την _ή μ' εμέτσεν η πνοή σ', κι' εφέκεν μεθυσμένον,
Αγαπημένη μου από το μετάξι πλασμένη, γλυκιά σαν το μέλι,
την ψυχή μου την μέθυσε η ανάσα σου, και την άφησε μεθυσμένη,
./.
Τζοάπ' 'κι διείς 'μεν, νε τ®ιτ®εκόπο μ',
δάκρâν ποτίζ'νε, το μαντηλόπο μ',
Δεν μου δίνεις απόκριση, λουλουδάκι μου,
δάκρυα ποτίζουν, το μαντηλάκι μου,
./.
Πόσα αράδας, να γράφτ' το ≤έρι μ',
να πέρ' η κάρδια σ', τς εγάπ'ς χαπέριν,
Πόσες σειρές, να γράψει το χέρι μου,
η καρδιά σου, να καταλάβει την αγάπη,
./.
Εσύ εξεράχουσ'ν ας σα γέλ'ταν, κι' εγεραλάευεν η χαρά σ',
'ς σο _öπο μ' είχεν λυκοχάντζâν, μ' αγρâνεμίαν και μ' αγιάζ',
Εσύ γελούσες με την ψυχή σου, και η χαρά σου αυτή μου άνοιγε πληγή,
στην ψυχούλα μου είχε κακοκαιρία, με θύελα και με αγιάζι,
./.
Αργεύν'νε τα πατέματα σ', καμμίαν 'κι σουμών'νε,
ο ήλεν μεσουράνιζεν, κι' ούλεα ατώρα νυχτών'νε,
Αργούν τα βήματά σου, δεν κοντεύουν ποτέ σε μένα,
ο ήλιος έστεκε μεσούρανα, και όλα τώρα σκοτεινιάζουν,
./.
- 24 -
Εγώ την νύχταν λάσκουμαι, τ' ημέραν 'κι κοιμούμαι,
κι' ατα τα νυχτοπούλοπαν, για τ' εμεν κελαηδούνε,
Εγώ γυρνώ την νύχτα, και δεν κοιμάμαι την ημέρα,
και αυτά τα νυχτοπούλια, κελαηδούν για εμένα,
./.
Στάμαν τη Μάρτ' οσήμερον, ανοιξεζ'νόν σκουττούλαν,
επεχαιρέτσεν ο ≤ειμόν, εξέγκεν την κουκούλαν,
Αρχή Μαρτίου σήμερα, ανοιξιάτιακη ευωδιά,
μας αποχαιρέτησε ο χειμώνας, έβγαλε την κουκούλα
(από την χώρα μας)
./.
Τ®απούγâν μάννα μ' έλεες, τ®απούγâν εδρομäες,
και 'ς σ' ανεφόρ' το υστερ'νόν, αφόραχτα εταράες,
Έλεγες τη λέξη γρήγορα μάννα μου, μόνο που και εσύ έφυγες γρήγορα,
και στην τελευταία σου την ανηφόρα, απροσδόκητα μπλέχτηκες,
./.
Αγούτον το τοστλούχ' τ' εσόν, 'κι θέλ' ατο καμμίαν,
γιατί τερείς με αφκακές, φέρκεσαι με κακίαν,
Αυτή σου την φιλία, δεν την θέλω καθόλου,
γιατί μου φέρεσαι ύπουλα και με κακία,
./.
Ζωή μ' πως ν' αναγνώθω σεν, ομäεις 'ς σο κορδίλιν,
≤ιλôπλεγμένον δέλιαμαν, αψίκλωστον πισκίλιν,
Πως να σε διαβάσω ζωή μου, μοιάζεις με τον κόμπο,
χίλιες φορές πλεγμένο ένα μπέρδεμα, πολλές φορές κλωσμένη φούντα,
./.
Και τα χρόνâς ιμ' να κλώσκουνταν, και να εζήν'να ξαν τα νιότε μ',
και τ' οσημερ'να τα ημέρας ιμ', να έτον άμον τ' ατότε,
Ας γυρνούσαν τα χρόνια μου, να ζούσα ξανά τα νιάτα μου,
οι σημερινές οι μέρες μου, ας ήταν σαν τότε,
./.
Τα μαυράχαρα μ' τα χρόνâν, δεν 'κι έχ'νε λαρωμονήν,
πανζεχίρâν και βοτάνâν, εχάθανε ας σην γην,
Τα μαύρα και άτυχα μου χρόνια, δεν έχουν γιατρειά,
ιάματα και μαγικοί λίθοι, χάθηκαν από την γη,
./.
- 25 -
Δέβα πέα τ' απατ«ήν, ληγορäζ' το πανωφόρ',
να έν' ίσα με τ' αντ«ίν, έρ'τεν τρανόν αναφόρ',
Πήγαινε πες στον ράφτη μάλλινων πανωφορίων, να το φτιάξει γρήγορα,
να είναι ίσαμε το γόνατο, γιατί ο καιρός επιδινώνεται,
./.
Μ' αφήν'ς ξαροθυμäουμαι, στείλον με είναν γράμμαν,
να πέρ' το _öπο μ' θαρρικάν, κι' είναν μαντήλ' το κλάμα μ',
Μη αφήνεις αρχίζω και δεν νοσταλγώ, στείλε μου ένα γράμμα,
να πάρει θάρρος η ψυχούλα μου, και ένα μαντήλι το κλάμα μου,
./.
Ήντζαν εχρώστανεν παράν, εδέκεν και τ' ιστόνιν,
αμα απαδαέμπροστα θα σύρ', έναν τρανόν κανόνιν,
Όποιος χρωστούσε χρήματα, έδωσε και το σώβρακο,
αλλά από εδώ και μπρος θα ρίχνει, ένα μεγάλο κανόνι,
./.
Η σέβντα μ' πάντα ξιχειλίζ', 'κι ταμαμεύ' καμμίαν,
όσον ο ήλεν θ' ανατέλ', κι' η νύχταν θα έχ' αστρίαν,
Ο έρωτάς μου ξεχειλίζει, δεν αποτελειώνει ποτέ,
για όσο θα ανατέλει ο ήλιος, και θα έχει η νύχτα αστέρια,
./.
Εξέβεν τ' Ανοιξές ο ήλον, άμον χασχάσιν κι' άμον μήλον,
εχαμοέλασεν τ' αρνί μ', τ' έμον τ' αξαμτ®ιτ®εγίν,
Βγήκε ο Ανοιξιάτικος ο ήλιος, σαν την παπαρούνα και σαν το μήλο κόκκινος,
χαμογέλασε η αγαπημένη μου, το δικό μου νυχτολούλουδο,
./.
Πόσον να εξάζ' σεν η ζωή μ', και τ' εμον η καρδίαν,
εγώ εμέν πάντα ορωτώ, και τρώγ’ ατα τα _ήα μ’,
Πόσο να αξίζει για σένα η ζωή μου, και η καρδιά μου,
πάντα ρωτώ τον εαυτό μου, μέσα στην στενοχώρια μου,
./.
Ηλοτ®ίτ®εκο μ' μικρόν, εσέν είδεν κι' ο ηλόν,
και 'κι εξέβεν την πιρνήν, εχαχάλεψεν γουίν,
Πασχαλίτσα μου μικρή, εσένα είδε ο ήλιος,
και δεν ανέτειλε το πρωΐ, έψαξε για λάκκο να κρυφτεί,
./.
- 26 -
Το _öπο μ' άμον τον γιολτζήν, και με τ'εσεν 'ς σο γιάνι μ',
τα τράμεραν θα κλώσκεται, θα ίνεται γουρπάνι σ',
Η ψυχούλα μου σαν ταξιδιώτης, και με σένα κοντά μου,
τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα γυρίσει, θα γίνει θυσία για σένα,
./.
Επέγραψα σεν ας σην _ή μ', κι' ας σ' έμον τα κιτάπâν,
να μ' επορούν τα γράμματα σ', ν' εφτάγ'ν εμεν κομμάτâν,
Σε διέγραψα από την ψυχή, μου και από τα σημειωματάριά μου,
να μην μπορούν τα γράμματά σου, να με κάμνουν κομμάτια,
./.
Καταφρονώ εγώ εμέν, ντ' εδέκα σεν αξίαν,
εθάρ'να έσ'νε φίλος ιμ', κι' έσ'νε γεράν 'ς σα _ήα μ',
Κατηγορώ τον εαυτό μου, που σου έδωσα αξία,
νόμιζα ήσουν φίλος μου, αλλά ήσουν της ψυχής μου η πληγή,
./.
Η κάρδâ μ' πως να κλώσκεται, η πολλαζαγκωμέντσαν,
ποίος ν' αλειμματών' ατεν, τη ≤ίλεμαναχέσαν,
Η καρδιά μου πως να λειτουργήσει, η πολυσκουριασμένη,
ποιος να την συντηρήσει, που είναι τόσο μόνη,
./.
Τ' ομμάτâ σ' άμον ρεβόλ', εφοέθεν κι' ο Θεόν,
έσυρανε τ' αψιμάδ', κι' ετινäεν το χαβζάλ,
Τα μάτια σου σαν πιστόλι, φοβήθηκε ακόμα και ο θεός,
σπινθηροβόλησαν, τινάχτηκε και η τέφρα από τα κάρβουνα,
./.
Τ' εμα τα χρόνâ ολίτσικαν, τ' έρ'μαν ντο απομέν' μεν,
τ' απανοθύρι μ' άνοιξεν, φώταξεν κι' αναμέν' μεν,
Τα χρόνια μου λιγοστά, τα έρημα που μου απομένουν,
η πόρτα μου εκεί ψηλά άνοιξε, φώτισε και με περιμένει,
./.
Άλλ' χορτάζ'νε το αχούλ', κι' άλλ' μανάχον την κοιλίαν,
έναν τζίρταν 'κι θ' εβρήκ'ς, 'ς σην καρδίαν ατς σπλαχνίαν,
Άλλοι χορταίνουν το μυαλό, και άλλοι την κοιλιά,
δεν θα βρεις ούτε το ελάχιστο, συμπόνοια στην καρδιά τους,
./.
- 27 -
Άλλον η _ή μ' 'κι ταγιανίζ', τ' αγνάν ας σην καρδία σ',
τα ινάτâ σ' θρέφτ'νε το ποράν, τα παραγρανεμίας,
Δεν αντέχει άλλο η ψυχή μου, τις παραξενιές της καρδιάς σου,
τα πείσματά σου τρέφουν την μπόρα, και τις ανεμοθύελες,
./.
Ατο το αίμα μ' 'κι εν' νερόν, σπίγγ' τ' έρ'μον η καρδία μ',
τρανήν το σταλαφάρισμαν, φουρκίγουνταν τα _ήα μ',
Αυτό το αίμα μου δεν είναι νερό, σφίγγει η έρημη καρδιά μου,
μεγαλώνει η πίεση του αίματος, πνίγεται η ψυχή μου,
./.
Τη Ανοιξές το φλούγκωμαν, έγκεν τα ≤ελιδόνâν,
και τα φωλέας τα εύκαιραν, τ«ιβίζ'ν άμον γολγόνâν,
Της Άνοιξης η άνθιση, έφερε τα χελιδόνια,
και οι άδειες φωλιές, τιτιβίζουν σαν τις κουδούνες των μοσχαριών,
./.
Εγνέφ'σα άμον το γιαβρίν, απές 'ς σο εγκαλöπο σ',
εφίλ'ναν μεν τα όνερα σ', κι' εκράτ'να το ≤ερόπο σ',
Ξύπνησα σαν το μωρό, μέσα στην αγκαλιά σου,
με φιλούσαν τα όνειρά σου, κρατούσα το χεράκι σου,
./.
Πώς να γελώ τα ≤είλοπα σ', με τ' εμα ν' απαντούνταν,
να μελιτών' το φίλεμα σ', αρνί μ' και να λαρούνταν,
Πώς να ξεγελάσω τα χείλη σου, ώστε να συναντήσουν τα δικά μου,
να τα γλυκάνει το φιλί σου, αγαπημένη μου και να τα γιατρέψουν,
./.
Να δίει ο Θον και για τ' εμας, εντάμαν να γερούμες,
γιαν γιάνα δίγουμ' τ' αψιμάδ', γαρή μ' ντο θα κοιμούμες,
Να δώσει ο Θεός και για εμάς, μαζί να γεράσουμε,
δίπλα δίπλα να παραδώσουμε την σπίθα(ψυχή) μας, γυναίκα μου που
θα κοιμηθούμε,
./.
Απές 'ς σ' ομμάτâ μ' θάλασσαν, άετς έτον γραμμένον,
κάθαν ταλγάν και καμονήν, κι' η _ή μ' φουρτουνâγμένον,
Μέσα στα μάτια μου θάλασσα, έτσι ήταν το γραμμένο,
κάθε κύμα και καημός, και η ψυχή μου φουρτουνιασμένη,
./.
- 28 -
Έγκες τα ≤öνâν 'ς σο ρα≤ίν, 'ς σην _η μ' τα λυκοχάντζâν,
όσον σουφρώντς τα ≤είλοπα σ', 'κι έρχουν τα γλυκοχάντζâν,
Έφερες τα χιόνια στο βουνό, στην ψυχή μου τις κακοκαιρίες,
όσο σουφρώνεις τα χείλια σου, ο καιρός δεν βελτιώνεται,
./.
Θα έρ'τεν ρίζα μ' ο καιρόν, θα σκών' κηφάλ' κι' ο εφτωχόν, να
γουρταρεύ' τη _ήν ατ', να χτίζ' ξαν την ζωήν ατ’,
Θα έρθει συνάνθρωπέ μου ο καιρός, θα σηκώσει κεφάλι και ο φτωχός,
να γλιτώσει την ψυχή του, να ξαναχτίσει την ζωή του,
./.
'Σ σα δύ τ' ομμάτâ σ' έμπροστα, μ' αραεύ'ς τζεβαϊρâν,
όσον πολλά εντρέπουνταν, έχ'νε και μεκατίρâν,
Μπροστά στα δυο σου τα μάτια, μην ψάχνεις για
διαμάντια(Ανθρώπους), όσο περισσότερο ντρέπονται, είναι και οι
αξίες τους
./.
Τη παραδείσι τη μέϊβεν, έκοψαν τα χερόπα μ',
ν' αποδιψούν τα ≤είλοπα σ', ας σ' έμον το ≤ειλόπαν,
Του παράδεισου το οπωρικό, έκοψε το χεράκι μου,
για να ξεδιψάσουν τα χείλια σου, από τα δικά μου,
./.
Ούλ' αγαπούνε την παράν, και τα πολλά κουρφίας,
εχόρτασ' η τεμπελχανάν, οκνίας κι' απραγίας,
Όλοι αγαπούν το χρήμα, και τους πολλούς επαίνους,
χόρτασε το άσυλο των τεμπέληδων, τεμπέληδες και νωχελικούς,
./.
Ποίος τα όνεραν 'κι ελέπ', δεν 'κι αναπαύ' τη _ήν ατ',
με τα αγρέϊδâν πολεμά, ντο τρώγ'νε το κορμίν ατ',
Όποιος όνειρα δεν βλέπει, την ψυχή του βασανίζει,
με τα άγρια πολεμά, που τρώνε το κορμί του,
./.
Ποίος γνεφίζ' ας σο πουρνόν, ολίτσικον κοιμάται,
τα πλέα πλέτερον νουνίζ', και πολλαραθυμάται,
Όποιος ξυπνά από πολύ πρωΐ, κοιμάται ποκύ λίγο,
και το περισσότερο σκέφτεται, και νοσταλγεί πολύ,
./.
- 29 -
Αούτε η νύφε κότ' γορόσ', κι' ολίον γραιωτέσσαν,
ποίος θα πέρ' το κελεπούρ', ντο εν' πα και κοτζέσσαν,
Αυτή η νύφη άμυαλη, και λιγάκι γερασμένη,
ποιός θα πάρει αυτήν την ευκαιρία, που είναι και λίγο κουτσή,
./.
Το πόϊ σ' θρέφ' δαφνόφυλλαν, τρανήν τα τουτουγιάδας,
και τα καρδόπαν σα®ιρεύ', και σύρ'νε τονανμάδας,
Το ύψος σου τρέφει τα δαφνόφυλλα, μεγαλώνει τα άνθη της
εξοχής(το δάκρυ της Παναγίας),
κάνει τις καρδιές να τα χάνουν, και να χτυπούν σαν συνεχόμενοι
πυροβολισμοί,
./.
Και το κρασίν πη πίν'νε ατο, κι' ίνουντανε κοστέλâ,
πάντα ανασπάλ'νε τη ζωής, τ' ά®κεμαν τα χαπέρâν,
Όποιοι πίνουν το κρασί, και γίνονται τύφλα από το μεθύσι,
πάντα ξεχνούνε της ζωής, τις δυσάρεστες ειδήσεις,
./.
Φα φα Γιώρικα μ' φα, το περόν και το χουλäρ',
άψιμον επαίραν ούλεα, δεν 'κι επέμ'ναν νεστâκάν,
Φάε φάε Γιώργο μου, το πηρούνι και το κουτάλι,
πήραν όλα φωτιά, και δεν έμειναν νηστικά,
./.
Αούτο χώμαν άπονον, 'κι εφτάει χωρισίας,
μίαν διψά πάντα πεινά, 'κι χαν' τα λογαρίας,
Αυτό το χώμα δεν έχει οίκτο, δεν κάνει διαχωρισμούς,
μια διψάει πάντα πεινάει, δεν κάνει λάθος ποτέ τους λογαριαμούς,
./.
Αούτο κάντρο σ' άψεχον, άβοον η καρδία σ',
κι' ατε η γλυκολάλετον, μαννίκα μ' η λαλία σ',
Αυτή η φωτογραφία σου άψυχη, χωρίς βοή η καρδιά σου,
και αυτή σου η γλυκιά στο άκουσμα, μανούλα μου φωνή σου,
./.
Αραεύουμ' εμπρολάτεν, ντο θα γουρταρεύ' τη χώραν,
κι' ας σ' ωμίαν ατ' θα σκούνταν, βάσαναν γεράδας πόνâν,
Ψάχνουμε καθοδηγητή, που θα γλιτώσει την χώρα,
και από τους ώμους του θα σηκωθούν, βάσανα πληγές πόνοι,
./.
- 30 -
Για την εγάπ' θα πολεμούν, τ' άψιμον 'ς σην καρδίαν,
άετς σεβνταλαεύκουνταν, τη σέβντας τα παιδίαν,
Θα πολεμάνε για την αγάπη, το κάψιμο στην καρδιά,
έτσι ερωτεύονται, του έρωτα τα παιδιά,
./.
Μερ' εν' τη τύχης το δεντρίν, τ' απάν κι' αφκατοσώρâ'τ',
σίτâ λαΐζ' τη τύχη αθε, να δίει με ασα ιπώρâ'τ',
Που είναι το δέντρο της τύχης, τα από πάνω και κάτω συλλεγόμενα
προϊόντα του ,
καθώς κουνά την τύχη του, να μου δώσει από φρούτα του,
./.
Και ντο σταυρόν Θε μ' κουβαλεί, η _ή μ' ατόσα χρόνâ,
κανείς 'κι εξέρ' και 'κι ορωτά, πως σύρ' ατα τα πόνâν,
Και τι σταυρό κουβαλά, η ψυχή μου τόσα χρόνια,
κανείς δεν το γνωρίζει και δεν ρωτά, πως αντέχει τις δυσκολίες,
./.
Ετσερίεν η καρδία μ', ≤ίλâ εποίκες α κομμάτâν,
κι' άλλ' ατόσα γαραμάτâν, έγγεψες με πως χρωστώ,
Σκίστηκε η καρδιά μ', την έκανες χίλια κομμάτια,
και άλλους τόσους φόρους, μου ανέφερες ότι σου χρωστώ,
./.
Μυστήρεψον με γιάβροπο μ', ντο έεις 'ς σην καρδίαν,
αίκον θάμαν η εγάπ', λαρών ατα 'ς σο μίαν,
Εκμυστηρέψου σε μένα, το τι κρύβεις στην καρδιά σου,
τι παράξενο πράγμα η αγάπη, μπορεί να τα γιατρέψει αμέσως,
./.
Ατα ντο γράφτ' τ'εμον το ≤ερ', δâτάζ' ατα το _öπο μ',
γράμματα τιζεμέναν, κι' ομμάτâ δακρωμέναν,
Αυτά που γράφει το χέρι μου, τα διατάζει η ψυχούλα μου,
γράμματα αραδιασμένα, και μάτια δακρυσμένα,
./.
Άλλον να κλαίγω 'κι επορώ, τζορίζ'ν ατα ντο λέγω,
η κάρδεαν τ' εμον το κουσούρ', κι' ατο πα κατακαίγω,
Δεν μπορώ άλλο να κλαίω, με το ζόρι βγαίνουν αυτά που λέω,
το ελλάτωμα είναι η καρδιά μου, την οποία και κατακαίω,
./.
- 31 -
'ς σα ρά≤ιαν επεκούμπεσαν, τη ήλιονος τα λωρίαν,
γεννέθεν κι' η ι®κιάν τ'εσον, κι' εχάρεν η καρδία μ',
Στα βουνά ακούμπησαν, του ήλιου οι αχτίδες,
γεννήθηκε και η δική σου ισκιά, και χάρηκε η καρδιά μου,
./.
Κι' ατα τ' εμα τα όνεραν, πολλά ζορλαεμέναν,
είναν ζωήν παράστραταν, κι' ας σο εφκιάρ' καμμέναν,
Και αυτά τα όνειρά μου, παραζορισμένα,
μια ζωή εκτός του κανονικού δρόμου, και από την λύπη καμμένα,
./.
Με τα ίμμονα αρνί μ', 'κι θα ίνουμ' το χαλίν,
να φορτώντ'ς α με τ' οκάδας , καμονάντας και γεράδας,
Με κανέναν τρόπο, δεν θα γίνω το χαλί,
να το φορτώσεις με την οκά, καημούς και πληγές,
./.
Η κοιλία εφτάει ζουρ ζουρ, ζαγκωμένον τεκιρόπον,
με θρουμούλâν και νερόν, 'κι χορτάζ' έναν ξαόπον,
Η κοιλιά κάνει ζουρ ζουρ, σαν την σκουριασμένη ρόδα,
με ψίχουλα και νερό, δεν χορταίνει λιγάκι,
./.
'Σ σ' αούτο χώμαν ντο πατώ, 'κι έ≤' εφτωχός αξίαν,
κόφτ'νε ξαν κόφτ'νε την παρά μ', κι' ας σοι αρχόντ'ς καμμίαν,
Σε τούτο το χώμα που πατώ, ο φτωχός δεν έχει αξία,
κόβουν και ξανακόβουν τα χρήματά μου, αλλά από τους άρχων του τόπου μου ποτέ,
./.
Εδέκα σεν γι' αντίκαλον, ολόεν την καρδία μ',
για το καλόν ντ' εποίκες 'μεν, για τ' εσον τ' αθρωπίαν,
Σου ανταπόδωσα το καλό, δίδωντάς σε όλη την καρδιά μου,
για το καλό που μου έκανες, για την ανθρωπιά σου,
./.
Εφάϊσα 'σεν κι' επότσα 'σεν, με το καλόν ρακόπο μ',
το τουλωτόν το φέρσιμο σ', τογράεψεν το _öπο μ',
Σε τάϊσα σε πότισα, με το καλό το ρακί μου,
το ύπουλο το φέρσιμό σου, κομμάτιασε την ψυχούλα μου,
./.
Ας έτον να μη έτονε, η κάρδια σ' σαγκωμένον,
ας έτονε ακράνοιχτον, κι' ας σην εγάπ' χτισμένον,
Ας ήταν να μην ήτανε, η καρδιά σου ασφαλισμένη,
ας ήταν μισάνοιχτη, και από αγάπη φτιαγμένη,
- 32 -
./.
τ' άσπρον λαμπάδα σ' να κρατεί, τ' όνερα σ' χαρεμέναν,
'ς σα κήρουκα σ' να διει χαράν, μουράτâν πλερωμέναν,
Η άσπρη λαμπάδα σου να κρατήσει, τα όνειρά σου ευχάριστα,
στους γονείς σου να δώσει χαρά, και εκπληρωμένους πόθους,
./.
Η ζωήν εμουν κοντόν, τρέ≤' ληγάρâ άμον νερόν,
ποίος τεα 'κι εγνωρίζ’, ανανάμενον θ' ασπρίζ',
Η ζωή μας μικρή, τρέχει γρήγορα σαν νερό,
όποιος τάχα δεν το ξέρει, θα γεράσει ξαφνικά,
./.
Για επάρ'τεν το τοξάρ', το ταούλ' και το γαβάλ',
τρία κόρδας η ζωήν, παίξον α κεμεντζετζή μ',
Για πάρτε το δοξάρι, το νταούλι την φλογέρα,
τρείς χορδές η ζωή, παίξε τις κεμεντζετζή μου,
./.
Ετ®όκεψεν το όρωμα μ', 'ς ση γαβαγί τη ρίζαν,
ας μη αργεύ' το πάτεμα σ', και χάντ'ς ατο αρνίτζα μ',
Κατέπεσε το όνειρό μου, στης λεύκας τη ρίζα,
να μην αργοπορήσεις, και δεν το βρεις εκεί αγαπημένη μου,
./.
Επέρεν τ' άλφαν 'ς σην ζωήν, και 'ς σην εγάπ' ωμέγαν,
'κι κλώσκουντανε πουσμανεύ', τα χρόνâ επαρεδέβαν,
Πήρε Α στην ζωή, και Ω στην αγάπη,
μετανοιώνει αλλά δεν γυρίζουν, τα χρόνια έχουν περάσει κατά πολύ,
./.
Τα μαναστήρâ σ' άλαλαν, άγλωσσαν τα κωδώνâ σ',
κι' ας σα καντήλοπα σ' τ' ελάδ', ζαμάνâν τζουρωμένον,
Τα μοναστήρια σου άφωνα, χωρίς ήχο τα σήμαντρά σου,
και από τα καντηλάκια σου το λάδι, καιρούς στερεμένο,
./.
Η δείσα σ' πολλά αρτουρεύ', τ' ασάλευταν τ' ορμίαν,
πατρίδα μ' χώμα μ' και νερόν, τακάτιν 'ς σην καρδία μ',
Το ομίχλη (σκοτάδι) σου αυξάνεται, οι ακούνητες ρεματιές σου,
πατρίδα μου χώμα μου και νερό, δύναμη στην καρδιά μου,
./.
- 33 -
Ατα τ'ομμάτâ σ' το νερό μ', και το κρασί μ' εντάμαν,
όντες διψώ αποδιψούν, μεθύνω μω το θάμαν,
Αυτά τα μάτια σου το νερό μου, μαζί και το κρασί μου,
όταν διψώ με ξεδιψούν, και τι παράξενο μεθώ,
./.
'Σ σην κάρδια μ' εμπαινεβγαίντ'ς, κι' αντιδεαβαίντ'ς 'ς σ' α≤ίλι μ',
μίαν γλυκίζ το φίλεμα σ', μίαν στυπίζ το ≤είλι σ',
Μπαινοβγαίνεις στην καρδιά μου, και πηγαινοέρχεσαι στο μυαλό μου,
κάποια φορά το φιλί σου γλυκίζει, κάποια άλλη το χείλι σου είναι ξινό
./.
Κι' εν' άφ'σον τα 'κι μη γιόκ αρνί μ', κι' έν' έλα 'ς σο κρεβατόπο μ',
η εγάπη σ' όλâ τα λαρών', ας λαρών και το καρδόπο μ',
Άφησε κατά μέρος τα όχι σου αγαπημένη μου, έλα στο κρεβατάκι μου,
η αγάπη σου όλα τα γιατρεύει, ας γιατρέψει και την δική μου την καρδούλα
./.
Ο ουρανόν εμέτρεσεν, εποίκεν λογαρίαν,
'ς σα ≤ίλâ αστρίαν έχασεν, τ'εσόν τη φωτασίαν,
Ο ουρανόν μέτρησε, έκανε τον λογαριασμό,
απο τα χίλια αστέρια έχασε, το δικό σου φώταγμα
./.
Ούλ' εμουν αίμαν λόϊδôν, κορμόπον χωματένôν,
όντες εποίν'νεν ο Θεόν, 'κι εθέλ'νεν να εν' ξένον,
Όλοι μας έχουμε ίδιο αίμα, και από το χώμα σώμα,
όταν μας έπλαθε ο Θεός, δεν ήθελε να είμαστε ξένοι μεταξύ μας,
./.
Φίλος τον φίλον έχασεν, ντο είχεν για στερέαν,
κι' εποίκεν φίλον τη κιαντήν, την υστερ'νόν φωλέαν,
Φίλος τον φίλο έχασε, που είχε σαν στήριγμα,
και έκανε φίλο τον εαυτό του, το τελευταίο του αποκούμπι,
./.
Σύρον ένα τσαουλόπον, 'ς σο λιμνίν το γαλενόν,
τη ταλγάν ντο ε≤' κρυμμένον, μίανον να φανερών,
Ρίξε ένα χαλικάκι, στη ήσυχη την λίμνη,
το κύμα που έχει κρυμμένο, να φανερώσει αμέσως,
./.
Παντέρα 'μουν Ελλενικόν, ντο έεις και κλαινίζ' 'σεν,
γιαμ το κοντάρ'ς εράϊσεν;, καν'νός το χέρ' κρατεί 'σεν;
Σημαία μας Ελληνική, τι έχεις και σε κάνει να κλαίς,
μήπως το κοντάρι σου ράγισε;, και κανενός το χέρι δεν σε κρατά;
- 34 -
./.
Τ' αδελφίων την εγάπ', ποίος άθρωπος 'κι θέλ',
ποίος τεα 'κι εγνωρίζ', πως 'κι πρέπ' να τα χωρίζ',
Των αδερφών την αγάπη, και ποιός άνθρωπος δεν την θέλει,
ποιός τάχα δεν το ξέρει, πως δεν πρέπει να τα χωρίζει,
./.
Η κάρδια μ' στεκ' απές 'ς σο ≤öν, και 'ς σ' αγροβόρ' τα _ήα μ',
το ≤ειμωγκόν ισ' 'κι νικούν, τη πεισμωνή σ' καμμίαν,
Η καρδιά μου στέκεται στο χιόνι, και στον ψυχρό βόρειο άνεμο,
δεν νικούν τον χειμώνα σου, και ποτέ το πείσμα σου,
./.
Ποίος εξέρ' τη καμονή μ', τ' εμον τη πουγαλίαν,
σεράντα χρόνεα με τη _ήν, ντ' έσυρεν η καρδία μ',
Ποιός ξέρει τον καημό μου, και την στεναχώρια μου,
στα σαράντα μου χρόνια, τι τράβηξε η καρδιά μου,
./.
έλα απόψ' 'ς σην μαχαλά μ', δίγω σεν πατιχαβάν,
'κι εχ' η εγάπ' οκάν μοκάν, 'κι απεβγάλτ'ς με την παράν,
έλα απόψε στην γειτονιά μου, να σου τη δώσω τζάμπα,
η αγάπη δεν ζυγίζετε, δεν την ξεπληρώνεις με το χρήμα,
./.
Πόντιοι είμες και 'κι εξάζ', να ζούμ' άμον τον ξένον,
είμες δεντρίν μονόρριζον, καμμίαν χωρισμένον,
Είμαστε Πόντιοι και δεν αξίζει, να ζούμε σαν ξένοι,
είμαστε δέντρο με μια κοινή ρίζα, ποτέ χωρισμένοι,
./.
Εγάπεσα τη Ανοιξές, το φλούγκωμαν 'ς σ' ομμάτâ σ',
το τρανταφυλλοπρόσωπο σ', τ' απριλεζ'να τα χάρτα σ',
Αγάπησα της Άνοιξης, το άνθισμα στα μάτια σου,
το τριανταφυλλένιο σου πρόσωπο, τα απριλιάτικα χαρίσματά σου,
./.
Εγνέφ'σα με τα πούλοπαν, και τ' ουρανούν τα _ήαν,
εντάμαν με τα λίβιαν, ντο κ'χύν'νε τα βρεχίαν,
Ξύπνησα με τα πουλάκια, την ψυχή του ουρανού,
μαζί με τα σύννεφα, που χύνουν τις βροχές,
./.
- 35 -
Απές 'ς σ' ομμάτâ μ' να τερείς, δεικνίζ'ν εσεν τα _ήα μ',
εκές πάντα είν' κατενάν, πουρνόβραδον τογρίαν,
Να κοιτάς μέσα στα μάτια μου, σου δείχνουν την ψυχή μου,
εκεί πάντα είναι καθαρά, μέρα και νύχτα αληθινά,
./.
Έγκα σεν απόψ' την _ή μ', το νερόπο μ' το κρασί μ',
πία αρνόπο μ' μη φο(γ)άσαι, μη δειλαίντ'ς να αθισκάσαι,
Σου έφερα απόψε την ψυχή μου, το νεράκι μου το κρασί μου,
πιες αγαπημένη μου μην φοβάσαι, μη δειλιάζεις να ανθίζεις,
./.
Τα σέλεαν έμπρâ μ' ημερούν', λιγοθυμούν τ' αντάρας,
τα γιλτουρούμεαν 'κι βοούν, φοούνταν τα ταλγάδας,
Μπροστά μου οι χείμαροι εξημερώνονται, λιποθυμούν οι θύελες,
οι κεραυνοί σιωπούν, φοβούνται οι φουρτούνες,
./.
Γραιΐτζα μ' 'κι αγναεύν'ν ατο, ντο χρäσκετ' η καρδία σ',
και με «ινί≤âν τονατεύ'ς, τα άσπρα τα μαλλία σ',
Γριούλα μου δεν το καταλαβαίνουν, το τι χρειάζεται η καρδιά σου,
και με τις χάντρες στολίζεις, τα άσπρα τα μαλλιά σου,
./.
Τη ≤öρας το πικρόδακρôν, 'κι ιεύ' 'ς σ' αναλλαξία σ',
'κι πρέπ' κοχράκα μ' 'ς σην ζωή σ', να μουστρώντ'ς τα κατζία σ',
Της χήρας το πικρό το δάκρυ, δεν ταιριάζει με τα γιορτινά σου ρούχα,
δεν αξίζει μαύρη μου στην ζωή σου, να σκυθρωπιάζεις το προσωπό σου,
./.
Ντ' εχτέθα απάν 'ς σα μάγλοπα μ', κουΐζ'ν εμ ô μαρτζούφης,
τα άντα μ' ετριπλάρισαν, έγεμ' κι' άμον γραντζούφης,
Ότι απέκτησα πάνω στα μάγουλά μου, με φωνάζουν ο ρυτιδωμένος,
η ηλικία μου ξέφυγε, έγινα και σαν τον εσχατόγερο,
./.
Γνέφ' κλαδόπο μ' 'κι γνεφίεις, κοχράκας τρυιλίζ'νε,
κι' άμον τ' ασάλευτα ρα≤äν, τα ≤είλâ σ' 'κι λαϊζ'νε,
Ξύπνα παιδί μου δεν ξυπνάς, κοράκια τριγυρίζουν,
σαν τα ακλώνυτα βουνά, τα χείλια σου δεν κουνιούνται,
./.
Επαίρες φίλε μ' τ' άκλωστον, τ'υστέρ' το μονοστράτιν,
απάν 'ς σα ήντα σ' τα πρωτεσ'νάν, εφέκες μας το δάκριν,
Πήρες φίλε μου τον αγύριστο, τον τελευταίο μονόδρομο,
πάνω στα πρώτα σου τα ήντα (πενήντα), μας άφησες το δάκρυ,
- 36 -
./.
Άετς κι' εμείς θ' αχπάσκουμες, όντες τελέν' τ' ελάδιν,
με το καντήλ' και με τη _ήν, τ®αρπεύκουμες 'ς σον Άδην,
Έτσι και εμείς θα φύγουμε, όταν τελειώσει το λάδι,
με το καντήλι μαζί με την ψυχή, θα σκορπίσουμε στον άλλο κόσμο,
./.
Έϊκιτι τοξανγιαλάντ', ενενήντα ψέμματαν,
κι' άλλ'ατόσα παραπάν, λέγ'νε 'σεν πη κυβερνάν,
Πω πω βρε ψεύτη που λες ενενήνα φορές ψέματα, ενενήντα ψέματα,
και ακόμη περισσότερα, σου λεν αυτοί που σε κυβερνούν,
./.
Τ' Απρίλ' τα τριαντάφυλλαν, μίαν να ®κουττουλίζ'νε,
τα μαραμένα κάρδοπαν, 'ς σο μίαν θα αθίζ'νε,
Τα τριαντάφυλλα του Απρίλη, αν θα ευωδιάσουν,
οι μαραμένες καρδιές, αμέσως θα ανθίσουν,
./.
Η νέϊσσαν τρέ≤' άμον νερόν, το πούζ'κον το ρυμόπον,
αμα ας σ' όλâ έμνοστον, "τη γραίας το ζωμόπον’,
Η νεάνιδα σαν το νεράκι τρέχει, την παγωμένη ρεματιά,
αλλά από όλα πιο νόστιμο, είναι της όπως το λένε περιπαιχτικά, "της γριάς το ζουμάκι",
./.
Θέ μ' η ζήση μ' πως ελλάεν, και το βιος ιμ' ποταμäεν,
τ®όπâς κι' εύκαιρον κοιλίαν, ναϊλλοί τ' εμον τα παιδίαν,
Θεέ μου πως άλλαξε η ζωή μου, και πήρε το βιος μου το ποτάμι,
τσέπες άδειες και η κοιλιά, αλίμονο στα παιδιά μου,
./.
Ολήμεραν πουρνόβραδυν, 'ς σα ρά≤âν τριυλίζω,
με το γαβάλι μ' 'ς σο γουλτούκ', άμον πιλπίλ' συρίζω,
Όλη την ημέρα από το πρωΐ ως το βράδυ, τριγυρίζω στα βουνά,
με την φλογέρα μου παραμάσχαλα, σαν το αηδόνι σφυρίζω,
./.
Τ' υστερνοστράτιν άξενον, ποίος θα πέρ' μανάχος,
εκές κερόπον 'κι κρατεί, 'κι τ®αρτιλίζ' λυχνάριν,
εκές τ' αστρίαν βζήγουνταν, δεν 'κι απομέν' ιχνάριν,
Ο τελευταίος δρόμος αφιλόξενος, όποιος τον παίρνει είναι μόνος,
εκεί κεράκι δεν αντέχει, δεν λαμπυρίζει λυχνάρι,
εκεί τα άστρα σβήνουν, όπως και κάθε ίχνος,
./.
Τ' εμα τα _ήαν καρτερούν, με τ' εσα ν' απαντούνταν,
μίαν απάν 'ς σο μέρωμ
Η ψυχή μου προσμένει, να συναντηθεί με την ψυχή σου,
έστω για μια φορά καθώς ξημερώνει, να ξυπνήσουν ενωμένες σαν ένας κό
Μαυράσπραν τα κατζία μ', εβγάλ'νε τη καρδία μ',
δεικνίζ'ν εσεν πόσο πονά, και ντο σύρ'νε τα
μαυρόασπρο το πρόσ
δείχνουν σε σέν
Νέϊκον εβδομάδαν, καλή σ' ημέραν γιάρ
ο ήλ' εμεσουράνισεν, φώταξεν την Ελλάδαν
καινούρια εβδο
ο ήλιος
Νύχταν κι' ημέραν πιδ
να έεις ατο άμον παστόν, αρνί μ' να επαραστέκ' σεν
Η νύχτα και η ημέρα φεύγουν, σου απομένει η ψυχούλα μου,
να την έχεις σαν μπαστούνι, αγαπημένη μου να σε στηρίζει
'Κι εμπαίν' το _öπο μ' 'ς σο ζεντζίρ', 'ς σα σίδεραν τα πράγκας,
θέλ' να πετά κι' άμον
Δεν αλυσοδένεται η ψυχούλα μου, δεν βάζει χειροπέδες,
θέλει να πετάει σαν πουλί ελεύθερα, στους δρόμους του ουρανού
Τ' ανάλλαχταν τα λώματα μ', εινός ζωής ο κόπον,
λόϊδâν εν' κάθαν
Τα γιορτινά μου τα ρούχα, μιάς ζωής ο κόπος,
ακριβώς τα ίδια κάθε Πάσχ
Προστατεύεται από τον N.2121
περί
- 37 -
ήαν καρτερούν, με τ' εσα ν' απαντούνταν,
μίαν απάν 'ς σο μέρωμαν, άμον κορδίλ' να σκούνταν
Η ψυχή μου προσμένει, να συναντηθεί με την ψυχή σου,
έστω για μια φορά καθώς ξημερώνει, να ξυπνήσουν ενωμένες σαν ένας κό
./.
Μαυράσπραν τα κατζία μ', εβγάλ'νε τη καρδία μ',
δεικνίζ'ν εσεν πόσο πονά, και ντο σύρ'νε τα _
σωπό μου, βγάζουν το τι νοιώθει
να πόσο πονάει, και τι τραβά η ψυ
./.
Νέϊκον εβδομάδαν, καλή σ' ημέραν γιάρâ
ο ήλ' εμεσουράνισεν, φώταξεν την Ελλάδαν
ομάδα, καλημέρα αγαπητά μου πρ
μεσουράνισε, φώτισε την Ελλάδα
./.
Νύχταν κι' ημέραν πιδâβαίν, το _öπο μ' απομέν' σεν,
έεις ατο άμον παστόν, αρνί μ' να επαραστέκ' σεν
Η νύχτα και η ημέρα φεύγουν, σου απομένει η ψυχούλα μου,
να την έχεις σαν μπαστούνι, αγαπημένη μου να σε στηρίζει
./.
πο μ' 'ς σο ζεντζίρ', 'ς σα σίδεραν τα πράγκας,
θέλ' να πετά κι' άμον πουλίν, 'ς ση ουρανούν τα στράτας
Δεν αλυσοδένεται η ψυχούλα μου, δεν βάζει χειροπέδες,
θέλει να πετάει σαν πουλί ελεύθερα, στους δρόμους του ουρανού
./.
Τ' ανάλλαχταν τα λώματα μ', εινός ζωής ο κόπον,
ν εν' κάθαν Λαμπρήν, με καινούρ' εμπαλόπον
Τα γιορτινά μου τα ρούχα, μιάς ζωής ο κόπος,
ακριβώς τα ίδια κάθε Πάσχα, μαζί με ένα καινούριο μπ
5/4/2017
Προστατεύεται από τον N.2121-1993
περί Πνευματικών Δικαιωμάτων
ήαν καρτερούν, με τ' εσα ν' απαντούνταν,
αν, άμον κορδίλ' να σκούνταν,
Η ψυχή μου προσμένει, να συναντηθεί με την ψυχή σου,
έστω για μια φορά καθώς ξημερώνει, να ξυπνήσουν ενωμένες σαν ένας κόμπος,
Μαυράσπραν τα κατζία μ', εβγάλ'νε τη καρδία μ',
_ήα μ',
η καρδιά μου,
υχή μου,
μ',
ο ήλ' εμεσουράνισεν, φώταξεν την Ελλάδαν,
ρόσωπα,
α,
πο μ' απομέν' σεν,
έεις ατο άμον παστόν, αρνί μ' να επαραστέκ' σεν,
Η νύχτα και η ημέρα φεύγουν, σου απομένει η ψυχούλα μου,
να την έχεις σαν μπαστούνι, αγαπημένη μου να σε στηρίζει,
πο μ' 'ς σο ζεντζίρ', 'ς σα σίδεραν τα πράγκας,
ίν, 'ς ση ουρανούν τα στράτας,
Δεν αλυσοδένεται η ψυχούλα μου, δεν βάζει χειροπέδες,
θέλει να πετάει σαν πουλί ελεύθερα, στους δρόμους του ουρανού,
Τ' ανάλλαχταν τα λώματα μ', εινός ζωής ο κόπον,
Λαμπρήν, με καινούρ' εμπαλόπον,
Τα γιορτινά μου τα ρούχα, μιάς ζωής ο κόπος,
α καινούριο μπαλωματάκι,

Más contenido relacionado

La actualidad más candente

Του γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφή
Του γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφήΤου γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφή
Του γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφήvserdaki
 
δημουλά
δημουλάδημουλά
δημουλάGIA VER
 
Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)Γιώργος Σ. Κόκκινος
 
σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...
σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...
σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...4ο Γυμνασιο αγιων αναργυρων
 
θεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γ
θεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γθεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γ
θεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γRia Papamanoli
 
24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα
24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα
24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματαGIA VER
 
Τα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Τα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. ΚόκκινοςΤα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Τα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. ΚόκκινοςΓιώργος Σ. Κόκκινος
 
εικόνες σκηνοθεσίας
εικόνες σκηνοθεσίαςεικόνες σκηνοθεσίας
εικόνες σκηνοθεσίαςkaramoula
 
Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)
Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)
Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)Γιώργος Σ. Κόκκινος
 

La actualidad más candente (20)

Φυγεῖν ἐστί - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Φυγεῖν ἐστί - Γιώργος Σ. ΚόκκινοςΦυγεῖν ἐστί - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Φυγεῖν ἐστί - Γιώργος Σ. Κόκκινος
 
ατυχείς παρελθόντες στίχοι B΄
ατυχείς παρελθόντες στίχοι B΄ατυχείς παρελθόντες στίχοι B΄
ατυχείς παρελθόντες στίχοι B΄
 
Του γιοφυριού της Άρτας
Του γιοφυριού της ΆρταςΤου γιοφυριού της Άρτας
Του γιοφυριού της Άρτας
 
μέσα στον έρημο σταθμό
μέσα στον έρημο σταθμόμέσα στον έρημο σταθμό
μέσα στον έρημο σταθμό
 
Του γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφή
Του γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφήΤου γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφή
Του γιοφυριού της Άρτας - δημιουργική γραφή
 
Τα Ανένταχτα I - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Τα Ανένταχτα I - Γιώργος Σ. ΚόκκινοςΤα Ανένταχτα I - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Τα Ανένταχτα I - Γιώργος Σ. Κόκκινος
 
Απάνθισμα © 2015
Απάνθισμα © 2015Απάνθισμα © 2015
Απάνθισμα © 2015
 
Poetry
PoetryPoetry
Poetry
 
δημουλά
δημουλάδημουλά
δημουλά
 
Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί II - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
 
ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΠΟΛΥΔΟΥΡΗΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
 
Γιωργος Σ. Κόκκινος 2017
Γιωργος Σ. Κόκκινος 2017Γιωργος Σ. Κόκκινος 2017
Γιωργος Σ. Κόκκινος 2017
 
σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...
σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...
σκεψεις απογευματινές....συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...
 
θεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γ
θεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γθεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γ
θεματα λογοτεχνιας για επαναληπτικες εξετασεις ταξη γ
 
24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα
24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα
24674776 ναπολέων-λαπαθιώτης-ποιηματα
 
Τα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Τα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. ΚόκκινοςΤα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. Κόκκινος
Τα Ανένταχτα II - Γιώργος Σ. Κόκκινος
 
Διονυσίου Σολωμού, Ο Κρητικός
Διονυσίου Σολωμού, Ο ΚρητικόςΔιονυσίου Σολωμού, Ο Κρητικός
Διονυσίου Σολωμού, Ο Κρητικός
 
εικόνες σκηνοθεσίας
εικόνες σκηνοθεσίαςεικόνες σκηνοθεσίας
εικόνες σκηνοθεσίας
 
Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)
Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)
Πρότερον Θνητοί V- Γιώργος Σ. Κόκκινος (2019)
 
Συμβατός δότης συναισθημάτων 2
Συμβατός δότης συναισθημάτων 2Συμβατός δότης συναισθημάτων 2
Συμβατός δότης συναισθημάτων 2
 

Similar a Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, "Χαρίτον" Ποντιακά Δίστιχα 2017

14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014,  Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, ΧαρίτονΠ' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014,  Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)Γιώργος Σ. Κόκκινος
 
γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.
γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.
γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Aνεκπλήρωτος έρωτας
Aνεκπλήρωτος έρωταςAνεκπλήρωτος έρωτας
Aνεκπλήρωτος έρωταςgymagias
 
remvi_poihth-2022.pdf
remvi_poihth-2022.pdfremvi_poihth-2022.pdf
remvi_poihth-2022.pdfdiathesis
 
νικηφόρος ταΰγετος
νικηφόρος  ταΰγετος νικηφόρος  ταΰγετος
νικηφόρος ταΰγετος Ελένη Ξ
 
το αχ του ερωτα
το αχ του ερωτατο αχ του ερωτα
το αχ του ερωταgymagias
 
νεα  αθηναϊκη  σχολη
νεα  αθηναϊκη  σχοληνεα  αθηναϊκη  σχολη
νεα  αθηναϊκη  σχοληstatsakiri
 
8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον
8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον
8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
διαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιου
διαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιουδιαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιου
διαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιουGeorgia Sofi
 
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...Παπαδημητρακοπούλου Τζένη
 

Similar a Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, "Χαρίτον" Ποντιακά Δίστιχα 2017 (18)

14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
14.7.2016, Άφ'ς το πορτόπο σ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
 
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014,  Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, ΧαρίτονΠ' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014,  Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', 12 αυγ. 2014, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
 
Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
Πρότερον Θνητοί I - Γιώργος Σ. Κόκκινος (2018)
 
γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.
γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.
γιώργος σοφιανίδης, πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.
 
9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
9.4.2016, H απαντήν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
 
Aνεκπλήρωτος έρωτας
Aνεκπλήρωτος έρωταςAνεκπλήρωτος έρωτας
Aνεκπλήρωτος έρωτας
 
Ποιήματα 2017-18
Ποιήματα  2017-18Ποιήματα  2017-18
Ποιήματα 2017-18
 
ατυχείς παρελθόντες στίχοι
ατυχείς παρελθόντες στίχοιατυχείς παρελθόντες στίχοι
ατυχείς παρελθόντες στίχοι
 
remvi_poihth-2022.pdf
remvi_poihth-2022.pdfremvi_poihth-2022.pdf
remvi_poihth-2022.pdf
 
νικηφόρος ταΰγετος
νικηφόρος  ταΰγετος νικηφόρος  ταΰγετος
νικηφόρος ταΰγετος
 
Poems romanticism
Poems   romanticismPoems   romanticism
Poems romanticism
 
γελ εργασια β ομαδα
γελ  εργασια β ομαδαγελ  εργασια β ομαδα
γελ εργασια β ομαδα
 
το αχ του ερωτα
το αχ του ερωτατο αχ του ερωτα
το αχ του ερωτα
 
νεα  αθηναϊκη  σχολη
νεα  αθηναϊκη  σχοληνεα  αθηναϊκη  σχολη
νεα  αθηναϊκη  σχολη
 
8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον
8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον
8.6.2016, Πατέρα μ' 'κι έχω σεν σουμά μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης , Χαρίτον
 
διαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιου
διαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιουδιαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιου
διαγώνισμα κειμενων γ γυμνασιου
 
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από τη νεοελληνική ποίηση.(http://blogs.sch.gr/epa...
 
Η Θεία Γέννηση στη νεοελληνική ποίηση
Η Θεία Γέννηση στη νεοελληνική ποίησηΗ Θεία Γέννηση στη νεοελληνική ποίηση
Η Θεία Γέννηση στη νεοελληνική ποίηση
 

Más de pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα

11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού Παρουσιάστηκε την Κυριακ...
Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  Παρουσιάστηκε την Κυριακ...Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  Παρουσιάστηκε την Κυριακ...
Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού Παρουσιάστηκε την Κυριακ...pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Λαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Λαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. ΧατζόπουλουΛαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Λαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. Χατζόπουλουpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...
Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...
Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Κώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα, στίχοι
Κώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα,  στίχοιΚώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα,  στίχοι
Κώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα, στίχοιpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...
ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...
ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.
Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.
Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.
Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.
Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...
13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...
13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτονpontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 
3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα
 

Más de pontiakilelapa ΠοντιακήΛέλαπα (20)

ΦΕΚ 77 Β 17 ΙΑΝ 2022
ΦΕΚ 77 Β 17 ΙΑΝ 2022ΦΕΚ 77 Β 17 ΙΑΝ 2022
ΦΕΚ 77 Β 17 ΙΑΝ 2022
 
11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
11. 30.04.2020, Εποίκα έναν τάμαν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
 
24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
24. 30.12.2019, Κάποτε εένταν μουσουλμάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
 
23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
23. 14.12.2019, Η ψη καμμίαν 'κ' αποθάν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
 
22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
22. 08.12.2019, Αμαρτία ασ' σον Θεόν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
 
Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού Παρουσιάστηκε την Κυριακ...
Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  Παρουσιάστηκε την Κυριακ...Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  Παρουσιάστηκε την Κυριακ...
Δελτίο Τύπου: H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού Παρουσιάστηκε την Κυριακ...
 
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού  την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ H «Xαλαμονή» του ποντιακού ελληνισμού την Κυριακή 11 Νοεμβρίου ...
 
Λαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Λαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. ΧατζόπουλουΛαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Λαογραφικά χωριού Αντρεάντων Σαμψούντας του Γ.Κ. Χατζόπουλου
 
Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...
Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...
Σύλλογος Ποντίων Β. Έβρου " Ο Διγενής", Είναι καιρός να χωρίσει η ήρα από το ...
 
Κώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα, στίχοι
Κώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα,  στίχοιΚώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα,  στίχοι
Κώστας Θεοδοσιάδης, Εσέναν ας εγάπεσα, στίχοι
 
ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...
ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...
ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ «Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», 7ο Αντάμωμα Ελληνικών Παραδόσεων «...
 
Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.
Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.
Πόντος από την αρχαιότητα ως το ολοκαύτωμα και τον βίαιο ξεριζωμό των Ελλήνων.
 
Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.
Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.
Από την Ποντιακή κουκούλα, στο Τουρκικό φέσι. Του Παναγιώτη Μωυσιάδη.
 
3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
3.9.2017, Άφ'σον ΄ς σο γιάν'ς τα 'κι μη γιοκ, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης Χαρίτον
 
13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...
13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...
13-17 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης στην πλατεία Πόντου...
 
4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
4.8.2017, Νε μέλι μ' νε τριμέλι μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
 
8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
8.7.2017, Όντες θα εμπαίνω 'ς σο ταφί μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
 
5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
5.7.2017, Οι σεβνταλήδες σαν πονούν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
 
18.6.2017, πατέρα μ'
18.6.2017, πατέρα μ'18.6.2017, πατέρα μ'
18.6.2017, πατέρα μ'
 
3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
3.5.2017, Μέρ' εν' τ' αστρίτζι σ' νε Χριστέ μ', Χαριτίδης Κ. Ιωάννης "Χαρίτον"
 

Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, "Χαρίτον" Ποντιακά Δίστιχα 2017

  • 1. 1 1- 2 - ΠΟΝΤΙΑΚΗ-ΛΕΛΑΠΑ 2017 Δίστιχα που γράφω στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης Ποντιακά Δίστιχα Χαριτίδης Κ. Ιωάννης ¨Χαρίτον¨ Π Ο Ν Τ Ο Σ Σ Ο Υ Ρ Μ Ε Ν Α - Τ Σ Ι Τ Α – Μ Α Τ Σ Ο Υ Κ Α - Κ Ο Σ Μ Α – Φ Α Τ Σ Α
  • 2. - 3 - Επαρακάλ'να, με την καρδία μ', νισσάν 'κι επαίρ'να, έναν τζοάπιν, Παρακαλούσα, με την καρδιά μου, σημάδι δεν έπαιρνα, μια απόκριση, ./. Τ' άστριαν κι' ο φέγγον φώταξαν, τ' οπρόσωπο σ' 'κι εχάθεν, ας σ' εσον το παρλάεμαν, η νύχταν εμαράθεν, Τα άστρα και το φεγγάρι φώτισαν, το πρόσωπό σου όμως δεν χάθηκε, στο δικό σου το λάμψιμο, η νύχτα μαράθηκε, ./. Πίζηλαν και κοντζολόζοι, με τα κέτζας μαγαρίζ'νε, έρχουν δώδεκα ημέρας, ους τα Φώταν θα γαΐζ'νε, Οι καλικάντζαροι, με τις βρωμιές τους μολύνουν, έρχονται δώδεκα μέρες, και μέχρι τα Φώτα θα ουρλιάζουν, ./. Κανείς εμουν μανάχος, να μ' εν' αΐκα ημέρας, 'ς σο στόλ' έναν σκαμνόπον, ούλ' ν' έχ'ν ένα φα(γ)όπον, Κανείς μας μόνος, να μην είναι τέτοιες ημέρες, στο τραπέζι ένα σκαμνάκι, όλοι να έχουν ένα φαγάκι, ./. Άφ'σον μ' είναν αραμάδαν, μονοπάτιν ανοιχτόν, να κοιμούμαι 'ς σην εγκάλεα σ', κι' ανασμαίνω ους να μερών, Άφησε με μια χαραμάδα, ένα ελεύθερο μονοπάτι, να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου, και να αναπνέω μέχρι το πρωΐ, ./. Ποίος γνεφίζ' ας σο πουρνόν, φλόγισμαν έχ' πολλά τρανόν, 'ς σο ψόπον αγωνίαν, κι' αγαλένιγον καρδίαν, Όποιος ξυπνά πολύ πρωΐ, βάσανο έχει μεγάλο, στην ψυχούλα του στεναχώρια, και ανησυχία στην καρδιά, ./. Θα χτίζω με τον νούνιγμα μ', αργέρον μονοπάτιν, π' αραθυμούν να κλώσκουνταν, πλερών'ν το θελεμάτιν, Θα χτίσω με την σκέψη μου, φωτεινό μονοπάτι, αυτοί που νοσταλγούν να γυρίσουν, και να εκπληρώσουν την επιθυμία, ./.
  • 3. - 4 - Εχόρτασαμ' γεράδας, βάσαναν με τ' οκάδας, πρίγκοιλοι και παχυμέν', ους τ' οστούδε μουν θρεμέν', Χορτάσαμε πληγές, βάσανα με τις οκάδες, παχουλοί με πρισμένες κοιλιές, μέχρι τα κόκαλα θρεμένοι, ./. Άγνεφος στέκω, δείσαν ελέπω, κι' απές 'ς σ' αχούλι μ', κάτ' λαλεί, Ξύπνιος στέκομαι, βλέπω σκοτάδι, και μέσα στο μυαλό μου, κάτι μιλά, ./. Ούλ' έχ'νε χρόνεαν δίσεχταν, κι' αργεράν 'ς σα χαρτίαν, κανείς αϊκον γενεάν, κι' αϊκον ιστορίαν, Όλοι έχουν δύσκολα, και χρόνια ευημερίας γραμμένα στα βιβλία, όμως κανείς τέτοιους προγόνους, και τέτοια ιστορία, ./. Γάρναν το στόμα σ' τζούρωσον, μ' έβγαλτ'ς άλλον λαλίαν, η καλατζή σ' καλά 'κι εβγαίν', φαρμακών' την καρδία μ', Σώπα κλείστο το στόμα σου, μην βγάλεις τσιμουδιά, η μιλιά σου πριν ακόμα ακουστεί, φαρμακώνει την καρδιά μου, ./. Χάραξεν Ανατολήν, Φώταν έρθαν Φωτισμοί, χάρουνταν τα αγιοκέρεαν, σαν αθίσκουνταν 'ς σα χέρεαν, Ήρθε η Ανατολή, ήρθαν τα Φώτα και οι Φωτισμοί, χαίρονται τα κεριά τα αγιασμένα από τους Αγίους Τόπους, καθώς ανθίζουνε στα χέρια, ./. Ποδεδίζω σεν Θεέ μ', άκ'σον μίαν και τ' εμέν, άμον ντο χλοίζ' το φύλλον, γιάτρεψον την ψή μ' ολίον, Σε παρακαλώ Θεέ μου,άκουσε μια φορά και εμένα, όπως πρασινίζει το φύλλο, γιάτρεψε λιγάκι και την ψυχή μου, ./. Όντες τ' αντζία μ' 'κι επορούν, τα χέρεα σ' βοηθούνε, κι' ας μ' έν' τα ψήα σ' σπλαχνικάν, τ' εμά 'σεν αγαπούνε, Όταν τα πόδια μου δεν αντέχουν, τα χέρια σου βοηθάν, και ας μην με συμπαραστέκεσαι, η ψυχή μου σε αγαπά, ./.
  • 4. - 5 - Άρνοπο μ' τ' αρρωστικά μ', όντες στέκ'ς 'ς σ' εμον το γιάν, εν' μανάχον το φιλίν, το γλυκίν η καλατζήν, Αγαπημένη μου αυτά που αν και άρρωστος με ευχαριστούνε, όταν βρίσκεσαι κοντά μου, είναι μόνο το φιλί, και η γλυκιά σου η κουβέντα, ./. Έναν γοσεάν 'σέρεψα 'σεν, με φώσεαν τ' ουρανού, μικρίκαν ρουτζακόπαν, σκοτίας τα πουλόπαν, Μια χούφτα (με ενωμένα τα χέρια) σου μάζεψα, τα φώτα του ουρανού, μικρά κοχυλάκια, της νύχτας τα πουλάκια, ./. Πως να χλοίζ'νε τα ραχιά, ν' ανθίζ'νε τα γιαζίαν, να σκουττουλίζ'ν ας σα μακράν, ατο τ' αραθυμίαν, Πως να πρασινίσουν τα βουνά, να ανθίσουν οι κάμποι, και να ευωδιάσουν από μακρυά, αυτήν την νοσταλγία, ./. Κι έναν ημέραν θα γνεφίεις, θα κατενίεις τ' ομμάτεαν, κι' ατα ντ' εθάρ'νες πως κρατούν, θα εν' χίλεαν κομμάτεαν, Και μια μέρα θα ξυπνήσεις, θα καθαρίσεις τα μάτια σου, και αυτά που θεωρούσες δεδομένα, θα είναι πλέον χίλια κομμάτια, ./. Το χιόν' έφαεν τον ήλον, τον φέγγον και τ' αστρίαν, 'ς σα ψήαν έγκεν χειμωγκόν, το κρύον 'ς σην καρδίαν, Το χιόνι έφαγε τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια, στις ψυχές έφερε τον χειμώνα, το κρύο στην καρδιά, ./. Αρνί μ' εγρέθα, ας σην καρδία σ', είπα να φεύω, και 'κι επορώ, Αγαπημένη μου αγριεύτηκα, από την καρδιά σου, είπα να φύγω, αλλά δεν μπορώ, ./. Άτζαπ' ντο σύρ'νε οι αθρώπ', 'ς σο κρύον την σκοτίαν, ταγιάντσαν θέ μ' 'ς σο θύροπο σ', γιατ' εθέλ'ναν ερίαν, Άραγε τι να τραβάν οι άνθρωποι, στο κρύο το σκοτάδι, έφτασαν Θεέ μου ως την πόρτα σου, γιατί ήθελαν την προστασία σου, ./.
  • 5. - 6 - Εχιονατεύτεν το στεγάδ', και το δρανίν μανίεν, κι' ατο τ' εσόν το μονοπάτ', αρνί μ' επατουλίεν, Χιονίστηκε η στέγη, και η καπνοδόχος κάπνισε, και αυτό το μονοπάτι σου, αγαπημένη μου σκεπάστηκε με χιόνι, ./. Ο ουρανόν ετζίπρωσεν, έφαεν το λεμόνιν, κι' αλλομίαν το γέλος ατ', εποίκεν ατο χιόνιν, Ο ουρανός μούτρωσε, έφαγε το λεμόνι, και για μια ακόμα φορά το γέλιο του, το έκανε χιόνι, ./. Το ψόπο μ' εκαντούρεψες, κι' εποίκεν συφωνίαν, να μ' άγαπας και ν' αγαπώ, εγώ με την καρδία μ', Έπεισες την ψυχούλα μου, και έκανε συμφωνία, να μην με αγαπάς αλλά να σε αγαπώ, εγώ με την καρδιά μου, ./. Φωτάζ' η εγάπ' το μονοπάτ', τη ζωής τα σκαλίαν, ατα ντο χτίζ'νε για τ' εσέν, η ψή μ' και η καρδία μ', Η αγάπη φωτίζει το μονοπάτι, της ζωής τα σκαλοπάτια, αυτά που χτίζουν για σένα, η ψυχή και η καρδιά μου, ./. Κροστάλιδ' άμον το νερόν , κι' άμον το χιον άσπρεσσαν, τ' εμον τ' αρνίν τζανάρ'κον εν', κι' απές 'ς σην ψήν αγνέσσαν, Κρύσταλο σαν το νερό, και άσπρη σαν το χιόνι, η αγαπημένη μου είναι χαϊδεμένη, και στην ψυχή αγνή, ./. Εμέτρεσαν τα χέροπα μ', τη ψής ιμ' τα τρυπίαν, ντ' εποίκες με τ' αχάντοπα σ', τ' αθέωταν καρφίαν, Μέτρησα με τα χεράκια μου, της ψυχής μου τις οπές, τι έκανες με τα αγκάθια σου, τα χωρίς οίκτο καρφιά σου, ./. Κλαδί μ' να μ' άντιφερκεσαι, και χολιάεις την καρδία μ', άκ'σον να ποδεδίζω σεν, μ' εγάπ' τη δεαρμενεία μ', Παιδί μου μην εναντιώνεσαι, και στενοχωρείς την καρδιά μου, άκουσε να σε χαρώ, με αγάπη την συμβουλή μου, ./.
  • 6. - 7 - Ελάχμαξεν τ' εμόν η ψήν, εσκώθεν το τιρλούχι μ', 'ς σο λαϊστόν πορπάτεμα σ', εκόπεν το σολούχι μ', Λαχάνιασε η ψυχή μου, αναστατώθηκα, στο κουνιστό σου περπάτημα, μου κόπηκε η ανάσα μου, ./. Εμέν ποπάς εδεάσκεψεν, να μ' αγαπώ καμμίαν, γιατί εγροίκ'σεν πως πονώ, κολλίζω την καρδία μ', Εμένα με συμβούλεψε παπάς, ποτέ να μην αγαπώ, γιατί κατάλαβε πως πονώ, και καίω την καρδιά μου, ./. ην ψή μ' εδέκα κέρασμαν, 'ς σα δάχτυλα σ' τα δέκα, εκές ντ' εντούν'νεν κάποτες, η κάρδιαν ντ' εφέκα, Έδωσα την ψυχή μου κέρασμα, στα δέκα σου τα δάχτυλα, εκεί που κάποτε χτυπούσε, η καρδιά που άφησα, ./. Τα ομνέματα σ' πολλά, 'κι εν' τα λόγια σ' κατενάν, ξιχειλίζ' ποθίκα μ' ψέμμαν, ας σα ≤είλοπα σ' τα ξέναν, Οι όρκοι σου πολλοί, οι κουβέντες σου δεν είναι καθαρές, ξεχειλίζει αλεπού μου το ψέμα, από τα άγνωστα πια χείλη σου, ./. Η μανα≤ίαν δεν 'κι πρέπ', 'ς σ' εσεν αρνί μ' τα ξέναν, 'ς σ' εσέν τα ≤έρâν τη εγάπ'ς, πρέπ'νε τα μεταξένâν, Η μοναξιά δεν σου αξίζει, αγαπημένη μου η ξενιτιά, σε εσένα τα χέρια της αγάπης, σου αξίζουν τα απαλά, ./. Αναμένω σεν τζανäρ'κο μ', τρακα τρουκ εφτάει η καρδία μ', άμον ντο φορείς τα νάλâ σ', 'ς σ' εσον την πορπατεσίαν, Σε περιμένω χαϊδεμένη μου, τράκα τρουκ κάνει η καρδιά μου, σαν τα τσόκαρα που φοράς, όταν περπατάς, ./. Τ' οπρόσωπο σ' ανάσπαλτον, τ' ομμάτâ σ' χαραγμέναν, μάρκαν απές 'ς σο κάρδοπο μ', με το φωτίν ραμμέναν, Το πρόσωπό σου αξέχαστο, τα μάτια σου χαραγμένα, σαν τα αρχικά τα γράμματα στην καρδούλα μου, με την φωτιά ραμμένα, ./.
  • 7. - 8 - Τα ρίζας θέλ'νε την εγάπ', νίασμ' ας σα καρδίας, για να κρατούν ανέβζηγαν, τ’ έρ’μαν τ' αραθυμίας, Οι ρίζες θέλουν την αγάπη, λίπασμα από τις καρδιές, για να κρατήσουν άσβεστες, τις έρημες τις νοσταλγίες, ./. Γουρεμέναν λυκοχάντζâν, με ποράνâν και χαλάζâν, τη καρδίας ισ' τα στόλâν, και τη _ής ισ' τα αλώνâν, Στρωμένα κακοκαιρίες, με μπόρες και χαλάζι, της καρδιά σου τα τραπέζια, και της ψυχής σου τα αλώνια, ./. Τη κηφαλί μ' το χρωστεμάτ', τ' αραίαν τα μαλλία μ', περπέρι μ' θα πλερώνω σεν, τα τζούφâν τα καντζία μ', Το κεφαλιού μου το χρωστούμενο, τα αραιά τα μαλλιά μου, κουρέα μου θα σε πληρώσω, τα κούφια τα καρύδια μου, ./. Αρνί μ' π' έφεκες τ' ανοιγάρ', ν' ανοίγω την καρδία σ', τσετίν'κον εν' τ' αράεμα'τ', 'ς σ' αγούτα τα σερίας, Που το άφησες το κλειδί, να ανοίξω την καρδιά σου, το ψάξιμό του δύσκολο, σε τούτες τις σκιές, ./. Το όρωμα σ' με τ' όρωμα μ', ας απαντούνταν μίαν, να εφίλ'ν σεν κι' ας μ' έτονε, αρνόπο μ' αληθείαν, Το όνειρό σου με το όνειρό μου, ας συναντιόντουσαν μια φορά, να σε φιλούσα και ας μην ήταν, αγαπημένη μου αλήθεια, ./. Πνοήν ας σον παράδεισον, σκουττούλαν ας σ' αθίαν, εσέν εποίκεν ο Θεόν, χωριστόν ζωγραφίαν, Ανάσα από τον παράδεισο, ευωδιά από τα λουλούδια, εσένα έκανε ο Θεός, ξεχωριστή ζωγραφιά, ./. Εσάγκωσα το κάρδοπο μ', σιδέρâσα το _öπο μ', να μ' επορεί το σεβνταλούχ, γιανασεύ' 'ς σο κορμόπο μ', Ασφάλισα την καρδούλα μου, αλυσόδεσα την ψυχούλα μου, για να μην μπορεί ο έρωτας, να πλησιάσει στο κορμάκι μου, ./.
  • 8. - 9 - Ελέπω σεν 'ς σα όνερα μ', και μαναχός γνεφίζω, 'ς σο μαξιλάρ' τυλίγουμαι, εγκαλäσκουμες νουνίζω, σε βλέπω στα όνειρά μου, και μόνος μου ξυπνώ, στο μαξιλάρι τυλίγομαι, και σκέφτομαι πως αγκαλιαζόμαστε, ./. Εχ! Και τ' εμόν το ανεφόρ', πογάζâν και καγκέλâν, 'κι εβρέθεν ≤έρ' να εφτάει γιαρτίμ', όλâ έτον μα≤αίρâν, Η δική μου η ανηφόρα, στενωποί και στροφές, δεν βρέθηκε χέρι να βοηθά, ήταν όλα τους μαχαίρια, ./. Φώταξον Θέ μ' αγούτον γην, και τσάντσον την σκοτίαν, η δείσαν θρέφ' την καμονήν, κι’ αρτουρεύ’ τ’ αγωνίαν, Φώτισε Θεέ μου αυτήν την γη, και σκόρπισε το σκοτάδι, η ομίχλη τρέφει τον καημό, και αυξάνει την στενοχώρια, ./. Ξίμυτον το μα≤αιρόπο σ', το _öπο σ' και το καρδόπο σ', γούρπαν ίνουμ' για τ' εσέναν, ντός 'ς σα _ήα μ' τα καμμέναν, Δίκοπο το μαχαιράκι σου, η ψυχούλα σου και η καρδούλα σου, θυσιάζομαι για εσένα, χτύπα στην ψυχή μου την καμμένη, ./. Άσπλαχνον εν' το φέρσιμο σ', και τ' εσον η συντζίαν, τα λόγια σ' καίγ'νε την εγάπ', και ®κίζ'νε την καρδία μ', Άσπλαχνο το φέρσιμό σου, και η ομιλία σου, τα λόγια σου καίν την αγάπη, και σκίζουν την καρδιά μου ./. 'ς σα ≤έροπα μ' αφόραχταν, αρνί μ' δύο αστρόπαν, έτονε δάρ' τση θάλασσας, τ' εσά τα ρουτζακόπαν, Απροσδόκητα στα χεράκια μου, αγαπημένη μου δύο αστεράκια, ήταν προσφορά της θάλασσας, τα δικά σου κοχυλάκια, ./. Τα τσöπâς ιμ' ανώχαλαν, παράδας 'κι κρατούνε, μίαν ας έτον γεσιαλίν, και να χαμογελούνε, Οι τσέπες μου αδύναμες, δεν μπορούν να κρατήσουν χρήματα, ας ήταν μια φορά καλοταϊσμένες, και να χαμογελούν, ./.
  • 9. - 10 - Όντες τ' ομμάτâ σ' θα τσαμούνταν, τ' εμα θα συφωτάζ'νε, εσέν θα εριάζ'νε, 'ς σα κάλâ σ' θα μονάζ'νε, Όταν θα κλείσουν τα μάτια σου, τα δικά μου θα ξενυχτήσουν, εσένα θα προσέχουν, στις ομορφιές σου θα φιλοξενούνται, ./. Εγνέφ'σαμ' κι' εγκαλιάσκουμες, κι' άμον το κορδιλόπον, δύο _öπαν εντάμαν είν, και χτίζ'νε είναν κορμόπον, Ξυπνήσαμε και αγκαλιαζόμαστε, είμαστε σαν ένας κόμπος, δύο ψυχούλες μαζί, για να δημιουργήσουν ένα κορμάκι, ./. Κάθαν ημέραν Κέρεκην, χαρεντερίεις το _öπο μ', άμον τον ήλ' μεσουρανίεις, φωτάεις το καρδόπο μ', Κάθε ημέρα Κυριακή, κάνεις και χαίρεται η ψυχούλα μου, σαν τον ήλιο στέκεσαι μεσούρανα, και φωτίζεις την καρδούλα μου, ./. Μάννα μ' εσύ 'κι απέθανες, έχω σεν 'ς σην καρδία μ', πάντα θα ζείς όσον θα ζω, να δίεις μεν την ερίαν, Μητέρα μου εσύ δεν πέθανες, σε έχω στην καρδιά μου, πάντα θα ζεις όσο θα ζω, για να με προσέχεις, ./. Πως να τερώ το γέλος ισ', τ'ομμάτâ μ' χαντυλäζ'νε, άλλον 'κι ελέπ'νε κατενάν, τ' έμορφα σ' να χορτάζ'νε, Πως να κοιτάξω το γέλιο σου, τα μάτια μου θολώνουν, δεν βλέπουν άλλο καθαρά, και από τις ομορφιές σου να χορτάσουν, ./. Δύο καρδίας συμπλεγμέναν,ας σην σεβντάνιν κυκλωμέναν, άμον τραντάφυλλαν αθίζ'νε, Απρίλ' αέραν ®κουττουλίζ'νε, Δυο καρδιές πλεγμένες, από τον έρωτα περικυκλωμένες, σαν τριαντάφυλλα ανθίζουν, ευωδιάζουν αέρα Απριλίου ./. Όλεα αραεύν'νε την εγάπ', 'ς σο _öπον την θεκλείαν, να πέρ' η ζήσην νόημαν, ανάσμâν η ερημίαν, Όλα αναζητούνε την αγάπη, στην ψυχούλα το χάϊδεμα, για να πάρει νόημα η ζωή, ανάσα η ερημιά, ./.
  • 10. - 11 - Άγνεφα στεκ' τ' εμον η _ήν, εντάμαν με τ' αστρίαν, και 'κι φυλλών'νε όνεραν, 'ς ση κάρδιας τα κλαδίαν, Ξύπνια στέκεται η ψυχή μου, μαζί με τα αστέρια, και δεν βγάζουν φύλλα τα όνειρα, στης καρδιάς τα κλαδιά, ./. Τα ≤είλεα σ' λέγ'νε φίλεμαν θέλ'νε, κόκκιναν κι' άμον το χασχάς, την κάρδια μ' παίρ'νε μεθύν'νε καίγ'νε, μέρωμαν έρ'τεν και χαράζ', Τα χείλια σου λένε πως θέλουν φιλί, κόκκινα και σαν την παπαρούνα, την καρδιά μου συνεπαίρνουν μεθούν και καίνε, σαν να ξημρρώνει και να ανατέλει ο ήλιος ./. Ήλε μ' δός μ' ας σο φώταγμα σ', 'ς σην μαύρον την καρδία μ', εκές ντο έτον μέρωμαν, ατώρα εν' σκοτίαν, Ήλιε μου δώσε μου από το φώς σου, στην μαύρη την καρδιά μου, εκεί που κάποτε ήταν ημέρα, τώρα είναι σκοτάδι, ./. Θεέ μ' δός μα θαρρέματαν, καρδίας τα τακάτâν, ν' απιδεαβαίνω τα ρα≤äν, τη ζήσης τα τουζάχâν, Δώσε μου Θεέ μου θάρρος, δύναμη καρδιάς, να ξεπεράσω τα βουνά, της ζωής τις παγίδες, ./. Το ≤έρ' ντο εν' αποσουμά σ', να μ' ανασπάλτ'ς καμμίαν, πως έτον πάντα άμον τ®αρτάχ', 'ς σην έρμον την καρδία σ', Το χέρι που είναι κοντά σου, να μην ξεχνάς ποτέ, πως ήταν σαν σκέπαστρο, στην έρημη την καρδιά σου, ./. Ούλ' έχ'ν απ' έναν θέλεμαν, 'ς σην _ήν ατουν κρυμμένον, τον Θεόν ποδεδίζ'ν ατον, να μ' απομέν' θαμμένον, Όλοι έχουν μια επιθυμία, στην ψυχή τους κρυμμένη, παρακαλούν τον Θεό, να μην απομείνει θαμμένη, ./. Αρνί μ' τρυπούν τ' απάχαντα σ', πονούνε τα καρφία σ', το _öπο μ' δεν 'κι γουρταρεύ', αγούτο η παρ'γορία σ', Αγαπημένη μου τρυπάνε τα αγκάθια σου, πονάνε τα καρφιά σου, δεν σώζει την ψυχούλα μου, αυτή η παρηγοριά σου, ./.
  • 11. - 12 - Μανάχον το χαμόελο σ', χλοΐζ' τα ξερασίας, κι' εκές ντο 'κι έτονε ζωήν, ποτίζ' ατο η καρδία σ', Μόνο με το χαμόγελό σου, πρασινίζουν τα άγονα μέρη, και εκεί που δεν υπήρχε ζωή, τα ποτίζει η καρδιά σου, ./. Μέρκεκα εν' το τ®αρ®ήν, να παίρω δυο καρδίας, μίαν να σύρ' την πεισμονή σ', τ' άλλον την τυρεαννία σ’, Πού ακριβώς είναι η αγορά, να αγοράσω δυο καρδιές, μία να αντέχει το πείσμα σου, και την άλλη την τυραννία σου, ./. Τ' ήλôνος την ανατολήν, θα αποχαιρετίζω, κι' άμον το αναξαμτ®ιτ®έκ, 'ς σην νύχταν θα ανθίζω, Του ήλιου την ανατολή, θα αποχαιρετίσω, και σαν το νυχτολούλουδο, στη νύχτα θα ανθίσω, ./. Τζαραμπούλα μ' έλα έλα, φώταξον μεν την σκοτίαν, έλα άψον τα ομούτâ μ', να σταλίσκετ' η καρδία μ', Πυγολαμπίδα μου έλα έλα, φώτισέ μου το σκοτάδι, άναψέ μου τις ελπίδες, για να στηριχτεί εκεί η καρδιά μου, ./. Αρνόπο μ' ας σα ≤έροπα μ', με εγάπ' παραδομέναν, το _öπο μ' και το κάρδοπο μ', 'ς σ' άντζοπα σ' θεκμέναν, Αγαπημένη μου στα χεράκια σου, με αγάπη παραδομένα, την ψυχούλα και την καρδούλα μου, στα πόδια σου βαλμένα, ./. Ν' ας εμ'νε 'ς σο χορτάρ' καικά, άμον το τσαουλόπον, να παρ'γορεύ' μ' η Άνοιξην, πως τ®ιτ®ακών το _öπο μ', Ας ήμουν εκεί κάτω στο χρορτάρι, σαν το χαλικάκι, να με παραμυθιάσει η Άνοιξη, πως ανθίζει και η δική μου η ψυχή, ./. Όσα είν' τα φουρούτζιας ιμ', τα σίγνâς 'ς σα κατζία μ', ατόσα είν' τα βάσαναν, ντ' επότσαν την καρδία μ', Όσες είναι οι ρυτίδες μου, τα σημάδια στο πρόσωπό μου, τόσα είναι τα βάσανά μου, που πότισαν την καρδιά μου, ./.
  • 12. - 13 - Πόσον ζυάζ' το φίλεμα σ', και πόσον η καρδία σ', να σελεκουμ' ατα 'ς σην ψή μ', να πέρ' ατα 'ς σ' ωμία μ', Πόσο ζυγίζει το φιλί σου, και πόσο η καρδιά σου, να τα φορτωθώ στην ψυχή μου, να τα πάρω στους ώμους μου, ./. ≤ίλεα πατμάνâν 'κι επορούν, ν' εφτάγ'νε λογαρίαν, τη σέβνταν ντ' έχω για τ' εσέν, αρνόπο μ' 'ς σην καρδία μ', Χίλια αντίβαρα δεν μπορούν, να μετρήσουν, τον έρωτά που έχω για σένα, αγαπημένη μου στην καρδιά μου, ./. Και με τα χρωστεμάτâς ιμ', εχάσα και τ' ημέραν, έτονε Τρίτ' εθάρ'ν ατο, αρ' έτον η Δευτέραν, Και με αυτά που χρωστώ, έχασα και την ημέρα, νόμιζα πως ήταν Τρίτη , αλλά ήταν η Δευτέρα, ./. Έκ'σα πως έρθεν το παϊτόν, αφ'κάκες 'ς σο μεϊτάνιν, επούλ'νεν τζάμπαν είπαν 'μεν, τη κάρδιας το βοτάνιν, Άκουσα πως ήρθε ο αραμπάς, κάτω στην πλατεία, πουλούσε τζάμπα μου είπαν, της καρδιάς το γιατρικό, ./. Τουλτούλα λές με ψέμματαν, κι' έπεγι τριχαλίζ'νε, όσον ουζατουρεύ'ς ατα, μαλλών'νε και τσαϊζ'νε, Ανόητή μου λές ψέμματα, και μεγαλώνουν αρκετά σαν τρίχα, όσο τα μακρυγορείς, βγάζουν μαλλιά και κραυγάζουν ότι είναι ψέμματα, ./. Θεέ μ' ντ' εποίκες μ' αητέν', κι' επέρες την φωλέα μ', ζεντζίρâν έχ'νε τα φτερά μ', τα όρâ μ' η ιδέα μ', Θεέ μου γιατί με έκανε αετό, και μου πήρες την φωλιά μου, αλυσίδες έχουν τα φτερά μου, και η σκέψη μου τα βουνά μου, ./. Άφ'σον τα πρέπ' και τα γιατί, μίαν μανάχον η ζωήν, άετς δεν 'κι χλοΐζ' το φύλλον, 'κι κοκκινίζ' το μήλον, Άσε τα πρέπει και τα γιατί, μία μόνο είναι η ζωή, έτσι δεν πρασινίζει το φύλλο, δεν κοκκινίζει το μήλο, ./.
  • 13. - 14 - Έναν έναν τα ρα≤ία σ', για τ'εσεν απιδεαβαίνω, και θρουμούλâ ας σην εγάπη σ', ντο τσâνίζ' 'ς σ' εμεν σερεύω, Ένα ένα τα βουνά σου, για σένα ξεπερνώ, και ψίχουλα από την αγάπη σου, που σκορπάς προς εμένα μαζεύω, ./. ≤ίλεα κουρφίαν για τ' εσεν, κανέναν για τ' εμέναν, αρνόπο μ' 'κι εν' τραέλεμαν, ντο λέω σεν 'κι εν' ψέμμαν, Χίλιους επαίνους για σένα, κανένα για μένα, αγαπημένη μου δεν είναι καλόπιασμα, ότι σου λέω δεν είναι ψέμμα, ./. Όσον εμέν τογράευεν, τ' εσόν η 'περ'φανίαν, 'ς σα γέλ'ταν εξεράχουσ'νε, με τ' όλιον την καρδίαν, Όσο με κομμάτιαζε, η περιφρόνησή σου, εσύ ξεσκιζώσουν στα γέλια, με όλη σου την καρδιά, ./. Αδέρφâ ζουν 'ς σ' ανατολής, τ'έρ'μαν τ' επεκειμέρâν, 'ς σα _ήαν κρύφτ'νε τον Χριστόν,'κι φόουνταν μα≤αίρεαν, Αδέρφια ζουν στης ανατολής, 'ς στα απέναντι έρημα τα μέρη, κρύβουν στις ψυχές τον Χριστό, δεν φοβούνται τα μαχαίρια, ./. Ποίος 'κι θέλ' έναν ζωήν, απές 'ς σα ευκολίας, με την παράν να ξιχειλίζ', άμον τα χαλαρδίας, Και ποιος δεν επιθυμεί μια ζωή, άνετη, με τα χρήματα να ξεχιλείζουν, σαν τις πλημμύρες, ./. Ας σα στομολοέματα σ', εκάεν η καρδία μ', εθάρ'να έσ'νε η ζωή μ', κι' έσ'νε η συλλιβία μ', Από τα λόγια φθόνου σου, κάηκε η καρδιά μου, νόμιζα ήσουν η ζωή μου, και ήσουν το σκοτάδι μου, ./. Επότ'σες τ' έμον την πνοήν, κι' εέντονε τουφάνιν, κατακλημίδιν δέντροπον, κλαδίν κι' είναν ταλγάνιν, Μου πότισες την ανάσα μου, και έγινε ανεμοστρόβιλος, κατάφορτο δεντράκι, σε κάθε κλαδί και μια φουρτούνα ./.
  • 14. - 15 - Τ' εμά τα _ήαν κιλιντζεύ', τογράμμâν δεκατρίαν, τ' αγνόν αρνί μ' το φέρσιμο σ', τ' άσπλαχνον η καρδίαν, Την ψυχή μου σπάει σαν κλαδί, δεκατρία κομμάτια, το περίεργό σου φέρσιμο, η άσπλαχνη καρδιά σου, ./. Εξαθίζ'νε τα ιδέας, και τα γνωστικάν τ' α≤ίλεαν, την πατρίδα μουν κυκλών'νε, τα δικέφαλα τ' οφίδâν, Ωχριάζουν οι σκέψεις, και τα μυαλά τα γνωστικά, περικυκλώνουν την πατρίδα μας, πονηροί ραδιούργοι άνθρωποι, ./. Πέα 'ς σον ήλεν να μ' αργεύ', να βζήγουνταν 'ς σ' αστρίαν, η νύχταν να απιδâβαίν, κι' ε≤' κ' έρ'τεν η καρδία μ', Πες στον ήλιο να μην αργήσει, πες στα αστέρια να σβήσουν, για να φύγει η νύχτα, και έρθει η αγαπημένη μου, ./. Άλλ' χορεύν'νε και γελούν, κι' εβρήκ'νε ησυχασίαν, κι' αλλοι δακρολυγίσκουνταν, απές 'ς σην αγωνίαν, Άλλοι χορεύουν και γελούν, και βρήσκουν την γαλήνη, και άλλοι λιώνουν από τα δάκρυα, μέσα στην στενοχώρια, ./. Τόρâν σύρω 'ς σον γιαλόν, να πιά®κετ' η τριγόνα μ', απάν 'ς σο κύμαν κολυμπά, αμόντο την γοργόναν, Δίχτυα ρίχνω στον γιαλό, για να πιαστεί η αγαπημένη μου, πάνω στο κύμα κολυμπά, σαν την γοργόνα, ./. Βαθυβολίεν το παπόρ, τ' όνερο μ' επατεύτεν, ανεμοσκόρπιν η ζωή μ', η γέρα μ' 'κι εγιατρεύτεν, Βυθίστηκε το πλοίο, πάτωσεν το όνειρό μου, ναυάγισε η ζωή μου, δεν γιατρεύτηκε η πληγή μου, ./. Τ' οπρόσωπο σ' 'κι ελέπ' ατο, τσαμπλίζ'νε τ' ομματόπα μ', αστράφτ' αρνί μ' άμον τον ήλ', και τ' όλâν τα αστρόπαν, Δεν μπορώ να κοιτάξω το πρόσωπό σου, ανοιγοκλείνουν τα μάτια μου, αστράφτει σαν τον ήλιο, και όλα τα αστεράκια, ./.
  • 15. - 16 - Αλλόμιαν θα χτίζ' ατο, τ' αδύναμον καρδία μ', θα σύρω οκάδας το τ®αλίκ', σίδερον και φωτίαν, Θα την χτίσω ξανά, την αδύναμη καρδιά μου, θα ρίξω τόνους το ατσάλι, μαζί με σίδερο και τη φωτιά, ./. Νουνί(γ)ματαν θελέματαν, κι' απλέρωταν μουράτâν, τση κάρδιας ιμ' η καμονήν, εποίκ' ατα κομμάτâν Σκέψεις επιθυμίες, ανεκπλήρωτα πάθη, της καρδιάς μου ο καημός, τα έκανε κομμάτια, ./. Το κεμερόπο μ' πούζ'κον εν', θεριεύ' τα σταλαγμίτας, και ≤ôνατεύ' τριπίθαμον, το ≤ôν τα χασχασίτας, Η καμαρούλα μου παγωμένη είναι, θεριεύει τους σταλαγμίτες, και σκεπάζει με τρεις πιθαμές χιονιού, τις παπαρούνες(τη ζωή), ./. Ήλε μ' μ' έβρηκ'ς τη μαχανάν, 'κι έτον η συφωνίαν, να λες πως εν' τα λίβιαν, για τ' εμον τη σερίαν, Ήλιε μου μην βρίσκεις πρόφαση, δεν ήταν αυτή η συμφωνία, να λες πως φταίνε τα σύννεφα, για την σκιά μου, ./. Πολλά τα ≤έρâν τοι κοσμοί, κι' ογώ αραεύω δύο, τ' εμα τα χέρεαν να κρατούν, να μ' εγροικούνε κρύον, Πολλά τα χέρια του κόσμου, αλλά εγώ ψάχνω δύο, τα χέρια μου να κρατήσουν, και να μην καταλαβαίνουν από κρύο, ./. Τα μερμηκόπαν να ζελεύ'ς, με την πολυ≤ερίαν, εντάμαν σύρ'νε την ταλγάν', και την αγρεανεμίαν, Τα μυρμηγκάκια να ζηλεύεις, που μπορούν και συνεργάζονται, μαζί αντέχουν τις φουρτούνες, μαζί και τις θύελες, ./. Με τη εγάπ'ς το φίλεμαν, φώταζ'νε τα σκοτίας, θάλυν' αρνί μ' τ' εμον η _ή, χλόϊζ'νε τα γυρίας, Με της αγάπης το φιλί, φωτίζουν τα σκοτάδια, βγάζει βλαστούς και φύλλα η ψυχή μου, και όλα γύρω πρασινίζουν, ./.
  • 16. - 17 - Πολλά πασκίζω για τοι δύς, σύρ' ατα με τ' οκάδας, όσα θεριεύ' η καλατζή σ', ίνουναντε γεράδας, Προσπαθώ πολύ για τους δυο, αντέχω πάρα πολλά, όσα θεριεύει η κουβέντα σου, γίνονται πληγές, ./. Δεσποίνη μ' χτίσον μονοπάτ', να κλώσκετ' ας σα ξέναν, 'ς σην χώρα μ' ντ' εροθύμεσα, κι' εγέννεσεν εμέναν, Παναγιά μου Δέσποινα χτίσε μονοπάτι, να γυρίζει από την ξενιτιά, στην χώρα μου που νοστάλγησα, και με γέννησε, ./. 'Σ ση μαναχού το γνέφιγμαν, τη ≤ειμωγκού τα δάκρâν, σταλάζ'ν απές 'ς σα όνερα'τ', κι' εξάνοιγ'νε τ' ομμάτâ'τ', Στο ξύπνημα του μοναχού, τα δάκρυα του χειμώνα, στάζουν μέσα στα όνειρα του, και κάνουν τα μάτια του να ανοίξουν, ./. Φραντάλα μ' 'ς σα στομάγλοπα σ', τρικάντηλος ο ήλεν, για δός μα ας σο καντήλεμα'τ', φιλίν φιλίν 'ς σα ≤είλâ μ', Γυναίκα μου πρόσχαρη στα μάγουλα και στο στόμα σου, η ήλιος πολύ λαμπερός, έλα δώσε μου από το πύρωμά του, φιλί φιλί στα χείλια μου, ./. Τη θάλασσας μερτζάνâν, Θεούν τα αρμαγάδâν, τ'ομμάτâ σ' τ' ομματόκλαδα σ', τη χρά σ' τ' αναλλαγάδâν, Της θάλασσας κορράλια, του Θεού τα δώρα, τα μάτια σου οι βλεφαρίδες σου, της όψης σου τα στολίδια ./. Τα ≤είλεα σ' τριαντάφυλλαν, φιλέματα σ' καρφίαν, τρυπούνε τα απάχαντα σ', πονούνε την καρδία μ', Τα χείλη σου σαν τριαντάφυλλα, τα φιλιά σου σαν καρφιά, τρυπάνε τα αγκάθια σου, πονάνε την καρδιά μου, ./. 'Κι θα εφτάς με πάγγελον, νε περιγελαστέαν, εμέν ντ' εχόρτασεν η _ή μ', πόνâν με τη χερέαν, Δεν θα με εμπαίξεις εμένα, εσύ περιγελαστή, εμένα που έχω χορτάσει στην ζωή μου, πόνο με την χούφτα, ./.
  • 17. - 18 - Καλούρανε μ' για πέει και 'μεν, μέρκαικα η καρδία σ', τα δάκρâ μ' 'κι έτον για τ'εσέν, κι' έθρεψαν τα λιβία σ', Καλέ μου ουρανέ για πές μου και εμένα, που ακριβώς είναι η καρδιά σου, τα δάκρυά μου δεν ήταν για σένα, αλλά έθρεψαν τα σύννεφά σου, ./. Πόσα παράδας εθαρείς, θελ' η καλολοΐαν, κι' ολίγο ας σο φιλότιμον, ν' αγγεύ'ς τα μαύρα _ήα μ', Πόσα χρήματα νομίζεις, θέλει ο καλός ο λόγος, και λίγο από το φιλότιμο, για να αγγίξεις την στενάχωρη ψυχή μου, ./. Τα χρόνâν 'κι εν' παντοτινάν, κάποτε ταμαμεύν'νε, και τη ζωής το μονοπάτ', βαθέαν απογριζεύν'νε, Δεν είναι τα χρόνια παντοτινά, κάποτε συμπληρώνονται, και το μονοπάτι της ζωής, το εκχερσώνουν εκ βαθέων, ./. Τα ρα≤ίαν 'κι φοούμαι, έχ'νε είναν ανεφόρ', κάποτε ατο τελείτε, και ελέπ'ς το κατεφόρ', Δεν φοβάμαι τις δυσκολίες, έχουν μία ανηφόρα, κάποια στιγμή αυτή τελειώνει, και βλέπεις μετά την κατηφόρα, ./. Να μ' άραευ'ς εμπάλωμαν, απές 'ς σ' εμά τα ≤έρâν, εσύ _ή μ' έεις το χαρπούζ', εσύ και τα μα≤αίρεαν, Μην αναζητείς λύση, στα δικά μου χέρια, εσύ ψυχή μου έχεις το καρπούζι, εσύ και τα μαχαίρια, ./. Η τζίχναν είναν πιθαμήν, και το μανίν ≤ερέαν, μεθύν' η κόρ' με το κρασίν, τερεί τ' άνθεν μερέαν, Η τσίκνα μια πιθαμή, και ο καπνός χούφτα, μεθά η κόρη με το κρασί, κοιτά και προς τα επάνω, ./. 'Σ σ' εμέν 'κι εφέκες την χαράν, ντ' εδέκες με το ζόριν, σκοτίαν 'ς σο κουντούρ' τ' εμόν, κι' η στράτα μ' ανεφόριν, Δεν μου άφησες χαρά, ότι μου έδωσες ήταν με το στανιό, σκοτάδι να με ακολουθεί, ο δρόμος μου ανηφόρα, ./.
  • 18. - 19 - Εσέν κι' η γην εζέλεψεν, ντο ®ορ®ορίεις ®ορ®ότα μ', πως 'κι μαραίνταν τ' άθιαν, ντ' εφέκα σεν 'ς σην φόταν, Σε ζήλεψε και η γη, όπως είσαι έτσι ζωηρή και ζωντανή, πως δεν μαραίνονται τα λουλούδια, που σου άφησα στην ποδιά σου, ./. Τ' απάν αφκά θα σύρ' ατα, κι' έρχουμ' απόψ' 'ς σ' αυλία σ', μ' έναν γοσεάν τραντάφυλλαν, π' ιεύν'νε 'ς σην καρδία σ', Θα φέρω τα πάνω κάτω, και θα έρθω στην αυλή σου απόψε, όσα τριαντάφυλλα χωρούν στις δυο μου χούφτες, που ταιριάζουν στην καρδιά σου, ./. Αλισφερίς' 'κι εφτάγ' ατο, τη _ής ιμ' την πατρίδαν, ατε τίκια κατακρατεί, το νού μ' και την ελπίδα μ', Δεν την έχω για συναλλαγή, της ψυχής μου την πατρίδα, αυτή κρατά όρθιο, το μυαλό και την ελπίδα μου, ./. Δύο ημέρας τρία νύχτας, άγνεφα στέκ'νε τ' ομμάτâ μ', λίβιαν με το πατμάνιν, και μ' οκάν τ' εμα τα δάκρâν, Δυο ημέρες τρεις νύχτες, ξύπνια μένουν τα μάτια μου, σύννεφα έχουν με το ζύγι, και με την οκά τα δάκρυά μου, ./. Σουτζούκâν κοδεσποινιακάν, επρέστεν ο γουλέας, κι' ο τεϊνέκης λέει νεστεύ, και 'κι σαρεύ' το στέας, Με τις νοικοκυράς τα σουτζούκια, πρίστηκε ο λαίμαργος, και ο αδύνατος λέει νηστεύει, και ότι δεν του αρέσει το λίπος, ./. Σ σα πέντε στράτας το κλαδί μ', γιαβρί μ' ξενιτεμένον, 'κι επόρ'νεν να ριζών 'ς σην γην, ντο έτον γεννεμένον, Στους πέντε δρόμους το παιδί μου, μωρό μου ξενιτεμένο, δεν μπόρεσε να ριζώσει στην γη, που ήταν γεννημένο, ./. Όλâ τα _öπαν Θέ μ' πονούν, στόματαν 'κι γελούνε, 'κι έτον η τύχην σπλαχνικόν, για την ζωήν ντο ζούμε, Όλες οι ψυχούλες πονούν, τα στόματα έπαψαν να γελούν, η τύχη δεν ήταν συμπαραστάτης, στην ζωή που ζούμε, ./.
  • 19. - 20 - Αρνί μ' τ' αστρίτζεα σ' πη ελέπ', νυχτερεύ 'ς σην σκοτίαν, να θρέφ' θελ' με το φώταγμα σ', τη μαύρον ατ' καρδίαν, Αγαπημένη μου τα αστεράκια σου όποιος βλέπει, ξενυχτά στο σκοτάδι, θέλει να θρέψει με το φώς σου, την μαύρη του καρδιά, ./. Τα χαρισμάτâ σ' είν' πολλά, αρνί μ' δός μα το έναν, ατό ντο κρύφ'ς 'ς σα μυστικά σ', 'ς σα ≤είλεα σ' τα δακμέναν, Τα χαρίσματά σου είναι πολλά, δώσε αγαπημένη μου σε μένα το ένα, αυτό που κρύβεις στα μυστικά σου, στα δαγκωμένα χείλια σου, ./. Τ' ομμάτâ σ' λέγ'νε, _ή μ' λαχουσεύν'νε, ντο σύρ' η καρδία σ', λόγιαν τογρίαν, Τα μάτια σου μιλούν, ψυχή μου ψυθιρίζουν, τι περνά η καρδιά σου, λόγια αληθινά, ./. Ούλ' κουβαλούν έναν σταυρόν, 'ς σο _öπον ατς κρυμμένον, πάντα θ' ελέπ'ς χαμοελούν, όσον κι' αν εν' καμμένον, Όλοι έχουν τον προσωπικό τους γολγοθά, στην ψυχούλα τους κρυμμένο, θα τους δεις πάντα να χαμογελούν, όσο και αν βασανίζεται, ./. Αστ' εγεννέθα ουρανέ μ', 'κι είδα σεν γερανέον, μανάχον άμον το μελάν, μαύρον το υστερναίο μ', Από όταν γεννήθηκα ουρανέ μου, δεν σε είδα γαλάζιο, σε είδα μόνο σαν το μελάνι, το μαύρο και το τελευταίο μου (στον θάνατο) ./. 'Σ ση καπνού το τίζεμαν, έκλαιγαμε ούλ' εντάμαν, 'ς σο μακρύν την καϊτέν, ντ' έσυρ'νεν η καλομάννα μ', Κατά την διαδικασία του ραψίματος του καπνού, κλαίγαμε όλοι μαζί, όταν τη μακρόσυρτη μελωδία, τραγουδούσε η γιαγιά μου, ./. Φραντάλα μ' πάντα συνορθäεις, και κατενίεις τ' οσπίτι σ', εμείς κοιμούμες έρκιανταν, κι' εσύ 'κι βγάλτ'ς το τσίτι σ', Πρόσχαρη μου γυναίκα πάντα τακτοποιείς, και καθαρίζεις το σπίτι σου, εμείς κοιμόμαστε νωρίς, και εσύ συνεχίζεις χωρίς να βγάλεις το κάλυμμα του κεφαλιού σου, ./.
  • 20. - 21 - Καινουρόραφτον εμπάλι μ', έεις είναν ιστορίαν, σίγνâν είσαι 'ς σο κορμόπο μ', μάρκαν άπαν 'ς σην καρδία μ', Καινούριο μπάλωμα μου, έχεις μια ιστορία, μελανό σημάδι στο κορμάκι μου, δυο αρχικά γράμματα ονόματος στην καρδιά μου, ./. Σύρον φορ' τη λαιμονήτρα σ', να μη ερ'γωνίεσαι, κι' άμον το λεμόν' τα μάγλα σ', άρνι μ' πιχλομίεσαι, Φόρεσε το μάλλινο το κασκόλ σου, για να μην κρυώνεις, και σαν το λεμόνι γίνουν τα μάγουλά σου, αγαπημένη μου και χλωμιάσεις, ./. Αν έρθα έρθα κι' έφυα, εκλώστα οπίς κι' εχάθα, εσεν καλά 'κι εγνώρτ'σα σεν, κι' ας σο κιτί®' πικράθα, Αν ήρθα ήρθα και έφυγα, γύρισα πίσω και χάθηκα, εσένα ακόμα δεν σε γνώρισα καλά, και από την συμπεριφορά πικράθηκα, ./. Τα ρά≤ιαν φίλους έχ' ατα, τ' ορμάνâν τα γιαζίαν, γιατί κιρπίτâν 'κι κρατούν, τζιδών'ν εμεν φωτίαν, Έχω για φίλους τα βουνά, τα δάση και τους κάμπους, γιατί δεν κρατούν σπίρτα, να μου ανάψουνε φωτιά, ./. Τ' ομμάτâ μ' απές έχ'ν ατο, τη _ής ιμ' το εφκιάριν, σπίγγ' κι' άμον φούρκαν ίνεται, 'ς σην γούλα μ' το ζωνάριν, Τα μάτια μου το έχουν μέσα τους, την μελαγχολία της ψυχής μου, σφίγγει και γίνεται θηλειά, στον λαιμό μου η ζώνη, ./. Ο ήλεν πάντα βασιλεύ', 'κι χαράζ' για τ'εμέναν, σαχτάρâν θρέφ'κεται η _ή μ', κι' η κάρδια μ' τα καμμέναν, Ο ήλιος πάντα δύει, δεν ανατέλει όμως για μένα, στάχτες τρέφεται η ψυχή μου, και η καρδιά μου τα καμμένα, ./. Τα σετεφένâν ≤έροπα σ', τ' άγγεμα σ' 'ς σα μαλλία μ', όντες ≤öνάτευ' ο ≤ειμόν, χούλεναν την καρδια μ', Τα σεντεφένια χεράκια σου, το άγγιγμά σου στα μαλλιά μου, όταν έριχνε χιόνι ο χειμώνας, ζέστεναν την καρδιά μου, ./. Εσύ ντ' έποικες για τ' εμέν, έτον με ζορ' χτισμένον, γιατί απές 'ς σα κόφλâς ισ', η κάρδια σ' έτον ξένον, Εσύ ότι έκανες για μένα, ήταν με το ζόρι, γιατί μέσα στα στήθη σου, η καρδιά σου ήταν ξένη,
  • 21. - 22 - ./. Τ' εμα τα τέρτâν σείουνε, και τ' αψηλάν ρα≤ίαν, την _ή μ' εφτάγ'ν ατεν θρουμούλ', τσαούλιν την καρδία μ', Οι καημοί μου κινούν, και τα ψηλά βουνά, κάνουν ψίχουλο την ψυχή μου, χαλικάκι την καρδιά μου, ./. Και 'ς ση τ®ôπάν το παθενίν, ελείψασεν τ' α≤ύριν, τα χτήνâ θ' άμον λείμψαναν, 'φαΐσκουν το ζεχίριν, Και στου βοσκού το παχνί, λιγόστεψε το άχυρο, οι αγελάδες του σαν πεθαμένες, τρέφονται με δηλητήριο, ./. Επέπλωσον τα φτέροπα σ', Δεσποίνη μ' Παναΐαν, ποίσον φωλέαν το δεντρί σ', κι' εγκάλâν τα κλαδία σ', Άπλωσε τα φτερά σου, Δέσποινα Παναγιά μου, κάμε φωλιά το δέντρο σου, και αγκαλιά τα κλαδιά σου, ./. Αν αραεύ'ς εν' όρωμαν, πρεπ' να τζαμμών'ς τ' ομμάτâ σ', και ν' ανασπάλτ'ς τα βάσαναν, κι' όλâ τα χρωστεμάτâ σ', Αν ψάχνεις ένα όνειρο, πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου, και να ξεχάσεις τα βάσανα, και όλα τα χρωστούμενά σου, ./. Πέα 'ς σον ήλ' άλλον μ' αργεύ', ν' αληγορεί 'ς σον φέγγον, θαλύν 'ς σην _ή μ' ο ≤ειμωγκόν, ντο πολαεύ' κι' οφέτο, Πες στον ήλιο να μην αργεί, να βιαστεί στο φεγγάρι, ανθίζει στην ψυχή μου ο χειμώνας, που περισσεύει και φέτος, ./. Μ' είναν κρομμύδ' κι' εφτά φτεράν, κρεμάνουμ' άν τον κουκαράν, εφτά βδομάδας να κρατεί, ώσπουτα έρ'τεν η Λαμπρήν, Με ένα κρεμμύδι και εφτά φτερά, κρεμάμε ψηλά τον κουκαρά σαν φόβητρο υπανθύμιση της σαρακοστής, εφτά εβφομάδες θα υπάρχει, μέχρι να έρθει το Πάσχα, ./. Έφαεν κι' εσπάναξεν, τη πρίγκοιλα η κοιλίαν, λυγίστεν το περόν αθε, κι' εν' ας σην συφαγίαν, Έφαγε και έσκασε, το ευτραφή η κοιλιά, έλιωσε το πηρούνι του, από την λαιμαργία, ./.
  • 22. - 23 - Έθελ'ν ατο το κάρδοπο σ', και το δεξέν το χέριν, 'ς σο εφτωχόν 'κι δίεις ατο, είπες με 'κι συμφέρει, Ήθελα την καρδούλα σου, και το δεξί το χέρι, στον φτωχό δεν το δίνεις, είπες οτι δεν συμφέρει, ./. Κι' εσύ κλαδόπο μ' πράσινον, κλαδόπο μ' φυλλωμένον, τραγώδ' να σύρκουμ' βάσαναν, και να λαρούν' τα πόνâν, Και εσύ κλαδάκι μου πράσινο, κλαδάκι μου ανθισμένο, τραγούδησε να αντέξουμε τα βάσανα, και να γιατρευτούν οι πόνοι, ./. Γιαβρόπο μ' μεταξόπλαστον, γλυκομελιτωμένον, την _ή μ' εμέτσεν η πνοή σ', κι' εφέκεν μεθυσμένον, Αγαπημένη μου από το μετάξι πλασμένη, γλυκιά σαν το μέλι, την ψυχή μου την μέθυσε η ανάσα σου, και την άφησε μεθυσμένη, ./. Τζοάπ' 'κι διείς 'μεν, νε τ®ιτ®εκόπο μ', δάκρâν ποτίζ'νε, το μαντηλόπο μ', Δεν μου δίνεις απόκριση, λουλουδάκι μου, δάκρυα ποτίζουν, το μαντηλάκι μου, ./. Πόσα αράδας, να γράφτ' το ≤έρι μ', να πέρ' η κάρδια σ', τς εγάπ'ς χαπέριν, Πόσες σειρές, να γράψει το χέρι μου, η καρδιά σου, να καταλάβει την αγάπη, ./. Εσύ εξεράχουσ'ν ας σα γέλ'ταν, κι' εγεραλάευεν η χαρά σ', 'ς σο _öπο μ' είχεν λυκοχάντζâν, μ' αγρâνεμίαν και μ' αγιάζ', Εσύ γελούσες με την ψυχή σου, και η χαρά σου αυτή μου άνοιγε πληγή, στην ψυχούλα μου είχε κακοκαιρία, με θύελα και με αγιάζι, ./. Αργεύν'νε τα πατέματα σ', καμμίαν 'κι σουμών'νε, ο ήλεν μεσουράνιζεν, κι' ούλεα ατώρα νυχτών'νε, Αργούν τα βήματά σου, δεν κοντεύουν ποτέ σε μένα, ο ήλιος έστεκε μεσούρανα, και όλα τώρα σκοτεινιάζουν, ./.
  • 23. - 24 - Εγώ την νύχταν λάσκουμαι, τ' ημέραν 'κι κοιμούμαι, κι' ατα τα νυχτοπούλοπαν, για τ' εμεν κελαηδούνε, Εγώ γυρνώ την νύχτα, και δεν κοιμάμαι την ημέρα, και αυτά τα νυχτοπούλια, κελαηδούν για εμένα, ./. Στάμαν τη Μάρτ' οσήμερον, ανοιξεζ'νόν σκουττούλαν, επεχαιρέτσεν ο ≤ειμόν, εξέγκεν την κουκούλαν, Αρχή Μαρτίου σήμερα, ανοιξιάτιακη ευωδιά, μας αποχαιρέτησε ο χειμώνας, έβγαλε την κουκούλα (από την χώρα μας) ./. Τ®απούγâν μάννα μ' έλεες, τ®απούγâν εδρομäες, και 'ς σ' ανεφόρ' το υστερ'νόν, αφόραχτα εταράες, Έλεγες τη λέξη γρήγορα μάννα μου, μόνο που και εσύ έφυγες γρήγορα, και στην τελευταία σου την ανηφόρα, απροσδόκητα μπλέχτηκες, ./. Αγούτον το τοστλούχ' τ' εσόν, 'κι θέλ' ατο καμμίαν, γιατί τερείς με αφκακές, φέρκεσαι με κακίαν, Αυτή σου την φιλία, δεν την θέλω καθόλου, γιατί μου φέρεσαι ύπουλα και με κακία, ./. Ζωή μ' πως ν' αναγνώθω σεν, ομäεις 'ς σο κορδίλιν, ≤ιλôπλεγμένον δέλιαμαν, αψίκλωστον πισκίλιν, Πως να σε διαβάσω ζωή μου, μοιάζεις με τον κόμπο, χίλιες φορές πλεγμένο ένα μπέρδεμα, πολλές φορές κλωσμένη φούντα, ./. Και τα χρόνâς ιμ' να κλώσκουνταν, και να εζήν'να ξαν τα νιότε μ', και τ' οσημερ'να τα ημέρας ιμ', να έτον άμον τ' ατότε, Ας γυρνούσαν τα χρόνια μου, να ζούσα ξανά τα νιάτα μου, οι σημερινές οι μέρες μου, ας ήταν σαν τότε, ./. Τα μαυράχαρα μ' τα χρόνâν, δεν 'κι έχ'νε λαρωμονήν, πανζεχίρâν και βοτάνâν, εχάθανε ας σην γην, Τα μαύρα και άτυχα μου χρόνια, δεν έχουν γιατρειά, ιάματα και μαγικοί λίθοι, χάθηκαν από την γη, ./.
  • 24. - 25 - Δέβα πέα τ' απατ«ήν, ληγορäζ' το πανωφόρ', να έν' ίσα με τ' αντ«ίν, έρ'τεν τρανόν αναφόρ', Πήγαινε πες στον ράφτη μάλλινων πανωφορίων, να το φτιάξει γρήγορα, να είναι ίσαμε το γόνατο, γιατί ο καιρός επιδινώνεται, ./. Μ' αφήν'ς ξαροθυμäουμαι, στείλον με είναν γράμμαν, να πέρ' το _öπο μ' θαρρικάν, κι' είναν μαντήλ' το κλάμα μ', Μη αφήνεις αρχίζω και δεν νοσταλγώ, στείλε μου ένα γράμμα, να πάρει θάρρος η ψυχούλα μου, και ένα μαντήλι το κλάμα μου, ./. Ήντζαν εχρώστανεν παράν, εδέκεν και τ' ιστόνιν, αμα απαδαέμπροστα θα σύρ', έναν τρανόν κανόνιν, Όποιος χρωστούσε χρήματα, έδωσε και το σώβρακο, αλλά από εδώ και μπρος θα ρίχνει, ένα μεγάλο κανόνι, ./. Η σέβντα μ' πάντα ξιχειλίζ', 'κι ταμαμεύ' καμμίαν, όσον ο ήλεν θ' ανατέλ', κι' η νύχταν θα έχ' αστρίαν, Ο έρωτάς μου ξεχειλίζει, δεν αποτελειώνει ποτέ, για όσο θα ανατέλει ο ήλιος, και θα έχει η νύχτα αστέρια, ./. Εξέβεν τ' Ανοιξές ο ήλον, άμον χασχάσιν κι' άμον μήλον, εχαμοέλασεν τ' αρνί μ', τ' έμον τ' αξαμτ®ιτ®εγίν, Βγήκε ο Ανοιξιάτικος ο ήλιος, σαν την παπαρούνα και σαν το μήλο κόκκινος, χαμογέλασε η αγαπημένη μου, το δικό μου νυχτολούλουδο, ./. Πόσον να εξάζ' σεν η ζωή μ', και τ' εμον η καρδίαν, εγώ εμέν πάντα ορωτώ, και τρώγ’ ατα τα _ήα μ’, Πόσο να αξίζει για σένα η ζωή μου, και η καρδιά μου, πάντα ρωτώ τον εαυτό μου, μέσα στην στενοχώρια μου, ./. Ηλοτ®ίτ®εκο μ' μικρόν, εσέν είδεν κι' ο ηλόν, και 'κι εξέβεν την πιρνήν, εχαχάλεψεν γουίν, Πασχαλίτσα μου μικρή, εσένα είδε ο ήλιος, και δεν ανέτειλε το πρωΐ, έψαξε για λάκκο να κρυφτεί, ./.
  • 25. - 26 - Το _öπο μ' άμον τον γιολτζήν, και με τ'εσεν 'ς σο γιάνι μ', τα τράμεραν θα κλώσκεται, θα ίνεται γουρπάνι σ', Η ψυχούλα μου σαν ταξιδιώτης, και με σένα κοντά μου, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα γυρίσει, θα γίνει θυσία για σένα, ./. Επέγραψα σεν ας σην _ή μ', κι' ας σ' έμον τα κιτάπâν, να μ' επορούν τα γράμματα σ', ν' εφτάγ'ν εμεν κομμάτâν, Σε διέγραψα από την ψυχή, μου και από τα σημειωματάριά μου, να μην μπορούν τα γράμματά σου, να με κάμνουν κομμάτια, ./. Καταφρονώ εγώ εμέν, ντ' εδέκα σεν αξίαν, εθάρ'να έσ'νε φίλος ιμ', κι' έσ'νε γεράν 'ς σα _ήα μ', Κατηγορώ τον εαυτό μου, που σου έδωσα αξία, νόμιζα ήσουν φίλος μου, αλλά ήσουν της ψυχής μου η πληγή, ./. Η κάρδâ μ' πως να κλώσκεται, η πολλαζαγκωμέντσαν, ποίος ν' αλειμματών' ατεν, τη ≤ίλεμαναχέσαν, Η καρδιά μου πως να λειτουργήσει, η πολυσκουριασμένη, ποιος να την συντηρήσει, που είναι τόσο μόνη, ./. Τ' ομμάτâ σ' άμον ρεβόλ', εφοέθεν κι' ο Θεόν, έσυρανε τ' αψιμάδ', κι' ετινäεν το χαβζάλ, Τα μάτια σου σαν πιστόλι, φοβήθηκε ακόμα και ο θεός, σπινθηροβόλησαν, τινάχτηκε και η τέφρα από τα κάρβουνα, ./. Τ' εμα τα χρόνâ ολίτσικαν, τ' έρ'μαν ντο απομέν' μεν, τ' απανοθύρι μ' άνοιξεν, φώταξεν κι' αναμέν' μεν, Τα χρόνια μου λιγοστά, τα έρημα που μου απομένουν, η πόρτα μου εκεί ψηλά άνοιξε, φώτισε και με περιμένει, ./. Άλλ' χορτάζ'νε το αχούλ', κι' άλλ' μανάχον την κοιλίαν, έναν τζίρταν 'κι θ' εβρήκ'ς, 'ς σην καρδίαν ατς σπλαχνίαν, Άλλοι χορταίνουν το μυαλό, και άλλοι την κοιλιά, δεν θα βρεις ούτε το ελάχιστο, συμπόνοια στην καρδιά τους, ./.
  • 26. - 27 - Άλλον η _ή μ' 'κι ταγιανίζ', τ' αγνάν ας σην καρδία σ', τα ινάτâ σ' θρέφτ'νε το ποράν, τα παραγρανεμίας, Δεν αντέχει άλλο η ψυχή μου, τις παραξενιές της καρδιάς σου, τα πείσματά σου τρέφουν την μπόρα, και τις ανεμοθύελες, ./. Ατο το αίμα μ' 'κι εν' νερόν, σπίγγ' τ' έρ'μον η καρδία μ', τρανήν το σταλαφάρισμαν, φουρκίγουνταν τα _ήα μ', Αυτό το αίμα μου δεν είναι νερό, σφίγγει η έρημη καρδιά μου, μεγαλώνει η πίεση του αίματος, πνίγεται η ψυχή μου, ./. Τη Ανοιξές το φλούγκωμαν, έγκεν τα ≤ελιδόνâν, και τα φωλέας τα εύκαιραν, τ«ιβίζ'ν άμον γολγόνâν, Της Άνοιξης η άνθιση, έφερε τα χελιδόνια, και οι άδειες φωλιές, τιτιβίζουν σαν τις κουδούνες των μοσχαριών, ./. Εγνέφ'σα άμον το γιαβρίν, απές 'ς σο εγκαλöπο σ', εφίλ'ναν μεν τα όνερα σ', κι' εκράτ'να το ≤ερόπο σ', Ξύπνησα σαν το μωρό, μέσα στην αγκαλιά σου, με φιλούσαν τα όνειρά σου, κρατούσα το χεράκι σου, ./. Πώς να γελώ τα ≤είλοπα σ', με τ' εμα ν' απαντούνταν, να μελιτών' το φίλεμα σ', αρνί μ' και να λαρούνταν, Πώς να ξεγελάσω τα χείλη σου, ώστε να συναντήσουν τα δικά μου, να τα γλυκάνει το φιλί σου, αγαπημένη μου και να τα γιατρέψουν, ./. Να δίει ο Θον και για τ' εμας, εντάμαν να γερούμες, γιαν γιάνα δίγουμ' τ' αψιμάδ', γαρή μ' ντο θα κοιμούμες, Να δώσει ο Θεός και για εμάς, μαζί να γεράσουμε, δίπλα δίπλα να παραδώσουμε την σπίθα(ψυχή) μας, γυναίκα μου που θα κοιμηθούμε, ./. Απές 'ς σ' ομμάτâ μ' θάλασσαν, άετς έτον γραμμένον, κάθαν ταλγάν και καμονήν, κι' η _ή μ' φουρτουνâγμένον, Μέσα στα μάτια μου θάλασσα, έτσι ήταν το γραμμένο, κάθε κύμα και καημός, και η ψυχή μου φουρτουνιασμένη, ./.
  • 27. - 28 - Έγκες τα ≤öνâν 'ς σο ρα≤ίν, 'ς σην _η μ' τα λυκοχάντζâν, όσον σουφρώντς τα ≤είλοπα σ', 'κι έρχουν τα γλυκοχάντζâν, Έφερες τα χιόνια στο βουνό, στην ψυχή μου τις κακοκαιρίες, όσο σουφρώνεις τα χείλια σου, ο καιρός δεν βελτιώνεται, ./. Θα έρ'τεν ρίζα μ' ο καιρόν, θα σκών' κηφάλ' κι' ο εφτωχόν, να γουρταρεύ' τη _ήν ατ', να χτίζ' ξαν την ζωήν ατ’, Θα έρθει συνάνθρωπέ μου ο καιρός, θα σηκώσει κεφάλι και ο φτωχός, να γλιτώσει την ψυχή του, να ξαναχτίσει την ζωή του, ./. 'Σ σα δύ τ' ομμάτâ σ' έμπροστα, μ' αραεύ'ς τζεβαϊρâν, όσον πολλά εντρέπουνταν, έχ'νε και μεκατίρâν, Μπροστά στα δυο σου τα μάτια, μην ψάχνεις για διαμάντια(Ανθρώπους), όσο περισσότερο ντρέπονται, είναι και οι αξίες τους ./. Τη παραδείσι τη μέϊβεν, έκοψαν τα χερόπα μ', ν' αποδιψούν τα ≤είλοπα σ', ας σ' έμον το ≤ειλόπαν, Του παράδεισου το οπωρικό, έκοψε το χεράκι μου, για να ξεδιψάσουν τα χείλια σου, από τα δικά μου, ./. Ούλ' αγαπούνε την παράν, και τα πολλά κουρφίας, εχόρτασ' η τεμπελχανάν, οκνίας κι' απραγίας, Όλοι αγαπούν το χρήμα, και τους πολλούς επαίνους, χόρτασε το άσυλο των τεμπέληδων, τεμπέληδες και νωχελικούς, ./. Ποίος τα όνεραν 'κι ελέπ', δεν 'κι αναπαύ' τη _ήν ατ', με τα αγρέϊδâν πολεμά, ντο τρώγ'νε το κορμίν ατ', Όποιος όνειρα δεν βλέπει, την ψυχή του βασανίζει, με τα άγρια πολεμά, που τρώνε το κορμί του, ./. Ποίος γνεφίζ' ας σο πουρνόν, ολίτσικον κοιμάται, τα πλέα πλέτερον νουνίζ', και πολλαραθυμάται, Όποιος ξυπνά από πολύ πρωΐ, κοιμάται ποκύ λίγο, και το περισσότερο σκέφτεται, και νοσταλγεί πολύ, ./.
  • 28. - 29 - Αούτε η νύφε κότ' γορόσ', κι' ολίον γραιωτέσσαν, ποίος θα πέρ' το κελεπούρ', ντο εν' πα και κοτζέσσαν, Αυτή η νύφη άμυαλη, και λιγάκι γερασμένη, ποιός θα πάρει αυτήν την ευκαιρία, που είναι και λίγο κουτσή, ./. Το πόϊ σ' θρέφ' δαφνόφυλλαν, τρανήν τα τουτουγιάδας, και τα καρδόπαν σα®ιρεύ', και σύρ'νε τονανμάδας, Το ύψος σου τρέφει τα δαφνόφυλλα, μεγαλώνει τα άνθη της εξοχής(το δάκρυ της Παναγίας), κάνει τις καρδιές να τα χάνουν, και να χτυπούν σαν συνεχόμενοι πυροβολισμοί, ./. Και το κρασίν πη πίν'νε ατο, κι' ίνουντανε κοστέλâ, πάντα ανασπάλ'νε τη ζωής, τ' ά®κεμαν τα χαπέρâν, Όποιοι πίνουν το κρασί, και γίνονται τύφλα από το μεθύσι, πάντα ξεχνούνε της ζωής, τις δυσάρεστες ειδήσεις, ./. Φα φα Γιώρικα μ' φα, το περόν και το χουλäρ', άψιμον επαίραν ούλεα, δεν 'κι επέμ'ναν νεστâκάν, Φάε φάε Γιώργο μου, το πηρούνι και το κουτάλι, πήραν όλα φωτιά, και δεν έμειναν νηστικά, ./. Αούτο χώμαν άπονον, 'κι εφτάει χωρισίας, μίαν διψά πάντα πεινά, 'κι χαν' τα λογαρίας, Αυτό το χώμα δεν έχει οίκτο, δεν κάνει διαχωρισμούς, μια διψάει πάντα πεινάει, δεν κάνει λάθος ποτέ τους λογαριαμούς, ./. Αούτο κάντρο σ' άψεχον, άβοον η καρδία σ', κι' ατε η γλυκολάλετον, μαννίκα μ' η λαλία σ', Αυτή η φωτογραφία σου άψυχη, χωρίς βοή η καρδιά σου, και αυτή σου η γλυκιά στο άκουσμα, μανούλα μου φωνή σου, ./. Αραεύουμ' εμπρολάτεν, ντο θα γουρταρεύ' τη χώραν, κι' ας σ' ωμίαν ατ' θα σκούνταν, βάσαναν γεράδας πόνâν, Ψάχνουμε καθοδηγητή, που θα γλιτώσει την χώρα, και από τους ώμους του θα σηκωθούν, βάσανα πληγές πόνοι, ./.
  • 29. - 30 - Για την εγάπ' θα πολεμούν, τ' άψιμον 'ς σην καρδίαν, άετς σεβνταλαεύκουνταν, τη σέβντας τα παιδίαν, Θα πολεμάνε για την αγάπη, το κάψιμο στην καρδιά, έτσι ερωτεύονται, του έρωτα τα παιδιά, ./. Μερ' εν' τη τύχης το δεντρίν, τ' απάν κι' αφκατοσώρâ'τ', σίτâ λαΐζ' τη τύχη αθε, να δίει με ασα ιπώρâ'τ', Που είναι το δέντρο της τύχης, τα από πάνω και κάτω συλλεγόμενα προϊόντα του , καθώς κουνά την τύχη του, να μου δώσει από φρούτα του, ./. Και ντο σταυρόν Θε μ' κουβαλεί, η _ή μ' ατόσα χρόνâ, κανείς 'κι εξέρ' και 'κι ορωτά, πως σύρ' ατα τα πόνâν, Και τι σταυρό κουβαλά, η ψυχή μου τόσα χρόνια, κανείς δεν το γνωρίζει και δεν ρωτά, πως αντέχει τις δυσκολίες, ./. Ετσερίεν η καρδία μ', ≤ίλâ εποίκες α κομμάτâν, κι' άλλ' ατόσα γαραμάτâν, έγγεψες με πως χρωστώ, Σκίστηκε η καρδιά μ', την έκανες χίλια κομμάτια, και άλλους τόσους φόρους, μου ανέφερες ότι σου χρωστώ, ./. Μυστήρεψον με γιάβροπο μ', ντο έεις 'ς σην καρδίαν, αίκον θάμαν η εγάπ', λαρών ατα 'ς σο μίαν, Εκμυστηρέψου σε μένα, το τι κρύβεις στην καρδιά σου, τι παράξενο πράγμα η αγάπη, μπορεί να τα γιατρέψει αμέσως, ./. Ατα ντο γράφτ' τ'εμον το ≤ερ', δâτάζ' ατα το _öπο μ', γράμματα τιζεμέναν, κι' ομμάτâ δακρωμέναν, Αυτά που γράφει το χέρι μου, τα διατάζει η ψυχούλα μου, γράμματα αραδιασμένα, και μάτια δακρυσμένα, ./. Άλλον να κλαίγω 'κι επορώ, τζορίζ'ν ατα ντο λέγω, η κάρδεαν τ' εμον το κουσούρ', κι' ατο πα κατακαίγω, Δεν μπορώ άλλο να κλαίω, με το ζόρι βγαίνουν αυτά που λέω, το ελλάτωμα είναι η καρδιά μου, την οποία και κατακαίω, ./.
  • 30. - 31 - 'ς σα ρά≤ιαν επεκούμπεσαν, τη ήλιονος τα λωρίαν, γεννέθεν κι' η ι®κιάν τ'εσον, κι' εχάρεν η καρδία μ', Στα βουνά ακούμπησαν, του ήλιου οι αχτίδες, γεννήθηκε και η δική σου ισκιά, και χάρηκε η καρδιά μου, ./. Κι' ατα τ' εμα τα όνεραν, πολλά ζορλαεμέναν, είναν ζωήν παράστραταν, κι' ας σο εφκιάρ' καμμέναν, Και αυτά τα όνειρά μου, παραζορισμένα, μια ζωή εκτός του κανονικού δρόμου, και από την λύπη καμμένα, ./. Με τα ίμμονα αρνί μ', 'κι θα ίνουμ' το χαλίν, να φορτώντ'ς α με τ' οκάδας , καμονάντας και γεράδας, Με κανέναν τρόπο, δεν θα γίνω το χαλί, να το φορτώσεις με την οκά, καημούς και πληγές, ./. Η κοιλία εφτάει ζουρ ζουρ, ζαγκωμένον τεκιρόπον, με θρουμούλâν και νερόν, 'κι χορτάζ' έναν ξαόπον, Η κοιλιά κάνει ζουρ ζουρ, σαν την σκουριασμένη ρόδα, με ψίχουλα και νερό, δεν χορταίνει λιγάκι, ./. 'Σ σ' αούτο χώμαν ντο πατώ, 'κι έ≤' εφτωχός αξίαν, κόφτ'νε ξαν κόφτ'νε την παρά μ', κι' ας σοι αρχόντ'ς καμμίαν, Σε τούτο το χώμα που πατώ, ο φτωχός δεν έχει αξία, κόβουν και ξανακόβουν τα χρήματά μου, αλλά από τους άρχων του τόπου μου ποτέ, ./. Εδέκα σεν γι' αντίκαλον, ολόεν την καρδία μ', για το καλόν ντ' εποίκες 'μεν, για τ' εσον τ' αθρωπίαν, Σου ανταπόδωσα το καλό, δίδωντάς σε όλη την καρδιά μου, για το καλό που μου έκανες, για την ανθρωπιά σου, ./. Εφάϊσα 'σεν κι' επότσα 'σεν, με το καλόν ρακόπο μ', το τουλωτόν το φέρσιμο σ', τογράεψεν το _öπο μ', Σε τάϊσα σε πότισα, με το καλό το ρακί μου, το ύπουλο το φέρσιμό σου, κομμάτιασε την ψυχούλα μου, ./. Ας έτον να μη έτονε, η κάρδια σ' σαγκωμένον, ας έτονε ακράνοιχτον, κι' ας σην εγάπ' χτισμένον, Ας ήταν να μην ήτανε, η καρδιά σου ασφαλισμένη, ας ήταν μισάνοιχτη, και από αγάπη φτιαγμένη,
  • 31. - 32 - ./. τ' άσπρον λαμπάδα σ' να κρατεί, τ' όνερα σ' χαρεμέναν, 'ς σα κήρουκα σ' να διει χαράν, μουράτâν πλερωμέναν, Η άσπρη λαμπάδα σου να κρατήσει, τα όνειρά σου ευχάριστα, στους γονείς σου να δώσει χαρά, και εκπληρωμένους πόθους, ./. Η ζωήν εμουν κοντόν, τρέ≤' ληγάρâ άμον νερόν, ποίος τεα 'κι εγνωρίζ’, ανανάμενον θ' ασπρίζ', Η ζωή μας μικρή, τρέχει γρήγορα σαν νερό, όποιος τάχα δεν το ξέρει, θα γεράσει ξαφνικά, ./. Για επάρ'τεν το τοξάρ', το ταούλ' και το γαβάλ', τρία κόρδας η ζωήν, παίξον α κεμεντζετζή μ', Για πάρτε το δοξάρι, το νταούλι την φλογέρα, τρείς χορδές η ζωή, παίξε τις κεμεντζετζή μου, ./. Ετ®όκεψεν το όρωμα μ', 'ς ση γαβαγί τη ρίζαν, ας μη αργεύ' το πάτεμα σ', και χάντ'ς ατο αρνίτζα μ', Κατέπεσε το όνειρό μου, στης λεύκας τη ρίζα, να μην αργοπορήσεις, και δεν το βρεις εκεί αγαπημένη μου, ./. Επέρεν τ' άλφαν 'ς σην ζωήν, και 'ς σην εγάπ' ωμέγαν, 'κι κλώσκουντανε πουσμανεύ', τα χρόνâ επαρεδέβαν, Πήρε Α στην ζωή, και Ω στην αγάπη, μετανοιώνει αλλά δεν γυρίζουν, τα χρόνια έχουν περάσει κατά πολύ, ./. Τα μαναστήρâ σ' άλαλαν, άγλωσσαν τα κωδώνâ σ', κι' ας σα καντήλοπα σ' τ' ελάδ', ζαμάνâν τζουρωμένον, Τα μοναστήρια σου άφωνα, χωρίς ήχο τα σήμαντρά σου, και από τα καντηλάκια σου το λάδι, καιρούς στερεμένο, ./. Η δείσα σ' πολλά αρτουρεύ', τ' ασάλευταν τ' ορμίαν, πατρίδα μ' χώμα μ' και νερόν, τακάτιν 'ς σην καρδία μ', Το ομίχλη (σκοτάδι) σου αυξάνεται, οι ακούνητες ρεματιές σου, πατρίδα μου χώμα μου και νερό, δύναμη στην καρδιά μου, ./.
  • 32. - 33 - Ατα τ'ομμάτâ σ' το νερό μ', και το κρασί μ' εντάμαν, όντες διψώ αποδιψούν, μεθύνω μω το θάμαν, Αυτά τα μάτια σου το νερό μου, μαζί και το κρασί μου, όταν διψώ με ξεδιψούν, και τι παράξενο μεθώ, ./. 'Σ σην κάρδια μ' εμπαινεβγαίντ'ς, κι' αντιδεαβαίντ'ς 'ς σ' α≤ίλι μ', μίαν γλυκίζ το φίλεμα σ', μίαν στυπίζ το ≤είλι σ', Μπαινοβγαίνεις στην καρδιά μου, και πηγαινοέρχεσαι στο μυαλό μου, κάποια φορά το φιλί σου γλυκίζει, κάποια άλλη το χείλι σου είναι ξινό ./. Κι' εν' άφ'σον τα 'κι μη γιόκ αρνί μ', κι' έν' έλα 'ς σο κρεβατόπο μ', η εγάπη σ' όλâ τα λαρών', ας λαρών και το καρδόπο μ', Άφησε κατά μέρος τα όχι σου αγαπημένη μου, έλα στο κρεβατάκι μου, η αγάπη σου όλα τα γιατρεύει, ας γιατρέψει και την δική μου την καρδούλα ./. Ο ουρανόν εμέτρεσεν, εποίκεν λογαρίαν, 'ς σα ≤ίλâ αστρίαν έχασεν, τ'εσόν τη φωτασίαν, Ο ουρανόν μέτρησε, έκανε τον λογαριασμό, απο τα χίλια αστέρια έχασε, το δικό σου φώταγμα ./. Ούλ' εμουν αίμαν λόϊδôν, κορμόπον χωματένôν, όντες εποίν'νεν ο Θεόν, 'κι εθέλ'νεν να εν' ξένον, Όλοι μας έχουμε ίδιο αίμα, και από το χώμα σώμα, όταν μας έπλαθε ο Θεός, δεν ήθελε να είμαστε ξένοι μεταξύ μας, ./. Φίλος τον φίλον έχασεν, ντο είχεν για στερέαν, κι' εποίκεν φίλον τη κιαντήν, την υστερ'νόν φωλέαν, Φίλος τον φίλο έχασε, που είχε σαν στήριγμα, και έκανε φίλο τον εαυτό του, το τελευταίο του αποκούμπι, ./. Σύρον ένα τσαουλόπον, 'ς σο λιμνίν το γαλενόν, τη ταλγάν ντο ε≤' κρυμμένον, μίανον να φανερών, Ρίξε ένα χαλικάκι, στη ήσυχη την λίμνη, το κύμα που έχει κρυμμένο, να φανερώσει αμέσως, ./. Παντέρα 'μουν Ελλενικόν, ντο έεις και κλαινίζ' 'σεν, γιαμ το κοντάρ'ς εράϊσεν;, καν'νός το χέρ' κρατεί 'σεν; Σημαία μας Ελληνική, τι έχεις και σε κάνει να κλαίς, μήπως το κοντάρι σου ράγισε;, και κανενός το χέρι δεν σε κρατά;
  • 33. - 34 - ./. Τ' αδελφίων την εγάπ', ποίος άθρωπος 'κι θέλ', ποίος τεα 'κι εγνωρίζ', πως 'κι πρέπ' να τα χωρίζ', Των αδερφών την αγάπη, και ποιός άνθρωπος δεν την θέλει, ποιός τάχα δεν το ξέρει, πως δεν πρέπει να τα χωρίζει, ./. Η κάρδια μ' στεκ' απές 'ς σο ≤öν, και 'ς σ' αγροβόρ' τα _ήα μ', το ≤ειμωγκόν ισ' 'κι νικούν, τη πεισμωνή σ' καμμίαν, Η καρδιά μου στέκεται στο χιόνι, και στον ψυχρό βόρειο άνεμο, δεν νικούν τον χειμώνα σου, και ποτέ το πείσμα σου, ./. Ποίος εξέρ' τη καμονή μ', τ' εμον τη πουγαλίαν, σεράντα χρόνεα με τη _ήν, ντ' έσυρεν η καρδία μ', Ποιός ξέρει τον καημό μου, και την στεναχώρια μου, στα σαράντα μου χρόνια, τι τράβηξε η καρδιά μου, ./. έλα απόψ' 'ς σην μαχαλά μ', δίγω σεν πατιχαβάν, 'κι εχ' η εγάπ' οκάν μοκάν, 'κι απεβγάλτ'ς με την παράν, έλα απόψε στην γειτονιά μου, να σου τη δώσω τζάμπα, η αγάπη δεν ζυγίζετε, δεν την ξεπληρώνεις με το χρήμα, ./. Πόντιοι είμες και 'κι εξάζ', να ζούμ' άμον τον ξένον, είμες δεντρίν μονόρριζον, καμμίαν χωρισμένον, Είμαστε Πόντιοι και δεν αξίζει, να ζούμε σαν ξένοι, είμαστε δέντρο με μια κοινή ρίζα, ποτέ χωρισμένοι, ./. Εγάπεσα τη Ανοιξές, το φλούγκωμαν 'ς σ' ομμάτâ σ', το τρανταφυλλοπρόσωπο σ', τ' απριλεζ'να τα χάρτα σ', Αγάπησα της Άνοιξης, το άνθισμα στα μάτια σου, το τριανταφυλλένιο σου πρόσωπο, τα απριλιάτικα χαρίσματά σου, ./. Εγνέφ'σα με τα πούλοπαν, και τ' ουρανούν τα _ήαν, εντάμαν με τα λίβιαν, ντο κ'χύν'νε τα βρεχίαν, Ξύπνησα με τα πουλάκια, την ψυχή του ουρανού, μαζί με τα σύννεφα, που χύνουν τις βροχές, ./.
  • 34. - 35 - Απές 'ς σ' ομμάτâ μ' να τερείς, δεικνίζ'ν εσεν τα _ήα μ', εκές πάντα είν' κατενάν, πουρνόβραδον τογρίαν, Να κοιτάς μέσα στα μάτια μου, σου δείχνουν την ψυχή μου, εκεί πάντα είναι καθαρά, μέρα και νύχτα αληθινά, ./. Έγκα σεν απόψ' την _ή μ', το νερόπο μ' το κρασί μ', πία αρνόπο μ' μη φο(γ)άσαι, μη δειλαίντ'ς να αθισκάσαι, Σου έφερα απόψε την ψυχή μου, το νεράκι μου το κρασί μου, πιες αγαπημένη μου μην φοβάσαι, μη δειλιάζεις να ανθίζεις, ./. Τα σέλεαν έμπρâ μ' ημερούν', λιγοθυμούν τ' αντάρας, τα γιλτουρούμεαν 'κι βοούν, φοούνταν τα ταλγάδας, Μπροστά μου οι χείμαροι εξημερώνονται, λιποθυμούν οι θύελες, οι κεραυνοί σιωπούν, φοβούνται οι φουρτούνες, ./. Γραιΐτζα μ' 'κι αγναεύν'ν ατο, ντο χρäσκετ' η καρδία σ', και με «ινί≤âν τονατεύ'ς, τα άσπρα τα μαλλία σ', Γριούλα μου δεν το καταλαβαίνουν, το τι χρειάζεται η καρδιά σου, και με τις χάντρες στολίζεις, τα άσπρα τα μαλλιά σου, ./. Τη ≤öρας το πικρόδακρôν, 'κι ιεύ' 'ς σ' αναλλαξία σ', 'κι πρέπ' κοχράκα μ' 'ς σην ζωή σ', να μουστρώντ'ς τα κατζία σ', Της χήρας το πικρό το δάκρυ, δεν ταιριάζει με τα γιορτινά σου ρούχα, δεν αξίζει μαύρη μου στην ζωή σου, να σκυθρωπιάζεις το προσωπό σου, ./. Ντ' εχτέθα απάν 'ς σα μάγλοπα μ', κουΐζ'ν εμ ô μαρτζούφης, τα άντα μ' ετριπλάρισαν, έγεμ' κι' άμον γραντζούφης, Ότι απέκτησα πάνω στα μάγουλά μου, με φωνάζουν ο ρυτιδωμένος, η ηλικία μου ξέφυγε, έγινα και σαν τον εσχατόγερο, ./. Γνέφ' κλαδόπο μ' 'κι γνεφίεις, κοχράκας τρυιλίζ'νε, κι' άμον τ' ασάλευτα ρα≤äν, τα ≤είλâ σ' 'κι λαϊζ'νε, Ξύπνα παιδί μου δεν ξυπνάς, κοράκια τριγυρίζουν, σαν τα ακλώνυτα βουνά, τα χείλια σου δεν κουνιούνται, ./. Επαίρες φίλε μ' τ' άκλωστον, τ'υστέρ' το μονοστράτιν, απάν 'ς σα ήντα σ' τα πρωτεσ'νάν, εφέκες μας το δάκριν, Πήρες φίλε μου τον αγύριστο, τον τελευταίο μονόδρομο, πάνω στα πρώτα σου τα ήντα (πενήντα), μας άφησες το δάκρυ,
  • 35. - 36 - ./. Άετς κι' εμείς θ' αχπάσκουμες, όντες τελέν' τ' ελάδιν, με το καντήλ' και με τη _ήν, τ®αρπεύκουμες 'ς σον Άδην, Έτσι και εμείς θα φύγουμε, όταν τελειώσει το λάδι, με το καντήλι μαζί με την ψυχή, θα σκορπίσουμε στον άλλο κόσμο, ./. Έϊκιτι τοξανγιαλάντ', ενενήντα ψέμματαν, κι' άλλ'ατόσα παραπάν, λέγ'νε 'σεν πη κυβερνάν, Πω πω βρε ψεύτη που λες ενενήνα φορές ψέματα, ενενήντα ψέματα, και ακόμη περισσότερα, σου λεν αυτοί που σε κυβερνούν, ./. Τ' Απρίλ' τα τριαντάφυλλαν, μίαν να ®κουττουλίζ'νε, τα μαραμένα κάρδοπαν, 'ς σο μίαν θα αθίζ'νε, Τα τριαντάφυλλα του Απρίλη, αν θα ευωδιάσουν, οι μαραμένες καρδιές, αμέσως θα ανθίσουν, ./. Η νέϊσσαν τρέ≤' άμον νερόν, το πούζ'κον το ρυμόπον, αμα ας σ' όλâ έμνοστον, "τη γραίας το ζωμόπον’, Η νεάνιδα σαν το νεράκι τρέχει, την παγωμένη ρεματιά, αλλά από όλα πιο νόστιμο, είναι της όπως το λένε περιπαιχτικά, "της γριάς το ζουμάκι", ./. Θέ μ' η ζήση μ' πως ελλάεν, και το βιος ιμ' ποταμäεν, τ®όπâς κι' εύκαιρον κοιλίαν, ναϊλλοί τ' εμον τα παιδίαν, Θεέ μου πως άλλαξε η ζωή μου, και πήρε το βιος μου το ποτάμι, τσέπες άδειες και η κοιλιά, αλίμονο στα παιδιά μου, ./. Ολήμεραν πουρνόβραδυν, 'ς σα ρά≤âν τριυλίζω, με το γαβάλι μ' 'ς σο γουλτούκ', άμον πιλπίλ' συρίζω, Όλη την ημέρα από το πρωΐ ως το βράδυ, τριγυρίζω στα βουνά, με την φλογέρα μου παραμάσχαλα, σαν το αηδόνι σφυρίζω, ./. Τ' υστερνοστράτιν άξενον, ποίος θα πέρ' μανάχος, εκές κερόπον 'κι κρατεί, 'κι τ®αρτιλίζ' λυχνάριν, εκές τ' αστρίαν βζήγουνταν, δεν 'κι απομέν' ιχνάριν, Ο τελευταίος δρόμος αφιλόξενος, όποιος τον παίρνει είναι μόνος, εκεί κεράκι δεν αντέχει, δεν λαμπυρίζει λυχνάρι, εκεί τα άστρα σβήνουν, όπως και κάθε ίχνος, ./.
  • 36. Τ' εμα τα _ήαν καρτερούν, με τ' εσα ν' απαντούνταν, μίαν απάν 'ς σο μέρωμ Η ψυχή μου προσμένει, να συναντηθεί με την ψυχή σου, έστω για μια φορά καθώς ξημερώνει, να ξυπνήσουν ενωμένες σαν ένας κό Μαυράσπραν τα κατζία μ', εβγάλ'νε τη καρδία μ', δεικνίζ'ν εσεν πόσο πονά, και ντο σύρ'νε τα μαυρόασπρο το πρόσ δείχνουν σε σέν Νέϊκον εβδομάδαν, καλή σ' ημέραν γιάρ ο ήλ' εμεσουράνισεν, φώταξεν την Ελλάδαν καινούρια εβδο ο ήλιος Νύχταν κι' ημέραν πιδ να έεις ατο άμον παστόν, αρνί μ' να επαραστέκ' σεν Η νύχτα και η ημέρα φεύγουν, σου απομένει η ψυχούλα μου, να την έχεις σαν μπαστούνι, αγαπημένη μου να σε στηρίζει 'Κι εμπαίν' το _öπο μ' 'ς σο ζεντζίρ', 'ς σα σίδεραν τα πράγκας, θέλ' να πετά κι' άμον Δεν αλυσοδένεται η ψυχούλα μου, δεν βάζει χειροπέδες, θέλει να πετάει σαν πουλί ελεύθερα, στους δρόμους του ουρανού Τ' ανάλλαχταν τα λώματα μ', εινός ζωής ο κόπον, λόϊδâν εν' κάθαν Τα γιορτινά μου τα ρούχα, μιάς ζωής ο κόπος, ακριβώς τα ίδια κάθε Πάσχ Προστατεύεται από τον N.2121 περί - 37 - ήαν καρτερούν, με τ' εσα ν' απαντούνταν, μίαν απάν 'ς σο μέρωμαν, άμον κορδίλ' να σκούνταν Η ψυχή μου προσμένει, να συναντηθεί με την ψυχή σου, έστω για μια φορά καθώς ξημερώνει, να ξυπνήσουν ενωμένες σαν ένας κό ./. Μαυράσπραν τα κατζία μ', εβγάλ'νε τη καρδία μ', δεικνίζ'ν εσεν πόσο πονά, και ντο σύρ'νε τα _ σωπό μου, βγάζουν το τι νοιώθει να πόσο πονάει, και τι τραβά η ψυ ./. Νέϊκον εβδομάδαν, καλή σ' ημέραν γιάρâ ο ήλ' εμεσουράνισεν, φώταξεν την Ελλάδαν ομάδα, καλημέρα αγαπητά μου πρ μεσουράνισε, φώτισε την Ελλάδα ./. Νύχταν κι' ημέραν πιδâβαίν, το _öπο μ' απομέν' σεν, έεις ατο άμον παστόν, αρνί μ' να επαραστέκ' σεν Η νύχτα και η ημέρα φεύγουν, σου απομένει η ψυχούλα μου, να την έχεις σαν μπαστούνι, αγαπημένη μου να σε στηρίζει ./. πο μ' 'ς σο ζεντζίρ', 'ς σα σίδεραν τα πράγκας, θέλ' να πετά κι' άμον πουλίν, 'ς ση ουρανούν τα στράτας Δεν αλυσοδένεται η ψυχούλα μου, δεν βάζει χειροπέδες, θέλει να πετάει σαν πουλί ελεύθερα, στους δρόμους του ουρανού ./. Τ' ανάλλαχταν τα λώματα μ', εινός ζωής ο κόπον, ν εν' κάθαν Λαμπρήν, με καινούρ' εμπαλόπον Τα γιορτινά μου τα ρούχα, μιάς ζωής ο κόπος, ακριβώς τα ίδια κάθε Πάσχα, μαζί με ένα καινούριο μπ 5/4/2017 Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί Πνευματικών Δικαιωμάτων ήαν καρτερούν, με τ' εσα ν' απαντούνταν, αν, άμον κορδίλ' να σκούνταν, Η ψυχή μου προσμένει, να συναντηθεί με την ψυχή σου, έστω για μια φορά καθώς ξημερώνει, να ξυπνήσουν ενωμένες σαν ένας κόμπος, Μαυράσπραν τα κατζία μ', εβγάλ'νε τη καρδία μ', _ήα μ', η καρδιά μου, υχή μου, μ', ο ήλ' εμεσουράνισεν, φώταξεν την Ελλάδαν, ρόσωπα, α, πο μ' απομέν' σεν, έεις ατο άμον παστόν, αρνί μ' να επαραστέκ' σεν, Η νύχτα και η ημέρα φεύγουν, σου απομένει η ψυχούλα μου, να την έχεις σαν μπαστούνι, αγαπημένη μου να σε στηρίζει, πο μ' 'ς σο ζεντζίρ', 'ς σα σίδεραν τα πράγκας, ίν, 'ς ση ουρανούν τα στράτας, Δεν αλυσοδένεται η ψυχούλα μου, δεν βάζει χειροπέδες, θέλει να πετάει σαν πουλί ελεύθερα, στους δρόμους του ουρανού, Τ' ανάλλαχταν τα λώματα μ', εινός ζωής ο κόπον, Λαμπρήν, με καινούρ' εμπαλόπον, Τα γιορτινά μου τα ρούχα, μιάς ζωής ο κόπος, α καινούριο μπαλωματάκι,